28 okober 07 TT Bierbeek

Vandaag dan toch niet naar Zolder gaan koersen. Tom, zag het het niet zitten om alweer te gaan koersen. Onbegrijpelijk, vorige keer stond hij nog op het podium. Voor mij de ideale uitvlucht om ook thuis te blijven van Zolder. Het was vrijdagnacht 4h en zaterdagnacht 5h geworden, wat een dj afzien kan. Dit alles was toch niet echt bevorderlijk voor de prestaties. Ik dus met de gasten van Rillaar mee naar Bierbeek. In het midden van de week een kleine verrekking opgelopen, maar tijdens het fietsen hadden we daar weinig of geen last van. De mannen kwamen in het begin blijkbaar niet goed ingang, het tempo lag dan ook beduidend laag. Na de eerste drankpost werd het pas leuk, hier en daar een helling, en een paar Rillaarse Bikers die bezig waren met mekaar te pijnigen. Het was een leuk schouwspel, ik voelde mij niet superfit, maar had weinig moeite om het tempo te volgen. Eric wilde nog laten zien dat hij hard naar omhoog kan fietsen met iedereen uit het wiel te demarreren, dit lukte vrij aardig, maar toen ik overnam moest hij passen, spijtig. nog spijtiger was dat hij nadien koos voor de 45 en niet voor de 54km. Het zal dan toch zijn laatste pijl geweest zijn. Ik met Marnik en Ludo verder, er zat niet veel meer in, nog een paar lichte hellingen, maar wel heel veel wind. Het was een plezante zondagmiddag met een pak Rillaarse Bikers. En ik heb vandaag weer genoten van mijn Epic. Toch een zalig fietske.
Tom ging ook rijden in Bierbeek, maar die is later vertrokken.
Marc is aan de betere hand, bij nader onderzoek bleek dat hij twee ribben had gebroken en er was 1 rib gebarsten. Dinsdag gaat hij toch proberen om eens terug te fietsen.
Volgende rit, donderdag de verkenning van onze eigen TT, hopelijk ben ik dan uitgeslapen.

21 oktober 07 TT Betekom

Vandaag was er nergens een koers, dus we konden nog eens meefietsen met de Rillaarse Bikers. Dit was al een tijdje geleden. Ik reed met de fiets naar Betekom, samen met gans de bende, buiten Bert en Eric, die reden met de wagen. Ze moesten op tijd terug zijn. Raar, want als wij nadien huiswaarts reden, waren zij ook nog maar net gearriveerd. Misschien was het de zondagmorgen koude, of zoiets. Het parcours, was bekend terrein voor mij en de organisatie verwende ons met taart op de drankposten. Voor de rest was het een leuke zondagmorgen. Op naar volgende week. dan is er een wedstrijd te Zolder. Ik moet wel op vrijdag en zaterdag gaan draaien, misschien dat we gaan passen voor Zolder. Mijn lijf, moet af en toe wat rust hebben. Voldoende nachtrust is dan nodig.

LMTB Hamont-Achel

Zondag, koersdag. Gisteren nog de hele dag zitten klinkers stapelen, niet echt bevorderlijk voor mijn rug, maar het moet toch eens gebeuren. Rond 23h mijn bed ingekropen, maar het laatste half jaar slaap ik geweldig slecht, van het minste lawaai word ik wakker, het was gisternacht weer niet anders. Zondagmorgen, ze geven 18° maar het is verdomme bitter koud, ik heb me uit mijn bed moeten sleuren, want ploegmaat Tom kwam mij halen. Onze sterrijder Marc zal met zijn gebarsten rib een hele tijd uit roulatie zijn, net nu hij veel kans maakte om iedere week het podium te halen. De donderdag op de piste had ik superbenen 40-43 km/h 3 ronden zonder probleem, maar dat was donderdag. Nu maar hopen dat ik vandaag die benen zou terug vinden. Het parcours op zich, lag mij wel. alleen de start is daar zeer belangrijk en je moet er over talloze bultjes, en als je daar uw ritme niet vind, rijd iedereen zo van je weg. Tom had last van de keel, .... voortekenen. Bij het verkennen vloog Tom (gewezen top crosser) over die bulten, ik maar stoempen en hij zonder ene trap te geven. Hij had een speciale techniek van het crossen, te laat voor mij om die nog onder de knie te krijgen. Ik had hem verteld, ga bij de start links staan. waar stond hij, in het midden op de 2de rij. Ik heb een hoge startnummer, maar nestelde mij netjes naast de baan, helemaal links op de eerste startrij. de benen voelde tijdens de opwarming niet goed, maar dat ben ik al gewoon. De eerste startrij, binnenkant ...... wie gaat mij hier tegenhouden, ik was van plan om bij de eersten de haakse bocht links de singel track in te duiken. Het startschot viel, ........ik geraakte nondedju niet in mijne klikker, Tom stak me voorbij in de haakse bocht. Ik zat opgesloten, ik wilde voorbij maar ik kon niet. Ik wist dat ik na de bosstrook moest maken dat ik zijn wiel kon pakken, of ik zou hem weer een hele dag niet zien. Een gat van 30m, overbrugbaar ik vol goede moed er naartoe, tot er één van de andere gasten uit de andere reeks, niet wilde meewerken. Ik vroeg om te passeren, er was net nog iemand uit onze categorie gepasseerd, maar die paljas weigerde (die reed misschien 60ste in zijn reeks) we hadden hem al te stekken in de eerste halve ronde. Ze mogen nu aandoen van mij wat ze willen, maar hij had zo'n endurobroekske aan. Ik wilde hem toch passeren, maar menner enduro, duwde mij de kant in, ik over mijn stuur zoals de Marc, alleen minder erg. In een Franse colere terug op de fiets, de vogels uit mijn categorie waren natuurlijk al gaan vliegen. Wie kawam ik ettelijke bochten later weer tegen .....Inderdaad die met zijn endurobroekske, de wraak zal zoet zijn. Gewacht in zijn wiel en dan binnenkant bocht met mijn dik gat tegen het zijn en dada. Zo kan het ook, zou hij dat nu leuker vinden. misschien dat hij in het vervolg toch aan de kant gaat.

Maar Tommie boy, was nergens te zien, we zouden hem terug tegenkomen na de race.Het parcours in Achel, bestaat uit vooral zand, singel tracks, één loopstuk bergop (de goei rijden daar naar boven, ikke dus niet) en heel veel van die bultjes na mekaar. Man man, mijn rug deed daar pijn op. 2de ronde zat er een 4tal man in mijn wiel, ik vroeg om de kop over te nemen aan iemand van de Goorbikers (zijn naam toch vergeten zeker, t'is ne para) en bij deze gebeurde dit ook. Nummer 408 begon een ronde later goed door te trekken, en wij met 2en weg. Maar ik had geen benul op de hoeveelste plaats we reden, en hoeveel we achter waren op de rest, niet gemakkelijk. In de voorlaatste ronde liet ik een klein gat, ik keek achter mij, en daar was niemand meer. Ik ben nogal vlug tevreden, en liet hem rijden, ik kon me blijkbaar niet echt pijn doen vandaag. Ik was er nogal gerust in, maar dan de laatste 1/2 ronde kwam daar zeker 4 man terug uit de achtergrond. het duurde niet lang of ze zaten in mijn wiel. Ik had wel niet meer volle bak doorgereden, en ik heb een goede eindspurt ...... maaar die bultjes kwamen nog. Toen kwamen de eerste 2 van de oude categorie mij voorbij gesneld. Victor had al een serieus gat op den 2de, en ik besloot om die 2de zijn wiel te pakken, en niet meer te lossen. De rest probeerde om terug te komen, Pieter kwam nog even in mijn wiel, maar is toen blijkbaar gevallen. Ik had de ideale gangmaker, in de laatste rechte lijn ben ik nog iemand voorbij gesneld. Ik geloof dat ik 11de was, den uitslag volgt nog. Maar Tom stond breed lachend aan de meet, hij had de laatste rechte lijn nog 2 man gepakt en was 3de. Safety Jogger op het podium. Ik in spurt naar de wagen, dit moesten we vastleggen. Proficiat Tom. Volgende week geen koers, de week erna Zolder. Het zal daar gene vette zijn met mij. Vrijdag en zaterdag discobar. We zullen wel zien.

Foto's en de uitslag.

LMTB Opglabbeek

Aangezien dat we vorige week in Duitsland aan het fietsen waren, hadden we de eerste wedstrijd van de LMTB gemist. Maar Tom had de kleuren van "Safety Jogger" verdedigd, hij werd heel knap 9de. In Opglabbeek gingen we van start met 3 man, de bedoeling is dat we gans de winter her en der nog wat wedstrijden meedoen. Kwestie van bezig te blijven. Raar maar waar in het begin van de week zat ik met wat zenuwen, niet echt mijn gewoonte, maar toch. Marc en Tom konden er goed mee lachen. De rollen waren omgekeerd tijdens de wedstrijddag, Marc, hij wist dat hij op dit parcours bijna zeker op het podium ging geraken, en Tom die de goede uitslag van vorige week moest bevestigen, .....ze hadden beidde last van wat stress. Het parcours zelf, zo vlak als een biljarttafel, met1 heuvel in het zand, 1 slijk strookje en dan de lussen door het park, ik heb ze niet geteld maar zeker 5 keer op en af. Tom had zich al vorige week ingeschreven, en had daarmee een nummer dewelke hem het recht gaf om vanvoor te starten. Marc en ik stonden op de laatste en voorlaatste rij. Aangezien dat het starten was in het park had je weinig kans om wat plaatsen op te schuiven. Maar starten is één van mijn specialiteiten, dus bij het uitkomen van het park waren we toch, dankzij wat kunst -en vliegwerk al goed opgeschoven. Tom reed echter al een 10tam meter verderop. ik wist dat Marc ging komen, hij had vanvoor een 48 gestoken, om zo op de lange rechte stukken goed tempo te maken. Iedereen links op een lint, Marc kwam rechts voorbij gescheurd. De moment om in zijn wiel te springen, we haalden de eerste groep met Tom op een mum van tijd in. Ik wilde mij net in Tom zijn wiel gaan nestelen toen voor Marc het noodlot toesloeg. Zijn voorwiel sloeg weg en hij begon te schuiven, er was geen houden meer aan, hij ging spectaculair ten val, en ik moest alle registers opentrekken om niet over hem te vallen. Hij lag te kermen van de pijn, ik stond helemaal stil. Dilemma, afstappen en Marc helpen of verder rijden, ik zal maar verder rijden anders krijg ik straks te horen dat ik weer slecht gereden heeft, er stond trouwens volk genoeg.
Maar ik stond weer helemaal vanachter en de vogels waren gaan vliegen.
Dankzij de vele trainings kilometers op de baan ging het mij goed af op de rechte stukken. Ik dacht nog even aan Marc, die voor de start zij "we trekken op dat eerste recht stuk een rib uit en we zijn er weer bij". De ironie van het verhaal, hij is naar spoed kunnen rijden, zijn rib was er niet uit maar wel gebarsten. Zeker de eerste 4 weken niet meer fietsen. En toen waren we nog met 2. Na de eerste ronde zag ik dat Tom met de leiders 2 lussen verder reed, maar zij waren met 9 en ik was alleen. De 2de ronde zat ik dan toch met 3 man, ik brilde ronddraaien en we rijden dat gat toe. Maar alleen de biker met de Merida draaide mee rond, de andere riep "ik kan niet beter". We kwamen geen meter korter bij het gat werd alleen maar groter, tot we te horen kregen dat er nog 2 mannen een 500m voor ons reden. Ik spurtte weg en reed het gat alleen toe. Ge moogt eens raden wie er achter mij kwam, die paljas van ik kan niet beter. Ik licht ontvlamd vertelde hem, als hij durfde de laatste ronde weg te spurtte, dat hij dan zou belanden in den decor. Hij verstond mij niet. De laatste ronde werd er tactisch gereden, we kwamen toch op de leiders niet dichterbij, maar aangezien het tempo naar beneden ging, kwamen de achtervolgers steeds dichter. Ik vertikte het om nog één meter kop te doen met die paljas in mijn wiel. En wat ik verwachte gebeurde, er werd de laatste bergop gespurt, ze reden met tweeën weg. Ik zette mij even recht en reed het gat gemakkelijk terug toe. De rest was gezien. Ik zat ideaal 3de in het wiel van de paljas, bij het ingaan van het park begon hij te spurten, en hij kon als eerste het poortje nemen. Ik brak nog liever mijn stuur in tweeen dat te eindigen achter die profiteur. Bij de eerste lus zette ik mijn fiets binnenkant, wijken of vallen. Maar dan moest ik potverdikke elke lus gaan spurten, en dan zien dat er in den bocht niemand overkwam.
Ene keer kwam er iemand buitenkant, de moment om even wijd uit de bocht te gaan en het gat toe smijten zoals de McEwen. Laatste rechte lijn, volle gas zoals Zabel in zijne goeie tijd, ze stierven in mijn wiel. Nogal een geluk dat erna de meet wat bomen stonden. Ik moest er ene vastpakken, anders viel ik van mijn fiets. Ik was tevreden, ik was 8ste, Tom was 5de, en Marc had zeker op het podium gestaan. Volgende week weer koers, dan is het wat technischer, maar ik moet dan potverdikke weer vanachter starten. Ik hoop dat ik in Tom zijn wiel kan geraken, en dat ik het daarna kan houden.
Marc sterkte, ik spring nogwel binnen deze week.
Alhoewel, mijn week is goed gevuld, ik ben nu dit jaar trainer van de pluimpjes (ze hadden geen trainer meer). Uitslagen.

EK Marathon Sankt Wendel

Het was zover, we gingen met een hele bende naar Duitsland om te gaan deelnemen aan het EK aldaar. We hadden iets gehuurd in Hombachtal, ieder had een gezellige bungalow en er was ook een subtropisch zwembad. Ideaal voor gans het gezin. Ik had Marc kunnen overtuigen om eens deel te nemen aan marathon, dus wij naar ginder als delegatie van het "Safety Jogger Team". Er waren ook nog wat Rillaarse Bikers present. dus we waren daar met een gezellige bende. Vrijdagavond na het werk vertrokken, 's avonds al direkt het zwembad in. Wie ging er mijn zoon van 5 tegenhouden? Laat de papa maar fietsen, ik ga van de glijbaan. Het had de ganse nacht geregend, gegoten, 's morgens moesten wij onze nummer gaan afhalen ..... en het was nog altijd aan het regenen. De moraal was diep gezakt. Marc en ik zaten in de wagen te lachen, we gingen niet starten als het bleef regenen, en anders gingen we zeker niet de 120km doen, maar stoppen bij 60km, aangezien die dan weer passeerde in het stadion. En als bij wonder, 8h20 stopte het met regenen. Wij naar de startboxen, met onze licentie stonden we tussen de grote mannen. De uiteindelijke winnaar Sauser, da's maar een schraal manneke. Als die naast mij staat, dan ben ik net een beer, of nen vette haan. De vrouwen vertrekken 5 min. achter ons en nog eens 5 min. later de mannen en vrouwen zonder licentie.

Bij het startschot weerklonk "Highway To Hell" van ACDC, .....hoe konden ze het weten.

Direct een asfalt naar omhoog, er werd naar omhoog gespurt. Na 15min mijn eigen tempo gezocht, anders waren we na 30km al dood denk ik. Het waren allemaal brede schotterwegen, en af en toe even de bos in maar van single tracks was nog niet veel te zien. Na een tijd rijden kwamen de dames mij al voorbij gesneld, rustig blijven Dirk het zijn profs en ze krijgen geen eten. Naar het einde van de 60km kwamen er dan toch een paar leuke singel tracks en dito afdalingen, maar met dat slijk was dat geen sinecure. een paar meter voor mij viel een biker, heel stom, niet hard, maar wel zijn schouder uit de kom. Maar toen kwam er een stuk bergop, het was daar zo slijk, we geraakte er te voet nog bijna niet op. De moraal zakte diep, iedereen te voet. Mijn rug deed sowieso al pijn, maar met dat wandelen. We konden amper blijven rechtstaan. Dit was echt niet te doen, en was vervan leuk. Tot nu toe hadden we nog niet veel plezier beleefd aan deze marathon, maar Eric en Ludo waren hier laaiend enthousiast over. Misschien komt het mooiste op het 2de stuk? We passeerden het stadion en vertrokken volle moed aan de 2de maar verschillende lus. Marc was al een hele tijd uit mijn gezichtsveld verdwenen, kan ook niet moeilijk, die rijd gewoon rapper. Echter bij het uitrijden van het stadion stond Marc met zijn fiets aan de kant, hij was helemaal gedemotiveerd met al dat slijk en zag het niet meer zitten om verder te rijden. Ik heb nog geprobeerd om hem te overhalen, maar tevergeefs, te slijk, weinig "Fun gehalte" hij stopte. Na een 10min ben ik verder gereden, het was niet aan het regenen, en daarbij Eric en Ludo waren zo enthousiast over deze rit, het moest en kon alleen maar mooier worden. Met veel hoop en vol goede moed vertrokken we voor het 2de stuk. En inderdaad, het parcours veranderde, de bergen leken langer en steiler. In het begin reden we door een naaldbos, niks slijk, maar dat reed daar niet echt lekker, overal boomwortels en wat draaien en keren en ........niemand te zien, niet voor mij, niet achter mij. Dit gedeelte was alleen voor de bikers van de 120km. Met nog goei benen reed ik verder, maar aangezien ik geen gels kan verdragen en steeds te weinig eet op die marathons, kwam na 70km die kleine kabouter te voorschijn met zijn grote voorhamer. Ik dacht ik heb die vroeger al genoeg gezien, het zal voor iemand anders zijn, maar neen, volle petat met zijn voorhamer op mijn toen nog fris koppeke.

Het was weer van dat, we hadden weer een suikerklop, ik begon te zwijmelen op mijn fiets, ik zag everzwijnen, ik zag vanalles, die bergen waren ineens onoverkomen mastodonten. Ik moest afstappen, en dan stevig mijn fietsje vasthouden, want het ging van kwaad naar erger. Ineens kwamen er 2 mannen van het rode kruis mij toegesneld, de ene nam mijn fiets, de andere zette mij direct in een van hun stoeltjes, net toen mijn mp3 speler "Hoop doet leven" van Will Tura weerklonk. Ze wilden een arts roepen, maar ik zag dat niet zitten. En toen kwam het wondermiddel, de gasten schenkte mij Cola in en al hun repen en koeken. Toch vriendelijke mensen die Duitsers. Na een 15min te hebben bekomen, vervolgde ik mijn weg. We gingen zeker niets meer forceren. Blij was ik bij de volgende drankpost toen ik zag dat ze er ook Cola hadden. Eins Zwei, zuiphen maar, en vul mijn bidonneke ook maar. Toen kwam op die moment Ludo eraan gefietst hij was 10min achter mij vertrokken. Zijn eerste woorden "Tof dat ge mij opwacht". Ik was niet aan het wachten, ik had even een andere planeet bezocht en nu was ik terug op aarde, en ik had nog een beetje last van jetlag. wij samen verder, Ludo nam meteen de kop bergop, ik dacht die ga mij helemaal dooddoen, aanklampen Dirk. Maar hoe verder we reden hoe gemakkelijker dat het fietsen mij afging. De rollen waren omgekeerd, nu bleef ik wachten op Ludo. Aan de laatste drankpost, nog 8km te gaan wilde Ludo op zijn eigen tempo binnenrijden. mijn benen voelde goed aan en de laatste kms waren niet zo zwaar, dus nog even de gas erop en richting aankomst. De euforie was groot bij het binnenrijden, op de piste gingen de armen wijd open. we hadden het gehaald, hoe dat was een ander verhaal. Marc stond mij op te wachten, maar was niet goedgeluimd. Ik denk dat hij er nog altijd de pest in had, omdat het eerste stuk zo slijk was. de 2de lus was veel mooier maar ook zwaarder, hij had er geen oren naar. Nooit ging hij nog meedoen aan zulks een marathon. Al bij al, het had ook nog kunnen blijven regenen van 's morgens, nu was meer dan de helft afgestapt, dan zou hoogstwaarschijnlijk iedereen zijn afgestapt.

De cijfers 7h43min00sec, 116plaats (nog niet zover achter Sauser, alleen die was al uren binnen).

2.770 hoogtemeters. Mijne klop gekregen op km 76.2. Ik deed daar 10min om 700m te overbruggen (daar heb ik die everzwijnen gezien). Was het leuk. Als je uitrijd is het nadien altijd leuk, en dan maakt dat niet uit dat de vrienden zeggen dat je slecht hebt gereden. Ik sta wel in den uitslag, en Sauser was sowieso toch iets te sterk voor mij. Parcours, eerste stuk, slijk te slijk, en dan het beruchte stuk voor de 60km ..... gewoon niet te doen. Gaan we er nog eens fietsen, hoogstwaarschijnlijk niet, ik had toch iets meer van het parcours verwacht, dan is de Erbeskopf daar in de buurt veel mooier. Als iemand het hoogteprofiel moet hebben, laat maar iets weten.

Foto's