Zondagmorgen -6°, en Dante zag het helemaal zitten om naar de Lillse Bergen af te zakken, om aldaar zijn laatste veldrit van het seizoen te gaan rijden. Daar waar tevens de Krawatencross voor de profs doorgaat, vorig jaar was hij daar ook al eens gaan fietsen, vorig jaar lag er nog sneeuw. Een zandcross dus, maar met deze temperaturen, was het merendeel van het parcours herleid tot een asfaltbaan, met 1 pietluttig bergje, vorig jaar mochten ze nog over 2 hellingen fietsen, dit jaar was dit voorbehouden voor de aspiranten. Dus buiten de haakse bocht in het losse zand, en de opstap net voor de meet was ervan moelijkheden op dit parcours maar weinig te vinden. Schuiven deed het hier en daar wel met -6°. De valpartij van in Tienen was vergeten, Jef en Jetje kwamen samen met Booy supporteren. De proeven werden glansrijk gewonnen, echter ik hecht weinig belang aan proeven, koersen dat is veel plezanter. Neen eerst proeven bij -6°, zo staan de gasten al in het zweet, en dan ze weer 15 min. laten wachten om ze wat in een cirkel te laten rondrijden, om ze daarna weer 30 min. te laten wachten tot ze mogen starten. Ze zouden die gasten die die zever uitvinden, zelf eens een koersbroek moeten laten aandoen, en ze zelf moeten lateen deelnemen, aan de proeven. Ik vraag mij af hoe lang zij in die ijzig koude zouden blijven staan. Dus iedereen bevroren aan de start. Er werd gestart via inschrijving, dus hij moest achteraan starten. Maar er is tijd genoeg om op te schuiven, na de eerste bocht hing hij al op de tweede plaats. Hij reed wat te klein op dit parcours, maar kon Cisse welke een kopstart had genomen goed volgen op een 5-tal meter, in de 2de ronde liepen de ploegmaten van Hand in Hand stilaan uit op de rest van het peloton, tot dat ik riep dat hij straks in de laatste ronde moest groter schakelen. Hij kwam naar beneden gereden, slipte met zijn achterwiel, en vloog in de bocht met zijn stuur tegen een paaltje en jawel ..... voor de 2de keer op rij, vloog hij er hard af. Los over zijn stuur, smakkend op de bevroren ondergrond, hij liet meteen zijn fiets liggen en kroop onder de afspanning naar mij toe. Ik vroeg meteen of hij pijn had, hij moest wel pijn hebben na zo'n doodssmak. Huilend en roepend uit frustratie wilde hij niet verder zetten. Ik porde hem aan om toch verder te rijden, al was het maar om van de schrik te bekomen en om er geen gewoonte van te maken, dat hij na elke valpartij zou opgeven. Maar hij wou er niet van weten, iedereen was al door, en hij wou niet laatste zijn. Na lang aandringen stapte hij dan toch terug op zijn fiets, ik luid roepend om hem aan te moedigen. Echter hij reed rond ...... nog 1 km/h trager en hij viel omver. hij bleef maar huilen op zijn fiets en ik bleef maar roepen om hem toch maar in de wiggel te houden. De laatste 1/2 ronde begon hij eindelijk weer te fietsen, hij haalde met gemak nog wat renners in die helemaal verkleumd op hun fiets zaten. Maar na de wedstrijd was hij nog steeds boos, ..... eerder woedend. Ik vertelde hem dat hij maar op één iemand moest kwaad zijn, hij had zelf tegen die paal gefietst, er was niemand in de buurt. Hij zou beter de agressie gebruiken op zijn fiets.
's Avonds was hij echter alles al vergeten. De volgende koersen gebeuren op de mtb, weg en bmx, en hoogstwaarschijnlijk gaat hij af en toe weer op de grond liggen. Maar ik hoop dat hij de eerste koersen toch nog eens recht blijft, anders wordt het een somber jaar. Fietsen leer je met "vallen en opstaan".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten