31 aug. Flanderscup Langdorp

Aangezien mijn Alma fiets binnen is met lakschade rijden we momenteel met onze Lanza. Het feit dat den emmer helemaal leeg is brengt met zich mee dat ik langs geen kanten goed zit op die fiets. Strafst van al, ik denk zelfs dat de geometrie exact hetzelfde is. De knie, de rug, alles doet pijn, en dan een parcours kort bij huis "De Bosberg". Deze berg heeft geen geheimen, je moet hier goed zitten of je word hier gewoon afgestraft. De dagen ervoor was het al een drukte van jewelste op deze berg, dat zijn al die gasten die niet trainen die daar dan aan het rijden zijn. Op donderdag had ik de kleinste meegenomen, hij vloog op de eerste berg serieus naar omhoog, en toen had ik het al moeten weten. Want zelfs toen deden mijn benen al pijn, mijne kleine is 6 jaar. Van de moment dat het niet meer gaat begint dit ook in het koppeke te spelen. Zondag net voor de start begint er aan mijn fiets alles te haperen, vlug naar de Luc, hij steekt vlug een nieuw binnenblad en een ketting. Nu had ik geen excuses meer. Ik was al met de fiets naar daar gereden, in de hoop om zo mijn benen toch iet of wat los te krijgen. De start, momenteel 8ste in het klassement, dus ik mag starten op de eerste rij. Zoals gewoonlijk heeft de Beny Menaerts lak aan de startvolgorde en hij positioneert zich naast mij. Raar dat die gasten van de bond daar niet op reageren, want het is elke week hetzelfde verhaal. Voor mij niet gelaten, hij rijd toch veel te snel voor mij. Je moet bij de start zien dat je bij de eerste boven bent, want dan draaien ze een single track op en is opschuiven even niet meer mogelijk. Opschuiven, tegen dat ik boven ben hang ik al laatste. Het gaat echt slecht, de benen doen dan al ontzettend pijn. Ne mens word van minder depressief. Even later kan ik er toch een paar inhalen en dan kan mijn lijdensweg beginnen. Ik rijd nergens maar dan ook nergens lekker. Niet bergop niet bergaf, niet op de weinige vlakke stukken. Een paar rondjes hangen we met 5 masters bijeen, een beetje later spurten zij één voor één weg. Ik ben te plat veel te plat. Uiteindelijk komt er in de laatste ronde nog iemand aansluiten, ik besluit niet te wachten op de spurt, maar trek nog één keer wat door. Hij moet terug lossen, had hij even aangeklampt had ik hoogstwaarschijnlijk mijn benen stilgehouden. Resultaat 19de. Het parcours was prachtig, het weer was prachtig, de supporters waren prachtig. Alles maar dan ook alles was prachtig, behalve deze jonge renner. Ik moet me erbij neerleggen, het gaat niet beter momenteel. Mountainbike is een vrij eerlijke sport. De sterksten winnen of rijden voor u. Al bij al mij toch goed geamuseerd. Johnny was 4de, Marc, 10de of 12de. En bij de fun catogerie, waren onze jonge snaken in goede doen, Tom werd 15de bij de A's en Filip 8ste bij de B's. Ik moet u niet vertellen dat hun rondetijden veel beter waren dan de mijn. Nog eentje te gaan in Maasmechelen, naar het schijnt een snel parcours, misschien ligt dat beter voor deze dikke. Volgende week ga ik toch eens mijn bloed laten onderzoeken. Hoogstwaarschijnlijk gaan ze niks vinden, ........ maar je weet maar nooit.

23 aug. Flanderscup Heuvelland

Het einde van de Flanderscup komt stilletjes aan in zicht, en eerlijk gezegd het mocht van mij nu al gedaan zijn. Ik recupureer veel te slecht en ik geraak niet aan mijn wekelijkse trainingskilometers, tot nu toe vielen de resultaten nog mee. Maar dit kan niet blijven duren, we hebben nu ook een nieuw letsel om over te zeuren, namelijk mijn linkerknie. Ik heb deze al laten inspuiten, het was beter maar het gevoel is nu als tandpijn. Er zijn leuker dingen in het leven. Heuvelland, daar moesten we zijn vandaak 180km enkel met de wagen, volgens mijn vrouw ben ik goed zot. Het parcours is gelegen aan de Kemelberg, en er vertrekt ook zo'n stoeltjeslift. Je kan dan daar de natuur bewonderen vanuit zo'n stoeltje ettelijke meters boven de grond. Het was daar een gezellige bende, Johnny, Marc, Tom en Filip die was onderweg, gezellig. Met zijn vieren een verkenningsrondje gemaakt, het was daar niet van de poes, de hellingen bergop waren te vettig, dus tevoet en bergaf "blij dat ik glij" het was daar niet echt slijk, buiten die stukken. Dit leidde tot hilarische momenten, in de eerste vettig afdaling lagen we daar met zijn 4en tegen de Vlaams klei, man, man. Halverwege het rondje reden we naar het vertrek. Zeer mooi, een heel lange asfalt strook sterk bergop. Ik was blij er waren maar 14 renners afgezakt, zaterdag en een technisch parcour in combinatie met de gevallen regen van de afgelopen dagen kon één van de oorzaken zijn. Ik was opgelucht, als ik uitrij ben ik zeker 14de. We starten asfalt bergop, en direct wist ik hoe laat het was. Ik kon niet mee, ik kreeg geen adem. Er zijn leuker dingen dan iedereen zien weg te rijden. Ik was daar met mijn Lanza want mijn Alma was binnen met lakschade, garantiegeval. Het was toch even wennen, maar het was niet het fietske maar de bene den adem, het ging niet. Op het einde van de eerste ronde begon mijn body van mijn Mavic wiel te zoemen en te ratelen. Dat ik nu niet kon volgen geen probleem, maar niet uitrijden ..... 180km en dan 1 rondje, ik besloot direct op veilig ter rijden en niet zot te doen. 14de waren we sowieso, beter was mooi meegenomen. Niet zot doen, ik had die eerste afdaling aan de start niet verkent, ik dook daar een gat in naar beneden, 3 salto's in Peking stond ik ongetwijfeld op het podium. Was me dat verschieten, fiets heel ikke nog heel, verder en fietsen. Vroeger met het voetballen hadden ze me van het plein moeten dragen. De volgende afdaling waar we allemaal tegen de grond lagen tijdens de opwarming lukte nu wel, al was het maar kiele kiele. Marc was vanaf de eerste meters vertrokken en ik was vandaag veel te plat. Heel de koers maar op tempo gereden en de voorlaatse ronde nog eens goed op mijne zak, weer in die 2de helling, vlug recht en, inderdaad terug op mijne buik. Sjans dat hier niet teveel volk stond. de laatste ronde ging ik geen risico's meer nemen, ik ging overal te voet bergaf. De laatste ronde gingen we met zijn tweeën in maar ik had gemerkt, dat ik in het klimmen iets sterker was, en in de bosstrook in de vettige delen maakte ik telkens wat meters. De laatste 500m nog ene ingehaald, die stond helemaal geparkeerd. En zo toch nog 10de geworden. Maar den emmer is leeg, er zit nog weinig power in mijn benen, nog 3 weken en dan gaan we wat rusten. Goed voor de knie, hopelijk kunnen we onze top 10 plaats handhaven in de algemene rangschikking. Maar aangezien de laatste wedstrijd dubbele punten oplevert, zal dit er niet inzitten. Of we moeten nog eens een goede dag hebben, wie weet. Marc was 7de en Johnny 5de. Tom en Filip reden in de Funklasse een sterke race, ze reden bovendien vele sneller dan mezelf. Maar ik ben dan ook al oud en zo op het einde van het seizoen stilletjes aan versleten. Foto's volgen.

17 aug. wegkoers 's Gravenwezel

Zondag 13h30, net uit mijn bed na een nachtje werken. Wat gaan we doen losrijden of met Luc nog een wedstrijdje gaan meerijden in het Antwerpse? Dan toch maar gekozen voor het 2de. Richting Antwerpen, volgens Luc een lange strook kassei en heel wat klinkerbanen. Ginds aangekomen waren er nog niet zoveel renners ingeschreven, we zouden met 42 renner van start gaan en de eerste 30 hadden prijs, je moest wel de halve koers minimum uitrijden. Het was daar een klein rondje van een dikke 4km, met nogal wat draaien en keren maar steeds op brede wegen. Luc stond nerveus als eerste aan de start, ik stond een beetje verderop. 3,2,1 en we waren weg, ze starten hier niet zo als bij de wedstrijden in het mtb'en geen getrek en geen geduw. Maar na de eerste bocht trekken ze wel door tot boven de 50km/h. Ze trokken van bocht naar bocht, het nadeel van weinig renners is, je geraakt als je niet oplet gemakkelijk vanachter. De benen van gisteren had ik jammer genoeg vandaag niet meer, ik moest mij pijn doen om in het wiel te volgen, het viel dan ook niet echt stil, en dan die kl*****te kassei, ik in het gootje, maar een echt veilig gevoel had je daar niet als je boven de 40km/h aan het rijden bent. In het begin was Luc er nog bij maar na een paar rondjes had ik hem uit het oog verloren. Na 8 rondjes had ik al een paar gaten moeten dichten, en weer werd er een gat getrokken ik dook bij de winnaar van Baal in het wiel, met de hoop die rijd dat gat wel toe, maar die zat ook à bloc, achter mij deden ze ook al niet veel moeite ..... het peloton lag in twee. We hebben daarna met nog zo'n 10 geprobeerd om het gat toe te rijden maar zonder succes, niet iedereen wilde meerijden. Op zich vond ik het niet erg, nu ging het tempo er wat uit, maar we bleven wel boven de 40km/h rijden, het Olympisch minimum zeker. Onze achterstand werd echter te groot en op 8 ronden van het einde mochten we gaan spurten, daar zat daar ne beer voor mij, ik dacht ik pak die zijn wiel, maar links gingen ze lopen, en mijne beer kwam te traag in gang. En bij mij was het vet van de soep. Te zwaar weekend zekertoch nog 28ste geworden, joepie prijs. We zijn toch vlug gelukkig tegenwoordig. 's Avonds had ik weer last van de knie, dat begint stilletjes aan op mijn systeem te werken. We gaan toch proberen om volgende week wat te trainen. Zondag gaan we een MTB wedstrijd rijden in Heuvelland, ik ben eens benieuwd.

16 aug. wegkoers Berlaar

Zaterdag, ik moet deze avond gaan draaien dus morgenvroeg gaan we zeker niet fietsen. Aangezien ik mijn tuinhhuis met mijn vader aan het vloeren ben, heb ik deze week amper mijn fiets gezien. Ik had zin na mijn eerste geslaagde avontuur te Baal om nog eens een wegkoers mee te rijden. Op aanraden van Filip reed ik naar Berlaar, het was eerder vliegen dan rijden, aangezien ik om 14h nog steeds niet was vertrokken. De koers, voor wielertoeristen, starte om 15h. Toch nog op tijd aangekomen, we waren met 104 renners op een niet al te moeilijke omloop. De mannen van de Knoet waren ook present, het was maar af te wachten of ik deze race zou kunnen uitrijden, nu niet dat ik daar van wakker lig. We moesten eerst een rondje achter de wagen en dan mochten we voluit rijden. Al vanaf de tweede ronde voelden de benen goed aan. Aangezien het een redelijke hectische wedstrijd was, er werd van links naar rechts gefiets. Je kon je elke ronde aan een valpartij verwachten, ik had daar hoe dan ook geen zin in. Dus ik besloot om maar wat vooruit te gaan fietsen. Lekker vanvoor in het peloton, het ging me nog vrij gemakkelijk af ook. Eens geprobeerd om van het peloton weg te rijden, maar daar heb ik nog te weinig dash voor in mijn benen. Misschien in de winter eens wat trainen op kracht. Er geraakte niemand niet weg, en het ging een massaspurt worden. Bij het ingaan van de laatste ronde, gingen er er dan toch een paar bij liggen. Verwonderlijk, dit had elke ronde al kunnen gebeuren. Blijft toch maar een akelig geluid. Aangezien er 100m voor de meet nog een haaks bocht was, was het zaak om vooraan te zitten en aan de buitenkant. Ik zat vooraan maar aan de binnenkant, van spurten kwam niet veel in huis. We zaten ergens bij de eerste 20 gepositioneerd. Het ging goed vandaag.

9 aug Pfalzerwald

Als je praat over een singeltrack paradijs, wel dit is er één. Het voordeel je moet er nog niet te ver voor rijden. Voor mij is dit vele mooier biken dan de Dolomitie, natuurlijk heb je hier minder hoogtemeters en minder mooie uitzichten, maar het is zoveel leuker. Vorig jaar hadden we hier ook aan deelgenomen, toen had ik gekozen voor de 60km, en ik was blijkbaar 4de algemeen en eerste 40+. Aangezien ik dit jaar mij meer heb toegelegd op het vlammen op de korte afstand, koos ik resoluut voor de 45 km. Vorig jaar was er een massastart, dit jaar starten we in verschillende boxen afhankelijk van de afstand, natuurlijk stonden wij in de laatste box met onze blauwe nummertjes. Ik vond het al raar toen de mannen van de langste afstand vertrokken er een heleboel vanuit onze box meevertrokken, hetzij dan wel langs een omweg .... ik was me toen van nog geen kwaad opzet bewust. Zeker 5 a 10 min later vertrok de 2de box, en nog eens 5 a 10 min later vertrokken wij. 10, 9, ......1 start, spurten om vooraan te zitten, er kwam mij een jong gastje voorbijgevlamd, ik moest maken dat ik in zijn wiel zat. Amai, die heeft power in zijn benen. Ik was dan ook blij dat hij minderde op de eerste klim. Ik zat toen in een kopgroep van 4, maar na 5 km begonnen de prachtige trails en de miserie, want toen hadden we de laatste van de 70 km al bijgebeend, .......wachten en nog eens wachten. De klimmetjes liggen mij wel ze zijn niet te steil en diegene die dan echt wel steil zijn zijn niet te lang. Overigens net voor de start merkte ik dat mijn buitenblad was losgekomen, vandaar de problemen vorige week met mijn ketting, bedankt Johan en Sven. Op de klimmetjes moesten de mannen mij telkens laten gaan en iets later waren we maar met zijn tweeën meer. Altijd maar roepen, die erste zind hier, er gingen nogthans maar weinigen opzij. Duitse mentaliteit zeker, of gewoon veel te weinig plaats. Een beetje later kwamen we de eerste UB biker tegen, Le President, hij riep mij motiverend toe "zijt ge nu pas hier", pasop dat kwam zo droog uit zijn mond als den oudste zandkorrel uit de Saharawoestijn. Aan de drankpost, halverwege koers waren we nog steeds met zijn tweeen, ik maar roepen om te passeren, want iederren stond daar in het midden van de weg, tot groot jolijt van Johan, die we daar passeerden. Het bleef een opvolging van prachtige singel trails en dito klimmetjes en afdalingen, niet te zwaar maar ontzettend leuk. Na die drankpost lag alles een beetje verder uit elkaar en konden we het tempo goed hoog houden. Mijne Duitse vriend moest lossen met krampen in de laatste 10 km, den ouwe alleen op kop, een paar kilometers later kwamen we weer op parcours van de eerste kilometers. Maar daar passeerden ik plots een paar bikers met blauwe nummertjes, doemme ik ben verkeerd gereden ...... of toch niet? In mijn beste Duits vroeg ik hoeveel km zij al hadden afgelegd, ....... 40 km vertelden ze mij. Ik vroeg hen hoe het kwam dat zij voor mij waren aangezien ik op kop reed van de korte afstand. Zonder rood op de wangen te worden antwoorden ze mij met "gestart in de eerste box". Man, man, man ..... ge zou zo uw stuur in tweeën breken van frustratie. Het zullen hoogstwaarschijnlijk ook niet de enigste zijn die gestart zijn in de eerste box. Bij aankomst nog even mijn ongenoegen geuit tegen de paljas achter de laptop, maar hij kon er niks aan doen. Mijn jonge achtervolgers kwamen iets later binnen, die mannen waren ver van blij. Achteraf blijkt dat ik 9de sta gerangschikt en 3de van de +40. Bie, bie was wel 1ste overall, 1 week later kunnen we allemaal relativeren. Ik heb me daar geweldig geamuseerd met het oranje geweld. Nadien ben ik met Benny en Johan de laatste lus nog gaan meefietsen, mannen met karakter. De dag nadien zijn we de 2de lus nog eens gaan fietsen met de hele bende. We hebben goed gelachen, het was een prachtig parcours en het was zalig weer, wat moet ne mens nog meer hebben. Johan hebben ze 's nachts nog moeten afvoeren met een niercrisis, maar hij is al aan beter hand. Leuke anekdote, ik bestel daar een Wiener Schnitzel met friet, ik laat de Schntizel vervangen door een omelet, rarara wat krijg ik op mijn bord .......... een Schnitzel en een omelet zonder frieten.

3 aug. Flanderscup Kessel

Ik was gisteren moeten gaan draaien en normaal ging ik niet rijden, want voor de eerste keer heb ik met het fietsen een blessure opgelopen. Niet de gekende kwalen aan mijn rug maar kleine spierscheurtjes in mijn knie. Het was niet erg maar ik moest rusten. Van dinsdag niets meer gedaan en braaf naar menneer doktoor geluisterd. Ik sta in het klassement op een 9de plaats, dus moesten we wel gaan fietsen, met het besef dat ik deze positie toch niet kan handhaven tot op het einde. Marc ging meerijden en Tom kwam supporteren en foto's nemen. Wij 's morgens naar Kessel, zelf vind ik dit een zeer mooi parcours. Niet al te technisch, maar er zitten toch op het fort verschillende klimmetjes in. Ik was weer geweldig slecht vertrokken, maar kon het tempo redelijk goed volgen, Marc zat iets later in mijn wiel, in de 2de ronde liet ik hem passeren en schoof samen met Rudi Geentjes aan. Met zijn drieën reden we rond de 15de plaats. Ik kon het tempo vrij gemakkelijk volgen en op de hellingen had ik zelfs nog wat overschot. Ik had al vlug gemerkt dat Rudi sneller naar omhoog reed dan Marc maar deze was dan weer sneller op de platte stukken. Op één van de eerste hellingen schoof Rudy voorbij Marc en ik schoof mee in het wiel, en daar liep het mis. Was Marc nu verbaasd dat ik er nog bij was, maar hij kwam zonder pardon naar binnen, ik mocht blijkbaar niet passeren. Alleen op een helling binnenkant kan je niet meer weg, met een valpartij tot gevolg. Ik begreep er niks van, ik was zo verbaasd dat ik er me zelfs niet over ergerde. Ik vraag mij alleen af wat er was gebeurd, als de rollen waren omgekeerd. Nu de adrenaline zal bij iedereen tijdens de koers wel wat hoger liggen. Ik wilde direct terug verder rijden en terug mee aansluiten, maar mijn stuur stond paraplu en toen ik beneden was aangekomen bleek mijn ketting er ook al af te liggen. De mannen waren gaan vliegen, toen bleek dat ik de volgende ronde toch niet zoveel achterlag wat risico's genomen met een poging om er naartoe te rijden, maar knap onderuit gegaan in de bocht en mijn ketting begon weer te haperen. Maar wijselijk besloten om gewoon maar uit te rijden.
Met een 17de plek als gevolg Mark en Rudy kwamen binnen op plaats 15 en 16.
Het was zeer leuk, geen last gehad van mijn knie, in de kant gereden door een ploegmaat (waar we achteraf nog mee konden lachen). Het blijft een zeer mooi parcours als het droog is.

26 juli wegwedstrijd te Baal

Normaal gezien ging ik vandaag in de voormiddag met Vicky en Maurice een ritje van 100km rijden te Zoutleeuw. Het was wel droog maar de wolken voorspelden niet veels goed. Na 2 uur gediscussieer besloot ik om dan maar terug naar huis te rijden, ik had nog wat werk en dan kon ik thuis nog een ritje gaan doen. Thuisgekomen nog vlug een discobar gaan plaatsen en toen maar besloten om maar een s te gaan deelnemen aan mijn eertse wegkoers uit mijn carriere, niemand wist van iets, dus ......
De wedstrijd ging door te Baal en werd bestempeld als gemakkelijk aangezien er maar 4 bochten in lagen. Normaal gezien rijden ze bij de VWV 80km koers nu bleek dit 100km te zijn, ik vroeg mij voor de start al af, hoeveel rondjes ga ik meekunnen? 114 vertrekkers een mooie bende, vanaf de eerste ronde werd er al gedemarreerd, en dit bleef zo de hele wedstrijd duren. Nu en dan zelfs mee koers gemaakt, met de schrik van dit ga ik later nog bekopen. Na 5 rondjes begon mijn rug dan ook geweldig te protesteren, danzij een pijnstiller en het viel net wat stil op de juiste moment, werd deze terug wat beter. In totaal werden er 14 tonden gereden van 7km, nog 7 rondjes te gaan, het was nu gewoon aftellen geblazen. Er was 6 man weg, maar je zag ze steeds rijden, één keer met een paar man er tot op 50m er naar toe gereden, maar niemand wilde dat laatste gat dichtrijden. Verbazingwekkend is dat je vrij rustig kan praten in dat peloton en dit terwijl je 47km/h rijd. Bij de laatste ronde zat ik nog steeds goed gepositioneerd in het peloton, ik had me voorgenomen om niet mee te sprinten. Maar ik had daar iemand zijn wiel genomen die toch fors aanzetten. Aangezien ik met een 13 achteraan fiets, een MTB cassette, duw je je zot vanachter. Maar ik was zo gelukkig bij het overschrijden van de meet als ne kleine die zijne Sinterklaas krijgt. Eerste keer meedoen en kunnen uitrijden, en we hadden nog prijs ook. Mijn dag kon niet meer stuk, 100km gebold en 42,5km/h gemiddeld. We gaan nog eens meedoen en we hopen dat we dan weer kunnen volgen. Zolang we kunnen uitrijden zijn we gelukkig. Volgende week Flanderscup te Kessel ben morgen als ik op tijd wakker ben ga ik nog een s met de RBikers mee MTB'en.