maandag 1 oktober 2007

EK Marathon Sankt Wendel

Het was zover, we gingen met een hele bende naar Duitsland om te gaan deelnemen aan het EK aldaar. We hadden iets gehuurd in Hombachtal, ieder had een gezellige bungalow en er was ook een subtropisch zwembad. Ideaal voor gans het gezin. Ik had Marc kunnen overtuigen om eens deel te nemen aan marathon, dus wij naar ginder als delegatie van het "Safety Jogger Team". Er waren ook nog wat Rillaarse Bikers present. dus we waren daar met een gezellige bende. Vrijdagavond na het werk vertrokken, 's avonds al direkt het zwembad in. Wie ging er mijn zoon van 5 tegenhouden? Laat de papa maar fietsen, ik ga van de glijbaan. Het had de ganse nacht geregend, gegoten, 's morgens moesten wij onze nummer gaan afhalen ..... en het was nog altijd aan het regenen. De moraal was diep gezakt. Marc en ik zaten in de wagen te lachen, we gingen niet starten als het bleef regenen, en anders gingen we zeker niet de 120km doen, maar stoppen bij 60km, aangezien die dan weer passeerde in het stadion. En als bij wonder, 8h20 stopte het met regenen. Wij naar de startboxen, met onze licentie stonden we tussen de grote mannen. De uiteindelijke winnaar Sauser, da's maar een schraal manneke. Als die naast mij staat, dan ben ik net een beer, of nen vette haan. De vrouwen vertrekken 5 min. achter ons en nog eens 5 min. later de mannen en vrouwen zonder licentie.

Bij het startschot weerklonk "Highway To Hell" van ACDC, .....hoe konden ze het weten.

Direct een asfalt naar omhoog, er werd naar omhoog gespurt. Na 15min mijn eigen tempo gezocht, anders waren we na 30km al dood denk ik. Het waren allemaal brede schotterwegen, en af en toe even de bos in maar van single tracks was nog niet veel te zien. Na een tijd rijden kwamen de dames mij al voorbij gesneld, rustig blijven Dirk het zijn profs en ze krijgen geen eten. Naar het einde van de 60km kwamen er dan toch een paar leuke singel tracks en dito afdalingen, maar met dat slijk was dat geen sinecure. een paar meter voor mij viel een biker, heel stom, niet hard, maar wel zijn schouder uit de kom. Maar toen kwam er een stuk bergop, het was daar zo slijk, we geraakte er te voet nog bijna niet op. De moraal zakte diep, iedereen te voet. Mijn rug deed sowieso al pijn, maar met dat wandelen. We konden amper blijven rechtstaan. Dit was echt niet te doen, en was vervan leuk. Tot nu toe hadden we nog niet veel plezier beleefd aan deze marathon, maar Eric en Ludo waren hier laaiend enthousiast over. Misschien komt het mooiste op het 2de stuk? We passeerden het stadion en vertrokken volle moed aan de 2de maar verschillende lus. Marc was al een hele tijd uit mijn gezichtsveld verdwenen, kan ook niet moeilijk, die rijd gewoon rapper. Echter bij het uitrijden van het stadion stond Marc met zijn fiets aan de kant, hij was helemaal gedemotiveerd met al dat slijk en zag het niet meer zitten om verder te rijden. Ik heb nog geprobeerd om hem te overhalen, maar tevergeefs, te slijk, weinig "Fun gehalte" hij stopte. Na een 10min ben ik verder gereden, het was niet aan het regenen, en daarbij Eric en Ludo waren zo enthousiast over deze rit, het moest en kon alleen maar mooier worden. Met veel hoop en vol goede moed vertrokken we voor het 2de stuk. En inderdaad, het parcours veranderde, de bergen leken langer en steiler. In het begin reden we door een naaldbos, niks slijk, maar dat reed daar niet echt lekker, overal boomwortels en wat draaien en keren en ........niemand te zien, niet voor mij, niet achter mij. Dit gedeelte was alleen voor de bikers van de 120km. Met nog goei benen reed ik verder, maar aangezien ik geen gels kan verdragen en steeds te weinig eet op die marathons, kwam na 70km die kleine kabouter te voorschijn met zijn grote voorhamer. Ik dacht ik heb die vroeger al genoeg gezien, het zal voor iemand anders zijn, maar neen, volle petat met zijn voorhamer op mijn toen nog fris koppeke.
Het was weer van dat, we hadden weer een suikerklop, ik begon te zwijmelen op mijn fiets, ik zag everzwijnen, ik zag vanalles, die bergen waren ineens onoverkomen mastodonten. Ik moest afstappen, en dan stevig mijn fietsje vasthouden, want het ging van kwaad naar erger. Ineens kwamen er 2 mannen van het rode kruis mij toegesneld, de ene nam mijn fiets, de andere zette mij direct in een van hun stoeltjes, net toen mijn mp3 speler "Hoop doet leven" van Will Tura weerklonk. Ze wilden een arts roepen, maar ik zag dat niet zitten. En toen kwam het wondermiddel, de gasten schenkte mij Cola in en al hun repen en koeken. Toch vriendelijke mensen die Duitsers. Na een 15min te hebben bekomen, vervolgde ik mijn weg. We gingen zeker niets meer forceren. Blij was ik bij de volgende drankpost toen ik zag dat ze er ook Cola hadden. Eins Zwei, zuiphen maar, en vul mijn bidonneke ook maar. Toen kwam op die moment Ludo eraan gefietst hij was 10min achter mij vertrokken. Zijn eerste woorden "Tof dat ge mij opwacht". Ik was niet aan het wachten, ik had even een andere planeet bezocht en nu was ik terug op aarde, en ik had nog een beetje last van jetlag. wij samen verder, Ludo nam meteen de kop bergop, ik dacht die ga mij helemaal dooddoen, aanklampen Dirk. Maar hoe verder we reden hoe gemakkelijker dat het fietsen mij afging. De rollen waren omgekeerd, nu bleef ik wachten op Ludo. Aan de laatste drankpost, nog 8km te gaan wilde Ludo op zijn eigen tempo binnenrijden. mijn benen voelde goed aan en de laatste kms waren niet zo zwaar, dus nog even de gas erop en richting aankomst. De euforie was groot bij het binnenrijden, op de piste gingen de armen wijd open. we hadden het gehaald, hoe dat was een ander verhaal. Marc stond mij op te wachten, maar was niet goedgeluimd. Ik denk dat hij er nog altijd de pest in had, omdat het eerste stuk zo slijk was. de 2de lus was veel mooier maar ook zwaarder, hij had er geen oren naar. Nooit ging hij nog meedoen aan zulks een marathon. Al bij al, het had ook nog kunnen blijven regenen van 's morgens, nu was meer dan de helft afgestapt, dan zou hoogstwaarschijnlijk iedereen zijn afgestapt.


De cijfers 7h43min00sec, 116plaats (nog niet zover achter Sauser, alleen die was al uren binnen).
2.770 hoogtemeters. Mijne klop gekregen op km 76.2. Ik deed daar 10min om 700m te overbruggen (daar heb ik die everzwijnen gezien). Was het leuk. Als je uitrijd is het nadien altijd leuk, en dan maakt dat niet uit dat de vrienden zeggen dat je slecht hebt gereden. Ik sta wel in den uitslag, en Sauser was sowieso toch iets te sterk voor mij. Parcours, eerste stuk, slijk te slijk, en dan het beruchte stuk voor de 60km ..... gewoon niet te doen. Gaan we er nog eens fietsen, hoogstwaarschijnlijk niet, ik had toch iets meer van het parcours verwacht, dan is de Erbeskopf daar in de buurt veel mooier. Als iemand het hoogteprofiel moet hebben, laat maar iets weten.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten