Iets voor 12h net uit mijn bed na weer een hele nacht gewerkt te hebben, blijkbaar heeft het goed geregend. Koersen zal niks worden voor vandaag, maar een paar uur later droogde de baan mooi op .....Toch maar gaan koersen, voor de zekerheid rijden we naar Keerbergen, immers als het begint te regenen, dan stap ik af. Onderweg telefoon van Dirk, hij was me net gepasseerd met de wagen. Ik moest stoppen bij Filip, want die lag in zijn luie zetel naar de koers te zien en was niet van plan om te gaan rijden. Ik heb hem dan toch kunnen overtuigen om mee te gaan fietsen, en Dirk ....die moest toen ook maar meerijden van zijn vrouw. Ge vind ze niet veel meer, vrouwen die zeggen dat ge moet gaan koersen. Een geluk dat er niet teveel renners waren, zo'n 70 man, goed te doen voor dit parcours. De eerste ronde besloot ik om vanachter te gaan rijden, en zien wat de beentjes en vooral de rug gingen zeggen. Dat viel goed mee dus in de 2de ronde schoof ik verder op in het peloton, ik volgde daar iemand in een bocht over het fietspad, knal die kerel onderuit en ik kon hem nog net ontwijken. Maar ik stond wel geparkeerd, dan maar besloten om vanvoor te gaan koersen. Ik zat net op een trouwfeest "van links naar rechts van ....", de ganse breedte van de baan werd goed benut en nu en dan viel het even stil. Ik besloot om ook maar eens mee te springen, echter zonder resultaat. Maar de benen voelde goed en dan in de laatste bocht bij het ingaan van de 3de ronde, gebeurde het.
We gingen mooi door de bocht hier was overigens plaats zat en ik zat in Johnny Vertessen zien wiel, ..... en toen zag ik het gebeuren. Hij keek naar rechts om te zien of er nog iemand kwam, net op dat moment ging de renner voor hem naar rechts en reed zijn voorwiel knal onderuit. Ik kon geen kant meer op, ik probeerde nog over zijn fiets te springen, maar tegen dik 40km/h is dit geen sinecure. Ik ging met mijn klikken en klakken onderuit, schuivend over het asfalt. Het was net of het gebeurde in slow motion, ik zag de renners achter mij naar alle kanten schieten. En dit lukte wonderwel op twee na, zij kwamen ook ten val. Volgens mij is er nog ene op mijn lijf gevallen. Ik hoorde Johnny roepen "mijne fiets" ik bleef stilletjes liggen op den asfalt. Dit heb ik nog overgehouden aan mijn voetbalcarrière, als ze u tackelen, blijven liggen. Op de moment zelf voelde ik nog niet teveel, maar mijn fiets. Er stond nog maar 3 dagen een nieuw zadel op, de eerste koers met men nieuw wielen, ....ik ga nog wat blijven liggen. De mannen van de ambulance vreesde het ergste, ik vroeg hen om even naar mijn fiets te gaan kijken. Deze was klaarblijkelijk nog redelijk in orde in tegenstelling tot de fiets van Johnny, zijn wiel stond naar alle kanten, goed voor de vuilbak.
Ik had veel schade aan mijn lijf van tandwielen, mijn onderbeen was getatoeëerd, een 1/2 meter hoger stonden ook al sporen van een tandwiel, rakelings naast mijn kindergeld. En dan de ribben deden overal pijn.Mijn vrouw dewelke anders nooit niet komt kijken, kwam terplekke als ze mij aan het verzorgen waren. "Ik heb liever dat je een been breekt dan de kader van uw fiets" 't is toch een schatje. Maar het is dan ook al de 2de valpartij op 3 maand, de laatste keer had ik mijn hand gebarsten.
Daarna nog de ploegmaten wat aangemoedigd, Filip reed in de laatste ronde weg maar kon jammer genoeg niet vooruit blijven. En onze oudste reed zonder de problemen de koers uit. Gisteren ben ik gaan fietsen, maar alles aan mijn ribben doet pijn, zeer veel pijn. Hopelijk komt het goed tegen het weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten