27 sep. Grote Prijs Fatima

Wel ik ging normaal wat rusten, aangezien de benen choco waren en we binnenkort vertrekken naar de Roc. Maar aangezien Filip en Dirk een wegrit gingen rijden te Pulle, besloot ik indien ik op tijd zou thuis zijn, de ploeg te gaan versterken. We moesten immers op zaterdag nog gaan werken en waren na goede gewoonte weer vrij laat terug, nog even gebeld met mijn companen, zij gingen mij desnoods inschrijven, nos problemos. Nog even geprobeerd om Marc te overtuigen om mee te gaan maar zonder succes, hij was wat verkouden. Eenmaal aangekomen bleek het parcours van ca. 2 km te gaan over kleine en smalle wegen, maar we hadden geluk er was niet te veel volk, buiten wat locale helden. Volgens mij werd deze wedstrijd ingericht door mannen van de Chiro, ik denk dat er een paar van hun leiders meefietsten. Er was namelijk een hele schare fans, met bijbehorende toetes en bellen. We gingen starten met net geen 40 man, waarvan denk ik een 10 man die echt regelmatig fietste en de rest deed gewoon mee voor de fun. Het wa dan ook mooi om te zien dat er zelfs iemand deelnam met een mtb, die het overigens niet onaardig deed. Het merendeel van de fietsen stamde nog uit de tijd dat Merckx nog elke week zijn koersen won, zij hadden dan ook een trui aangetrokken uit die tijd. Mooi, zeer mooi. Er zat zelfs iemand tussen met een oranje veiligheidshelm. Eerst een rondje achter de wagen en dan terug stoppen om te vertrekken voor 18 rondjes. Ik had toch een beetje schrik, komt met de leeftijd zeker, en besloot om in het begin al direct naar voor te rijden. Na twee rondjes lag het peloton al uiteen en bleven we met een dikke 10 man over, na een paar versnellingen waren we nog met 7. Filip trok direct met nog een andere jonge snaak in de aanval, het was nu zaak om de boel te controleren, en dit lukte ons aardig met zijn tweeën. Even geprobeerd om er alleen naar toe te rijden van op de kop, maar ik ben natuurlijk Nuyens niet, want iedereen bleef in het wiel, direct de benen weer stil. 5 rondjes later werden ze terug gegrepen. Toen was het onze beurt om weg te springen, eerst de de pa van Filip daarna ging ikzelf maar er geraakte niemand meer weg. Daarna werd er niet meer gereden, we cruisden tegen een snelheid van om en bij de 30km/h, alles dat vertrok werd toch terug gehaald. Het leuke daaraan was, we hadden iedereen al gedubbeld, maar het tweede peloton kwam ons terug voorbijgereden, tot grote hilariteit, komaan gasten nog een rondje. Bij het ingaan van de laatste ronde nog even gevraagd aan Dirk of dat ik voor hem de spurt moest aantrekken, maar hij vertelde me dat ik Bert moest in het oog houden, dit was blijkbaar één van de snelste. Ik nam zijn wiel, maar Bert begon nog voor de laatste rechte lijn aan te zetten, veel te vroeg natuurlijk, en bij het ingaan van de laatste 500m viel alles stil. Toen ontplofte de bom en vertrokken iedereen, Filip ging langs links, ik wilde in zijn wiel meegaan maar de deur werd dichtgesmeten, en ik moest terug gaan zitten. Maar Filip won wel overtuigend de spurt hij was dan ook de terechte winnaar en was sowieso de sterkste man in de koers. Ik kwam net achter Dirk binnen, het ploegsucces was compleet en de premies werden verdeeld, jammer dat ik niet kon blijven voor de frikadellen met krieken, maar ik moest nog een nachtshift gaan draaien. Het was een gezellig koers met sympathieke renners, en zeer mooie seingevers. De benen zijn nog altijd niet top, maar er zit beterschap in, de rug daarentegen. Het zal nu wel bijna gedaan zijn zeker met wegwedstrijden voor dit seizoen. Volgende week vertrekken we naar Frankrijk, hopelijk rijden we daar geen stukken en hebben we goed weer. Tegen volgend seizoen zouden we nog wat meer renners moeten hebben in de ploeg, dan kunnen we de koers meer controleren, ik vond dit best leuk.

14 sep. Flanderscup Maasmechelen

Eindelijk was het zover de laatste manche van de Flanderscup vond plaats op de Duivelsberg, meestal rijden ze en schuiven ze hier met wagens door de bocht, nu mochten wij het eens gaan proberen. Het was in feite een parcours dat me wel lag, snel met 1 lange beklimming en dan een zandafdaling. Maar ik was nog naar de kinesist geweest met mijn knie en benen, resultaat de benen zijn blijkbaar choco. Mijn hoofdoel was om mijn top 10 plaats veilig te stellen, de verrassing was groot toen ik zag dat Rudy niet aanwezig was, hij rijd immers normaal nog net iets sneller en stond maar met een paar puntjes achter mij in het klassement. Vandaag waren het immers dubbele punten. Zaterdagavond was ik vroeg in bed gekropen, ik voelde mij wat verkouden. Aspe dinges gepakt en mijn bed in, ik volde mij al een stuk beter op zondagmorgen. De start dan, vertrekken op het circuit vanop de eerste startrij ....dat moet lukken. En we waren wonderwel goed weg. Richting de zandberg lagen we rond een 10de plaats schat ik. Bergop ging goed maar ik verkoos links en er kwamen er een deel mij toch rechts voorbij. Eenmaal boven, draaien en in de zandbak naar beneden. Normaal gezien ben ik bergaf niet zo slecht, maar hier, ik liet mijn fietske gaan, maar het ging telkens naar de verkeerde kant. Bijremmen, en dan ga je veel te traag bergaf. Het strafste van al ik ben daar geen enkele keer deftig naar beneden kunnen rijden. Een beetje later waren we met drieën Swakke, Patrick en bie bie. Ik had al vrij snel in de gaten dat ik beter was op de snelle stukken, en zij waren beter in de bergaf en de single tracks nadien. Bij mij duurt dat een ronde of 6 eer ik het parcours van buiten ken. Swakken zat dood, vertelde hij mij en pakte niet over. Ik wist toen al dat hij ging proberen om in die afdaling weg ter rijden, en zo gebeurde. Maar de benen waren redelijk, en hij bleef in het vizier, als we even doortrokken voor de helling kwamen we telkens op 20m. De voorlaatste ronde zou ik er wel naartoe rijden. Ik zag dat Joyce korter kwam, en dit was misschien de ideale springplank om mee in het wiel te gaan. Een ronde later was ze bij mij en Patrick en ze nam direct de kop. Het verbaasde mij dat Patrick vrij vlug haar wiel moest lossen. Ik dus met Joyce mee. We gaan rap bij Swakke zijn, en toen op die helling schakelde ik vanvoor kleiner en mijn derailleur ging mee naar omhoog, afgestapt, bleek dat mijn ketting vanvoor tussen mijn bladen zat. Ik kreeg die potverdikke niet tussen uit getrokken, lopen naar omhoog, daar stond wat volk en met zijn tweeën aan de ketting zitten sleuren en eindelijk kon ik terug fietsen. Bijna 2 minuten verloren, ........die zien we nooit meer terug. Van toen was het tempo rijden en de plaats handhaven, want er waren er nog 2 teruggekomen. Maar het ging redelijk vandaag. Moe maar tevreden, nog naar mijn voeten gekregen van het vrouwke, ik drink blijkbaar te weinig. De meetste vrouwen zouden content zijn ..... 15de plaats en normaal denk ik 8ste plaats in het algemeen klassement. Nu wat rusten en de benen wat laten reçuperen en dan daar de Roc. Ik vond het daar een zeer mooi en leuk parcours.

8 september wegrit te Pijpelheide

Het is straf ik geraak de laatste weken niet meer toe aan trainen, ik was dan ook altijd moe. Na de slechte benen van de vorige wedstrijd heb ik een weekje rust ingelast. Nu moeten we zeggen, mijn zadel was 2,5cm gezakt en donderdagavond is mijn vrouw met mij naar spoedgevallen kunnen rijden. Ik had krampen in maag en darmen en het werd steeds erger en erger, volgens mijn doktor was het hoog tijd om te vertrekken. 's Avonds om 23h was ik genezen verklaard, ze hadden niet echt iets gevonden, een probleem dat blijkbaar toch jaarlijks terug komt. Want ieder jaar rond nieuwjaar lig ik op spoed, en nog geen enkele keer hebben ze iets gevonden. Raar, maar des te beter. Zondag was ik te laat aan de start te Messelbroek, thuiswedstrijd en toch te laat. Ik had me weer vergist van startuur. De weinige uren slaap van de nacht ervoor zal er wel voor iets tussen zitten. Maandag was er een koers te Pijpelheide, 18h15 ......om 18h was ik nog in Aarschot, ik moet wat langer werken vandaar. Toch even gebeld met Dirk Van Dijck, het is zijne grote prijs, vandaar. Zou ik nog afkomen of niet? Volgens Dirk had ik nog tijd genoeg, dus gas geven was de boodschap. Hamilton, mocht er eens achterkomen. Bij elk rood licht probeerde ik mijn koerstenue aan te trekken, met het gevolg dat ik half naakt in de wagen zat. Hopelijk moet ik nu nergens niet stoppen voor de politie. Eenmaal aangekomen stonden ze allemaal al klaar, ik mocht nog starten, gestart zonder nummer. We hadden nog niks gegeten of gedronken, we zullen wel zien. Bij het vertrek vroeg ik al direct naar welke kant gaat den eerste bocht? Ik wist niet hoe het parcours verliep. De eerste bocht was naar links, met dan direct daarna 4 haakse bochten om dan uit te komen op een lang recht stuk. Na de eerste ronde stond mijn mond al wagenwijd open, ik trapte al een beetje op mijn adem. Zo, koud vertrekken is toch niet alles. Overigens had ik niet de tijd gehad om iets te eten of te drinken. Vlammen moesten we nu doen en zo gebeurde. de eerste rondjes draaide ik vlot mee vooraan in het peloton, ik heb een keer op kop gehangen, ik was een keer weg gespurt. Maar het was nog lang, Filip de ploegmaat is duidelijk wat slimmer dan deze ouwe want hij hield zich nog wat gedeisd. Later was hij wel even weg met een groepje, waar de uiteindelijke winnaar bij zat. Er was al iemand gevallen in de bocht, gewoon zijn wiel weg vanvoor zonder veel erg. Maar een beetje later was er een serieuze valpartij met een heleboel renners, op die moment moet je gewoon veel geluk hebben dat je dan niet in de buurt zit. De ronde later was den 100 ene aan het verzorgen, resultaat ...sleutelbeen over. Het is toch maar iets akelig zo'n valpartij, je ruikt het rubber van het remmen, je hoort al die carbonfietsen kraken, je ziet ze ook door de lucht vliegen en iedereen roept en tiert. Het ging bij mij vlot, mijn ademhaling was onder controle en ik had mij meer vanachter gezet om zo de laatste ronde nog iets te proberen. Maar zover is het spijtig genoeg niet gekomen. Met nog 5 rondjes te gaan bleek ik last te krijgen in mijn rechterbovenbil, fietsen ging nog maar dat sleuren en optrekken na een bocht ging steeds minder en minder. Ik had echt schrik om daarineens met een verkrampt been te zitten, in uw bovenbillen is dat geen lachertje. Gevolg ik trok niet meer door, maar dan moest ik telkens het wiel lossen. En die gasten die dan in uw wiel zitten die kunnen daar dan niet mee lachen. Ik besloot dan maar om bij het ingaan van de laatste ronde te stoppen aan de meet, het had toch geen zin. Filip had nog net prijs. Ik was al bij al tevreden. Koud vertrokken, niet kunnen eten, alleen spijtig van die kramp. Ons gemiddelde lag rond de 42,3 km/h, regelmatig haalden we 50 km/h. Vorig jaar moest ik hier niet aan denken, nu lukt mij dit vrij aardig. Voor een oude mountainbiker is dat zo slecht nog niet. Zondag is er de laatste manche van de Flanderscup, we staan 7de .....hopelijk heb ik nog eens goede benen, want dat is al een tijdje geleden.

24h Westerlo 2008 filmpje

Het even geduurd maar hier zijn wat sfeerbeelden van de 24h van Westerlo.
Teamchef Dirk en zijn knappe toekomstige schoondochter, bedankt voor de foto's.