Flanderscup te Hechtel

Er werd mij verteld dat dit een zandparcours is en op zaterdag lag het er nog kurkdroog bij. Ik besloot dus om mijn witte outfit aan te trekken. mijn vrouw en de kleine kwamen ook supporteren. Diezelfde nacht had het hevig geregend, maar ik dacht, een zandparcours. ..... Tot ik arriveerde, eerst werd er verteld een klein beetje slijk, maar na het verkennen van het parcours ..... werd dit een klein beetje zand. Het werd weer modder rijden, en ik stond daar in het Dash wit, tot overmaat van ramp, merkte ik 15 minuten voor de start dat mijn band aan het blazen was. Inmiddels was het beginnen te regenen, maar ik was nog net op tijd klaar voor de start. Eenmaal de 40 gepasseerd merk je toch dat de ene dag niet de andere is, de start verliep geweldig slecht en ik had heel wat moeite met opschuiven. Kwam er nog bij dat mijn maag nog altijd kuren heeft, hoogstwaarschijnlijk afkick verschijnselen van de reis naar Italie. Maar ik rijd met Swakke altijd een koers in de koers, aangezien we toch nooit meedoen voor het podium en blij zijn als ze ons dubbelen, want dit betekent een rondje minder. Swakke slijkspecialist en ikke meer ene van alles geven op de rechte stukken. Maar telkens moest ik een gaatje dichtrijden, er viel altijd wel iemand of er geraakte net iemand niet boven. Ik had al niet veel pijlen bij, en ze waren vlug op. Ik moest hem dan ook laten rijden. Echter een rondje later stond hij plat, en heeft dit niet meer kunnen herstellen. En zo werd ik in een belabberde wedstrijd toch nog 16de. het parcours was zeer mooi met kortte klimmetjes en dito afdaling. Mijn witte tenue heb ik toch nog proper gekregen. Voor alle dames, men spuiten het in met Vigor, laat dit een beetje trekken en spuit het daarna proper met een hogedrukreiniger. En alles ziet terug wit. Volgende Flanderscup is te Kessel, maar ik moet gaan draaien die zaterdag. Het zal dus gene vette worden. Maar rijden gaan we toch. Ik verschoot mij een bult wanneer ik zag dat ik in het algemeen klassement op een 9de plaats sta.

Dolomitie Superbike 2008

Wel zaterdag werd nog een hele leuke dag, aangezien Roel vanvoor aan het strijden was om de kampioenentrui, besloten om naar zijn schoonmoeder ginds te fietsen. Zij baat daar een café uit en telkens als we naar de Dolomieten afzakken, stappen we even binnen om wat te drinken en een goeiedag te zeggen. Hoe kon het ook anders ze was nerveus tot en met, ze volgde de wedstrijd via de computer en kreeg regelmatig updates van dochterlief. Na het tumult in de laatste rechte lijn was het natuurlijk bang afwachten, ..... en toen kwam het verlossend bericht, Roel is wereldkampioen. Ze vloog ons meteen rond de nek en omhelsden ons, we waren dan ook de enige Belgen aanwezig. Sporza, dit was een kippenvel moment. Ongeacht onze uitslag van morgen, het weekend kon niet meer stuk. 's Morgens stonden we dan zelf aan de start, we zagen dat de eerste boxen al vertrokken, en er was weer een pak volk. Ik had mijn Epic meegenomen, Italie, Dolomieten, ze kunnen het hier technisch maken ........ maar dat was het niet. De eerste 15km asfalt naar omhoog, allemaal middenblad, en je kon bijna niet passeren er was gewoon teveel volk. De laatste km van de berg was wat steiler, boven had men dan direct de eerste drankpost. Bert kwam iets naar mij boven en samen trokken we verder bergaf, schotterweg tot beneden, opletten in de bochten. Overal lagen er wel Italianen die hun bocht hadden gemist, onderweg kwamen we zelfs een losgeslagen koe tegen. Maar nog altijd veel te veel volk. Beneden in het dal was het vals plat naar beneden richting de laatste klim, aan de voet van de klim sloot Bert terug aan, maar na 100m reed ik langzaam terug weg, hij geraakte niet in zijn ritme. De klim was weer niet technisch en je kon hem gemakkelijk nemen op het binnenblad. Aangezien ik vorige week de 24h van Westerlo had gereden wist ik niet hoe mijn benen zouden reageren, dus ik bouwde wat reserve in voor de laatste kilometers. Raar vond ik het dat er veel mensen aan het sterven waren op die klim, misschien de combinatie van te weinig te drinken met zulks een warm weer. Eenmaal boven gekomen kon ik eindelijk genieten van mijn Epic, want toen werd het pas wat technischer, vooral de laatste afdaling naar het dorp toen, deze lag bezaaid met boomwortels, .....zalig. Maar nog altijd teveel volk, voorbijsteken hier was zinloos. We hadden tegen de vrouwen gezegd dat we hoogstwaarschijnlijk 4h gingen rijden, maar na 3h en 4min was ik al binnen. Bert kwam 2 min. later binnen en de Steffe 15 min. Alle drie verbaast dat we zo vlug binnen waren, er waren nog geen dames te zien. Op zich vond ik dit één van de minste marathons die ik al gereden heb, je hebt wel een paar mooie uitzichten, maar er was dit jaar veel te veel asfalt. Maar ik was eens een keer niet choco gereden, mijn vrouw kon dit appreciëren aangezien we direct verder reden naar het Gardameer. Ik was nu wel te genieten in de wagen. Ik was 64ste geworden bij de Masters 3 den eerste was binnen na 2h19. Blijven trainen zeker.

Dolomitie Superbike Kids 2008

We hadden bij aankomst wat problemen met het hotel en na een lang trip met de wagen was dit niet zo leuk, maar wij Belgen zoeken dan al vlug een oplossing en onze vakantie kon beginnen. Op zaterdag gingen Jarne de zoon van de Steffe en mijne kleinste meerijden. Er werd immers in het centrum een wedstrijd georganiseerd voor deze jonge snaken. Dante viel met zijn klein wieltjes een beetje op, ik had hem nog verteld neem je andere fiets mee. Maar het is een Coremans, en die zijn al wringend geboren. Hij stond op de eerste startrij, er was echter één probleem ze telden daar af in het Italiaans, uno en hij bleef staan en de rest was weg. De pa maar roepen "rijden" en hij vertrok als een raket, zij het met iet of wat achterstand. Als ge die eerste daar ziet rijden, daar zouden menig Rillaarse Bikers al moeite mee hebben. Uiteindelijk werd hij mooi 7de en 4de van zijn categorie, had hij nu toch maar naar den ouwe geluisterd en zijn fietsje met grote wielen meegebracht. Maar deze wedstrijd was dan ook voor de fun. En fun dat had hij zeker gehad. Daarna was het de beurt aan Jarne, maar was ergens in aanvaring gekomen met een andere renner, met een valpartij als gevolg. Op karakter verder en uiteindelijk nog mooi gefinischt. Op de foto 2 fiere vaders en de opvolging. Nu straks de Pailissen nog wereldkampioen en ons week kan al niet meer stuk.

24H van Westerlo 2008

Ik ben op verlof geweest en loop wat achter met mijn blog vandaar.
Voor het eerst in mijn leven ging ik deelnemen aan de 24h van Westerlo en dit in met ons team in de gemengde reeks. Er was nogal wat tumult ontstaan in het team, een beetje gemor en gebrom. Ik was al blij dat Patrick Vandervelpen het team kwam versterken. Nu vind ik dat je alles eens moet meemaken, maar tot op heden vind ik de 24h ........ te lang met 6 personen 24h hetzelfde parcours rijden, word op den duur vervelend, de fun gaat er gewoon uit. Komt er nog bij dat je in shiften moet gaan slapen, van slapen komt er dan toch niet veel in huis. Te kort en te moe. Bij een 10h of minder kan je nog eens dollen en lachen, bij een 24h vergaat het lachen je wel op de 2de dag. Kwam er nog bij dat we reden voor een top drie plaats bij de gemengde teams, en dat we op zondagmorgen onze 2de plaats hadden verloren. met het gevolg dat we nog sneller gingen rijden en in het laatste uur dankzij een superronde van Filip en Angie toch nog 2de werden en 6de algemeen. Maar leuk vond ik het niet echt. Ik ben blij dat ik het eens heb meegemaakt maar voor volgend jaar heb ik mijn grootste twijfels of ik nog zou deelnemen. Maar we zijn weer een ervaring rijker. Filip en zijn entourage hebben een heleboel foto's genomen, binnenkort verschijnen ze op de blog. Volgende week rijden we de Dolomitie.