Kids Challenge Langdorp

Dante zat al een tijdje te zeuren om te mountainbiken, dus besloten we om hem in te schrijven te Langdorp. Woensdag waren we even gaan trainen met Andre Coppens, de bezieler achter dit evenement, en ik vond het een aangename verrassing. In plaats van rondjes blijven te rijden, werd hier ook op techniek getraind. Zo leer je tenminste nog wat bij, deze training met Andre is zeker voor herhaling vatbaar. Zaterdag moest hij achteraan starten aangezien hij nog  aan geen enkele wedstrijd had deelgenomen, kwam er nog bij dat je hier nergens kon voorbij steken, met uitzondering van 1 strook van 50m boven in het bos. Voor de mensen van de streek, zij dienden de lussen tot boven te rijden, met een toertocht is het hier ook altijd file, gewoon omdat je niet kan paseren. Ik dacht, aangezien dit zijn eerste wedstrijd was met zijn Mtb en dan direct starten bij de 9 jarigen (8 en 9 rijd hier bijeen), vanachter starten het parcours waar je niet kan paseren ..... hier zal hij wel eens goed op zijn doos krijgen. En dan kreeg ik hem misschien aan het trainen in het weekend, bij de eerste doortocht, was de koploper al een heel stuk vooruit op den tweede, deze had eveneens een groot gat op den derde en daarachter op een 100m reden wat renners in groep. En mijne kleine aap zat daar als laatste gepositioneerd. ik was al aangenaam verrast, want ik had direct in het snuitje, dat hij zich moest inhouden, ik maande met mij volumineuze stem hem aan om proberen die gasten ergens te paseren. De volgende ronde zat hij al in het wiel van den derde, ik werd al licht euforisch, maar hij had een heel gat moeten dichtrijden, misschien zijn motorke opgeblazen. Echter toen hij vroeg hoeveel hij er nog moest inhalen was ik gerust, hij had nog de tijd en den adem om een klappeke te doen tegen de pa in de koers, bij de volgende doortocht kwam hij dan ook als derde door. de eerste twee waren echter ver weg, en toch reed hij nog naar nummer 2 in de voorlaatste ronde. Hij probeerde deze boven op het brede en platte stuk deze te remonteren in zijn alom bekende stijl, hoe groter hoe beter (dat moet ik hem nog wijsmaken, dat dat niet altijd beter is) en hij kwam ernaast en toen besloot die snotaap met nummerbordje 1 om hem op een RECHT stuk, gewoon de kant in te rijden. Op die leeftijd is dat er wat over, als ze dat bij mij in de koers doen, dan krijgt die gast gewoon ne slag oep zijn cabine. We zullen maar denken dat hij verschoot dat hij nog geremomteerd werd en toevallig met mijn zoon naar links reed, deze laatste kon wel alles dicht smijten. Ik ga hem nog eens laten meekoersen, daar zal hij dat niet meer moeten proberen. Ik moet wel zeggen deze renner reed wel slim en reed ook veel kleiner, in de laatste ronde zorgde dat hij in de lussen steeds klein trappend in de bochtjes kon versnellen. Dante had nog 1 kans en dit was in het laatste rechte stuk boven in  bos het nog eens proberen, echter zijn tegenstander was ook niet van gisteren en versnelde direct op zijn kleine versnelling na de bocht, Dante zetten zijn versnelling vanachter op zijn grootste en vanvoor stond hij op zijn middenblad, weer op de kracht. Met het gevolg dat hij direct 10m achterstand had, en toen hij in volle vaart kwam aansluiten, moest hij al gaan remmen om terug aan de afdaling te beginnen. Hij werd mooi derde in het wiel van nummer twee, de winnaar was al een tijdje binnen. Misschien had hij kunnen paseren dat hij het gat wat kleiner kunnen maken echter het mocht niet zijn door onsportief gedrag. Alhoewel, ik denk dat die kleine zich van geen kwaad bewust was, hij zal ook wel geweten hebben en gevoeld dat Dante wat sterker was, maar hij was slimmer en reed eveneens zeer goed. Want op nummer 4 was het ook even wachten. De strafste quote van de dag kwam na de koers uit de mond van de zoon, "ik ben wel niet moe". de pa nog ne hele technische uitleg gedaan over het kleiner schakelen, maar dit ging het ene oortje erin en het andere eruit. Hij heeft me wederom aangenaam verrast, de kleine aap. Jammer dat er niet meer mogelijkheden waren in het parcours om in te halen, maar ik had hem eerlijk gezegd nooit bij de eerste 3 verwacht. Dan maar gaan vragen om hoe laat de prijsuitreiking was, aangezien ik nog een discobar moest gaan opstellen. Gevraagd aan 2 mensen van de bond, van alle twee kreeg ik te horen om 17h. Dus ik naar huis, vliegen om alles klaar te krijgen, daarna terug naar langdorp om dan te horen te krijgen van Andre Coppens "toch spijtig dat hij niet op de prijsuitreiking was". Mijn pottekes kookte over, ik had mij in alle bochten moeten wringen om daar om 16h30 te zijn en dan krijg je zoiets te horen. De hoeveelste wedstrijd is dit al in deze challenge? Het is niet dat we het niet gevraagd hadden. Ik heb mijn ongenoegen dan ook duidelijk op mijn mannier over gemaakt. Wat een organisatie, en dan gaan we het nog vragen aan die gasten van de bond. Nu de zoon vond het nog niet zo erg, maar ik heb me in alle bochten moeten wringen om daar terug op tijd te geraken, en dan krijg je te horen dat de prijstuitreiking al 2 uur geleden geweest was ...... het is om in uw broek te kakken.
Uiteindelijke was dit toch weer een mooie ervaring, en was de pa weer aangenaam verrast. Maar aan alle mooie liedjes komt ooit eens een eind, maar zolang ze duren kunne we er alleen maar van genieten.

Niet te doen

Dancemix augustus 2010

Aangezien we nu toch wat tijd hadden, ip v te fietsen heb ik maar eens iets in elkaar gemixed. Hopelijk bevalt het jullie. DMC MUSIC by dmcmusic

Het Dorpsgenot

Normaal gezien reden we niet mee met de dorpelingenkoers te Rillaar aangezien ik nog steeds zat te sukkelen met mijn rug, alhoewel ik de laatste week terug mijn fiets was opgekropen. Maar er werd nu op voorhand zoveel zever verkocht, dat ik maar besloot om deel te nemen. Dit werd dan meteen direct een mooie test voor mijn rug, het was maar een 50km koersen, we zullen wel zien waar we uitkomen, en zo hard zou er nu ook wel niet gekoerst worden. Het weer zat mee en ik had gans mijn rug ingesmeerd met een soort van Tiger Balsem, nog iets tegen de pijn genomen en we waren klaar om te starten. Direkt na de eerste ronde eens doorgetrokken, en ..... de pijn was te harden. We kregen pas halverwege koers wat last, maar niet echt erg, maar er werd dan ook niet echt doorgereden, soms leek het meer op een wandeling. Uiteindelijk werd het een massaspurt, ik had het wiel genomen van de winnaar van vorig jaar, maar dit jaar had hij blijkbaar ook zitten sukkelen, hij deed dan ook niet mee voor de overwinning. Vlug op den 11 naar de uiteindelijke winnaar gesprongen, maar een ploegmaat deed rechts de deur dicht ipv recht door te blijven spurten. Remmen dicht dus en dit in de laatste 20m, uiteindelijk 4de geworden. De avond na de wedstrijd en de dag nadien bleek alles nog mee te vallen voor mijn rug, dus binnen 14 dagen gaan we nog eens testen bij de VWV. Hopelijk zal de rug daar dan ook niet protesteren en kunnen we dit jaar nog een aantal wedstrijdjes meerijden. Ik kijk er in ieder geval naar uit. De organisatie in Rillaar was perfect, en het was leuk, jammer dat er niemand kon winnen van het Dorpsgenot, als je met ca. 15 renners aan de start staat en er rijden er maar een dikke 30 mee, dan zou je toch denken ..... Lefevere zou zijn haren hebben uitgetrokken denk ik. Blijkbaar hadden er een paar last van de ogen, en zagen ze het verschil in truitjes niet, zo'n verhalen na de koers zijn nog altijd het mooiste. Overigens reden we dinsdag weer mee met de mannen van het Dorpsgenot, nu wisten ze wel hun pedalen staan, ik heb me dan ook geweldig geamuseerd. Proficiat aan alle deelnemers en tot volgend jaar.

Dante wint in Tienen

Het is al even geleden maar mijn rug lag zo paraplu dat ik zelfs niet meer achter mijn computer geraakte. De zoon was echter nog gaan koersen te Tienen, meestal zijn er niet al teveel renners in zijn categorie, echter nu waren er 15 deelnemers ingeschreven. Het parcours net achter Tienen te Borst was voorzien van een lange helling niet zoals in Attenrode, maar het ging toch nog bergop en ze moesten 3 rondjes afleggen. het leuke eraan was nu dat ze maar 20 m achter begeleiding moesten rijden. Eerst dienden echter proeven te worden afgelegdn nadien een tijdrit en dan de wedstrijd. Tijdens de proeven was het nog droog echter tijdens de tijdrit dienden de metsten renners dit af te leggen in de regen. Ik had Dante dan ook verteld om zeker geen risico's te nemen in de bochten, aangezien dat er riooldeksels lagen en als deze nat zijn en je rijd er niet voorzichtig over dan lig je tegen de grond. De koers zelf dan, ze kwamen met een nog omvangrijke groep de eerste ronde door in de gutsende regen, het was al een beetje gerekt, maar het peloton was nog bijeen. Echter in de 2de ronde, ging er een renner vol door de bocht bij het ingaan van het rechte stuk richting finish omhoog, met alle gevolgen vandien, onderuit. Blijkbaar viel het achteraf nog mee, schaafwonden was zijn leergeld. Dante kwam daar op kop met een 4-tal renners en nam nog rustig de tijd om uit te leggen tegen mij, dat die pa van dat kindje hem was vergeten te vertellen dat je bij regen voorzichtig door de bocht moet fietsen ..... De laatse ronde was ingegaan, en je hebt toch altijd zenuwen als vader, ge ziet die gasten niet rijden, er was al iemand gevallen, je weet maar nooit. Bij het ingaan van de laatste rechte lijn waren ze nog met zijn twee, maar het was nog ver en bergop, alles lag door elkaar de volgende renners volgede op een 20-tal meter. Hij begon al zittende te versnellen, al snel moest zijn compaan enkele meters laten en begon achteruit te kijken. Ik maande hem aan om nu recht te staan en voluit te gaan, boven aan de finish kwam hij binnen met ruime voorsprong zijn compaan en ploegmaat werd nog net geremonteerd op de meet, maar dit was zijn eerste koers, dus hij had eveneens voortreffelijk gereden.
Zijn volgende koers ga ik hem eens laten MTB'en te Langdorp, daar kan hij tegen gasten van 9 jaar koersen, hij zal daar echter wel vanachter moeten starten.
We zijn eens benieuwd.

Koers miniemen te Houthalen

Zondagmorgen, ik ben kermend van de pijn wakker geworden, de pijn is niet meer te harden in mijn rug, tranen rollen spontaan over mijn wangen. De nodige pijnstillers en spierontspanners in mijn kas geslagen en blijkbaar net iets teveel want ik val enkele minuten later in slaap in de zetel. Het vrouwke wekt mij want Dante gaat koersen te Houthalen. Ik geraak nog amper uit mijn zetel, maar de pa wil absoluut mee naar de koers. Blijkbaar een klein rondje met na de start een lichte helling, voor de start was nog idealer geweest. Eerst een tijdrit, deze wint hij met 3 sec., de koers zelf eerst een ronde achter de begeleider en dan hebben ze amper nog een rondje om het verschil te maken. Hetgeen ik nog altijd niet snap is het volgende, de tijdrit wordt gereden zonder begeleiding, ze hebben dus al 1 ronde voluit en alleen over het parcours gevlamd, de koers zelf zijn ze dan verplicht om een verkenningsronde af te leggen. De logica is hier ver zoek, en in Attenrode hadden ze dit beter voor elkaar. Eerst een verkenningsronde, dan een tijdrit en dan gewoon koersen. Bij het ingaan van de tweede en meteen laatste ronde vlammen ze met zijn allen de helling op, Dante staat weer iets te groot, maar komt toch vooraan boven en dan is het bang afwachten. In de verte komen ze aangestormd, er zit nog iemand in zijn wiel, deze begint de spurt en pakt direct een lengte. Dante remonteerd en heeft op de meet nog een fietslengte voorsprong. Het was in feite de eerste keer dat het verschil zo klein was, maar hij heeft nu toch door dat hij moet blijven doorspurten tot over de meet. De pa wier zo fier als ne gieter, de pijn in mijn rug is even vergeten. Volgende week is het koers in Tienen.

VWV Keerbergen 31 juli

De rug was eindelijk aan de beterhand en voor de koers te Keerbergen ging ik mij nog even laten los masseren in de voormiddag, de benen voelde goed, het weer was goed en de goesting was er. Meer moet dat niet zijn, blijkbaar is het daar een moeilijke koers, met smalle banen en veel draaien. Als je hier niet goed bent hang je er sowieso af. De wagen was gepakt nu alleen nog mijn schoenen aantrekken, en toen gebeurde het, bij het bukken ging ik helemaal door mijn rug, zonder aanleiding pardoes met mijn smoel op de grond. Ik geraakte amper recht, alles was geladen en ik besloot om dan toch maar te vertrekken, het zal wel beteren. Eens aangekomen bleek het echter nog erger geworden, ik geraakte amper uit mijn wagen, ik besloot om nog niet in te schrijven maar eerst wat rondjes te proberen losrijden, samen met de ploegmaten Luc en Mark, maar die eerste ronde was een marteling, ik besloot om nog een rondje mee te rijden en dan mijn fiets terug in de wagen te zetten. echter dat tweede rondje had ik een iets beter gevoel, zou het dan toch ......
Toch maar gestart, bedoeling was alles geven in het begin tot de rug helemaal protesteert en dan maar af te stappen. Echter de eerste rondjes viel die pijn wel mee, de goesting om te koersen + de adrenaline maakt veel goed. Er werd gevlamd daar in Keerbergen, en de gasten die ja anders de laatste ronde pas ziet lagen er nu één voor één af, alles op een lint. herhaaldelijk geprobeerd om weg te geraken maar zonder succes, Mark probeerde ook telkens maar ook zonder succes. Er waren wat woordenwisselingen, omdat als Mark weg was er een paar renners het op hun heupen kreeg omdat ik dan wilde afstoppen ..... raar zij doen net hetzelfde maar dan is dat de normaalste zaak van de wereld. Halverwege koers moest ik wat gas laten want de rug begon te protesteren, onze ploeg was altijd in de koers want Luc draaide nog altijd goed mee rond, en zulks een parcours is niet echt zijn da da. Op een gegeven ogenblik waren er 4 renners weg, Mark erachter, maar hij bleef wat hangen tussen in. Ik probeerde om de sprong te maken naar Mark, het was daar smal en als ze niet direct reageren zou ik een kans maken, Luc Van Roy had dit in het snuitje en sprong direct mee en nam vol over. We reden in één ruk tot bij Mark en de koplopers, we waren weg met 7. Er was niet echt een goede verstandhouding en echt vlot rondraaien zat er dan ook niet in, uit onze kopgroep moest er nog iemand lossen, zijn benen wilde niet meer en het ging net wat te hard. En toen waren we nog met 6, maar de laatste 2 rondjes was ik bijna aan het huilen op mijn fiets, zo'n pijn in die kloterug. Meer karakter dan verstand en maar blijven doorfietsen, ik had Mark al verteld dat hij op mij niet moest rekenen voor de sprint, ik zou al blij zijn indien ik nog de meet zou halen. Uiteindelijk won Luc Van Roy in de spurt, Mark werd derde ik spurtte niet mee, wegens niet kunnen, en werd 6de. Ploegmaat Luc had een geweldige koers gereden in het peloton en had alles gecounterd in de achtervolging en het spel lam gelegd. Uiteindelijk finishte hij nog vooraan in het peloton, en dit ondanks reuze afstoppingswerk. Maar ik geraakte niet meer van mijn fiets, blijkbaar heb ik een lumbago nu en is het fietsen even gedaan, 2x kraker, 3x dokter met inspuitingen en het lukt nog altijd niet om op mijn fiets te kruipen. Ik zit hier mijn kas op te vreten. We zijn versleten, dju toch. moeten stoppen met voetballen met die klote rug en nu begint dat met dat koersen ook, ik zal dan toch moeten gaan petanque, met koordje en magneet.

Foto's van Larum

De foto's van de koers van Larum vind je hier.

28 07 Larum C D E

Larum 28/07/2010

Het is een verslaving fietsen zeker als je voor een wedstrijd al verlof gaat nemen. de rug begint is aan de beterhand, dus we gingen nog eens testen te Larum, om 17h30 was de start al voorzien. Mark reed voor de eerste keer terug mee na 3 weken afwezig door zijn ongeval. We waren met zijn drieën want luc was ook aanwezig. Er waren maar 4 bochten dus echt zwaar was de koers niet, ik had vandaag niet de benen om weg te geraken, ik kon mij wel laten zien vanvoor en we deden wel moeite, maar daar hield het op. Er waren er dan op het einde toch 2 gaan lopen waaronder andre Aertgeerts, de latere winnaar. De rest ging spurten voor de ereplaatsen, maar het beste was er bij mij al af en ik werd uiteindelijk 19de net achter Mark, Luc zat vandaag ook niet met denderende benen en kwam iets later binnen. Hoopvol was wel dat de rug het redelijk heeft uitgehouden, zaterdag rijden we in Keerbergen.