Aangezien mijn Alma fiets binnen is met lakschade rijden we momenteel met onze Lanza. Het feit dat den emmer helemaal leeg is brengt met zich mee dat ik langs geen kanten goed zit op die fiets. Strafst van al, ik denk zelfs dat de geometrie exact hetzelfde is. De knie, de rug, alles doet pijn, en dan een parcours kort bij huis "De Bosberg". Deze berg heeft geen geheimen, je moet hier goed zitten of je word hier gewoon afgestraft. De dagen ervoor was het al een drukte van jewelste op deze berg, dat zijn al die gasten die niet trainen die daar dan aan het rijden zijn. Op donderdag had ik de kleinste meegenomen, hij vloog op de eerste berg serieus naar omhoog, en toen had ik het al moeten weten. Want zelfs toen deden mijn benen al pijn, mijne kleine is 6 jaar. Van de moment dat het niet meer gaat begint dit ook in het koppeke te spelen. Zondag net voor de start begint er aan mijn fiets alles te haperen, vlug naar de Luc, hij steekt vlug een nieuw binnenblad en een ketting. Nu had ik geen excuses meer. Ik was al met de fiets naar daar gereden, in de hoop om zo mijn benen toch iet of wat los te krijgen. De start, momenteel 8ste in het klassement, dus ik mag starten op de eerste rij. Zoals gewoonlijk heeft de Beny Menaerts lak aan de startvolgorde en hij positioneert zich naast mij. Raar dat die gasten van de bond daar niet op reageren, want het is elke week hetzelfde verhaal. Voor mij niet gelaten, hij rijd toch veel te snel voor mij. Je moet bij de start zien dat je bij de eerste boven bent, want dan draaien ze een single track op en is opschuiven even niet meer mogelijk. Opschuiven, tegen dat ik boven ben hang ik al laatste. Het gaat echt slecht, de benen doen dan al ontzettend pijn. Ne mens word van minder depressief. Even later kan ik er toch een paar inhalen en dan kan mijn lijdensweg beginnen. Ik rijd nergens maar dan ook nergens lekker. Niet bergop niet bergaf, niet op de weinige vlakke stukken. Een paar rondjes hangen we met 5 masters bijeen, een beetje later spurten zij één voor één weg. Ik ben te plat veel te plat. Uiteindelijk komt er in de laatste ronde nog iemand aansluiten, ik besluit niet te wachten op de spurt, maar trek nog één keer wat door. Hij moet terug lossen, had hij even aangeklampt had ik hoogstwaarschijnlijk mijn benen stilgehouden. Resultaat 19de. Het parcours was prachtig, het weer was prachtig, de supporters waren prachtig. Alles maar dan ook alles was prachtig, behalve deze jonge renner. Ik moet me erbij neerleggen, het gaat niet beter momenteel. Mountainbike is een vrij eerlijke sport. De sterksten winnen of rijden voor u. Al bij al mij toch goed geamuseerd. Johnny was 4de, Marc, 10de of 12de. En bij de fun catogerie, waren onze jonge snaken in goede doen, Tom werd 15de bij de A's en Filip 8ste bij de B's. Ik moet u niet vertellen dat hun rondetijden veel beter waren dan de mijn. Nog eentje te gaan in Maasmechelen, naar het schijnt een snel parcours, misschien ligt dat beter voor deze dikke. Volgende week ga ik toch eens mijn bloed laten onderzoeken. Hoogstwaarschijnlijk gaan ze niks vinden, ........ maar je weet maar nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten