Koers miniemen te Houthalen

Zondagmorgen, ik ben kermend van de pijn wakker geworden, de pijn is niet meer te harden in mijn rug, tranen rollen spontaan over mijn wangen. De nodige pijnstillers en spierontspanners in mijn kas geslagen en blijkbaar net iets teveel want ik val enkele minuten later in slaap in de zetel. Het vrouwke wekt mij want Dante gaat koersen te Houthalen. Ik geraak nog amper uit mijn zetel, maar de pa wil absoluut mee naar de koers. Blijkbaar een klein rondje met na de start een lichte helling, voor de start was nog idealer geweest. Eerst een tijdrit, deze wint hij met 3 sec., de koers zelf eerst een ronde achter de begeleider en dan hebben ze amper nog een rondje om het verschil te maken. Hetgeen ik nog altijd niet snap is het volgende, de tijdrit wordt gereden zonder begeleiding, ze hebben dus al 1 ronde voluit en alleen over het parcours gevlamd, de koers zelf zijn ze dan verplicht om een verkenningsronde af te leggen. De logica is hier ver zoek, en in Attenrode hadden ze dit beter voor elkaar. Eerst een verkenningsronde, dan een tijdrit en dan gewoon koersen. Bij het ingaan van de tweede en meteen laatste ronde vlammen ze met zijn allen de helling op, Dante staat weer iets te groot, maar komt toch vooraan boven en dan is het bang afwachten. In de verte komen ze aangestormd, er zit nog iemand in zijn wiel, deze begint de spurt en pakt direct een lengte. Dante remonteerd en heeft op de meet nog een fietslengte voorsprong. Het was in feite de eerste keer dat het verschil zo klein was, maar hij heeft nu toch door dat hij moet blijven doorspurten tot over de meet. De pa wier zo fier als ne gieter, de pijn in mijn rug is even vergeten. Volgende week is het koers in Tienen.