Dit kan er ook nog wel bij.

Het is even stil geweest op deze blog, niet zozeer omdat de zoon geen wedstrijden meer rijd, maar jammer genoeg ligt de pa in de lappenmand. We zijn inmiddels al een jaar niet meer aan het koersen dmv mijn rugproblemen, inmiddels zijn we al verschillende dokters later en zijn de zenuwen verbrand in mijn rug zodoende ik weer terug gevoel heb in mijn rechterbeen en kan rond stappen. Maar aangezien ik terug uitstraling kreeg aan mijn been, werd mij geadviseerd om terug op regelmatige basis te gaan fietsen, zodoende kon ik terug een beetje gaan werken aan mijn buik, ik ben inmiddels immers 10kg verzwaard ..... tot groot jolijt van mijn vrouw. Mannen met een buikje zijn sexy! De tweede rit die ik ondernam was terug met wat wielervrienden, aangezien ik over hoegenaamd geen conditie meer beschik, plaatste ik mij achteraan in de groep van 11 renners. Een niet te al stevig tempo, maar toch was de rug weer nukkig, hartslag was een 20-30 slagen hoger tov toen ik nog koers reed, maar het weer was mooi, het parcours en het gezelschap was leuk, dus we bleven maar rijden. Na 70km, reden we richting huiswaarts, de teller zou uitkomen ergens in de 100km. Nog altijd vlot in de wielen, zonder training en veel te zwaar, hebben we dan toch talent. Het lachen zou me snel vergaan, ik ben nooit aan km 71 geraakt, op een rechte baan werd er zonder reden geremd, er panikeerde er een paar ....... echter ik reed nog steeds als voorlaatste in de groep, ik had geen tijd meer om te reageren, ik had dit ook niet verwacht en kon geen weg meer op. Ik kon alleen vol in de ankers, en ging dan ook 1 sec. later los over mijn stuur, landend op mijn gezicht en rechterkant, 2 sec. later voelde ik alleen helse pijnen, met als gevolg onophoudende oerkreten van pijn mijnentwege. De pijn bleef aanhouden, iets later bevind ik mij in een ambulance samen met Mario, dewelke over mijn fiets was gevallen, hij wist meteen hoe laat het was, sleutelbeen gebroken. Ik had echter enorm veel pijn aan mijn elleboog en schouder. Mijn diagnose was gecompliceerde breuk aan de elleboog en alles afgescheurd aan mijn schouder, op het hoofd enkel kneuzingen, dankzij mijn helm. Inmiddels ben ik geopereerd en is de helse pijn verdwenen, nu hebben we alleen nog maar pijn. We gaan de eerste week van januari snowboarden, maar dit word me nu al afgeraden, misschien skiën, zij het dan zeer rustig. Een ongeluk is vlug gebeurd en ik verwijt niemand iets, vallen hoort nu jammer genoeg bij fietsen en meestal heb je niets, nu viel het tegen. Wel een geluk dat we een helm op ons hoofdje hadden. In januari gaan we nog eens fietsen. Ik heb wel drie dagen geen pijn gehad van mijn rug, zoals Cruyff zei "elk nadeel heeft zijn voordeel". Alleen dat typen met enkel de linkerhand is ook vermoeiend.