27 sep. Grote Prijs Fatima

Wel ik ging normaal wat rusten, aangezien de benen choco waren en we binnenkort vertrekken naar de Roc. Maar aangezien Filip en Dirk een wegrit gingen rijden te Pulle, besloot ik indien ik op tijd zou thuis zijn, de ploeg te gaan versterken. We moesten immers op zaterdag nog gaan werken en waren na goede gewoonte weer vrij laat terug, nog even gebeld met mijn companen, zij gingen mij desnoods inschrijven, nos problemos. Nog even geprobeerd om Marc te overtuigen om mee te gaan maar zonder succes, hij was wat verkouden. Eenmaal aangekomen bleek het parcours van ca. 2 km te gaan over kleine en smalle wegen, maar we hadden geluk er was niet te veel volk, buiten wat locale helden. Volgens mij werd deze wedstrijd ingericht door mannen van de Chiro, ik denk dat er een paar van hun leiders meefietsten. Er was namelijk een hele schare fans, met bijbehorende toetes en bellen. We gingen starten met net geen 40 man, waarvan denk ik een 10 man die echt regelmatig fietste en de rest deed gewoon mee voor de fun. Het wa dan ook mooi om te zien dat er zelfs iemand deelnam met een mtb, die het overigens niet onaardig deed. Het merendeel van de fietsen stamde nog uit de tijd dat Merckx nog elke week zijn koersen won, zij hadden dan ook een trui aangetrokken uit die tijd. Mooi, zeer mooi. Er zat zelfs iemand tussen met een oranje veiligheidshelm. Eerst een rondje achter de wagen en dan terug stoppen om te vertrekken voor 18 rondjes. Ik had toch een beetje schrik, komt met de leeftijd zeker, en besloot om in het begin al direct naar voor te rijden. Na twee rondjes lag het peloton al uiteen en bleven we met een dikke 10 man over, na een paar versnellingen waren we nog met 7. Filip trok direct met nog een andere jonge snaak in de aanval, het was nu zaak om de boel te controleren, en dit lukte ons aardig met zijn tweeën. Even geprobeerd om er alleen naar toe te rijden van op de kop, maar ik ben natuurlijk Nuyens niet, want iedereen bleef in het wiel, direct de benen weer stil. 5 rondjes later werden ze terug gegrepen. Toen was het onze beurt om weg te springen, eerst de de pa van Filip daarna ging ikzelf maar er geraakte niemand meer weg. Daarna werd er niet meer gereden, we cruisden tegen een snelheid van om en bij de 30km/h, alles dat vertrok werd toch terug gehaald. Het leuke daaraan was, we hadden iedereen al gedubbeld, maar het tweede peloton kwam ons terug voorbijgereden, tot grote hilariteit, komaan gasten nog een rondje. Bij het ingaan van de laatste ronde nog even gevraagd aan Dirk of dat ik voor hem de spurt moest aantrekken, maar hij vertelde me dat ik Bert moest in het oog houden, dit was blijkbaar één van de snelste. Ik nam zijn wiel, maar Bert begon nog voor de laatste rechte lijn aan te zetten, veel te vroeg natuurlijk, en bij het ingaan van de laatste 500m viel alles stil. Toen ontplofte de bom en vertrokken iedereen, Filip ging langs links, ik wilde in zijn wiel meegaan maar de deur werd dichtgesmeten, en ik moest terug gaan zitten. Maar Filip won wel overtuigend de spurt hij was dan ook de terechte winnaar en was sowieso de sterkste man in de koers. Ik kwam net achter Dirk binnen, het ploegsucces was compleet en de premies werden verdeeld, jammer dat ik niet kon blijven voor de frikadellen met krieken, maar ik moest nog een nachtshift gaan draaien. Het was een gezellig koers met sympathieke renners, en zeer mooie seingevers. De benen zijn nog altijd niet top, maar er zit beterschap in, de rug daarentegen. Het zal nu wel bijna gedaan zijn zeker met wegwedstrijden voor dit seizoen. Volgende week vertrekken we naar Frankrijk, hopelijk rijden we daar geen stukken en hebben we goed weer. Tegen volgend seizoen zouden we nog wat meer renners moeten hebben in de ploeg, dan kunnen we de koers meer controleren, ik vond dit best leuk.