Het was geleden sinds Leopoldsburg dat Dante zijn fiets nog had aangeraakt. Maar hij zag het helemaal zitten te Tienen, een parcours waar hij vorig jaar makkelijk won. Het was iets hertekend omwille van een paar petanquebanen van de locale club, maar het was technisch, zwaar en slijk. Ik had er dan ook het volste vertrouwen in. Hij moest achteraan vertrekken maar kwam toch na een halve ronde aan de leiding en liep meteen een 20-tal meter uit. Echter de pa kon van in het begin al zien dat hij niet echt vlot ronddraaide het kostte hem veel moeite. Er diende 3 rondjes te worden afgelegd en in de laatste ronde reed hij nog steeds op kop, echter ze waren nu met 3 koplopers de rest was al even achter. Arno versneld bergop, en Dante kon niet mee, ik riep nog te versnellen zodat vanuit het wiel aan de spurt kon beginnen. Echter hij geraakte niet in Arno zijn wiel. Hij draaide als tweede de laatste 20m op voor de aankomst, maar te onstuimig. Slijk aan de banden icm met asfalt en een te hoge snelheid. Voorwiel onderuit en hard op het asfalt, echter Arno kon hij toch niet meer bijhalen en hij had enkele meters voorsprong op de derde, de 4de renner was zelfs in de verste verte nog niet te zien. Maar hij bleef liggen huilend van de pijn of ontreddering. had hij te voet verder gestapt kwam hij nog steeds als 3de over de meet, maar hij gaf er de brui aan. En stapte boos uit de wedstrijd, boos omdat hij gevallen was. Ik vond dat hij prima had gefietst maar was teleurgesteld dat hij toch niet de moeite deed om verder te fietsen. Na een 1/2 uur kwam hij dan toch eindelijk uit de wagen, de Hotdog die ze van de organisatie kregen deed zijn miserie en val al vlug vergeten. vallen hoort er nu éénmaal bij.
Op naar de volgende koers.
