Mont Ventoux 2009

Mont Ventoux 2009
Geüpload door COREMANS. - Meer video's over het professionele leven, studie en sport.

Roc D'Azur het relaas

Na de beklimming van de Ventoux reden we dus richting St. Raphael waar we iets geboekt hadden met Stefan en Bert. Van in Bedoin is het maar een paar uurtjes rijden dus we konden ons ontspannen, eens aangekomen bleek onze locatie zeer goed mee te vallen. We werden verwolkomt door een echte Antwerpse dewelke de liefde van haar leven had gevonden aldaar. Ruim appartement met zwembad, meer moet dat niet zijn en dit bij temperaturen van 28°, hier gaan we eens genieten.Heel de week gerust en op woensdag gingen we de eerste afdalingen en hellingen eens verkennen, Bert en mezelf wisten wat er ging komen, maar voor de Steffe was dit den eerste keer. Maar na bijna een heel jaar op de baan te hebben gekoerst, viel het hier al direct geweldig tegen in de afdalingen. Mijn voorrem werkte nog niet 100%, ik had wielen gekregen van de Rob, ik stapte zonder verpinken af in de eerste technische afdaling, tot groot jolijt van mijn kompanen. Waarvan Bert iets later afstapte van moeten, over kop. Vrijdag rijden we met een nummer op mijn fiets en dan zet ik die schakelaar boven in mijn koppeke op 0. Vrijdag stonden we goed vooraan in de 2de box, de start is op mijn lijf geschreven, plat breed en maar stoempen in het peloton. Ik kwam dan ook als leider aan de eerste beklimming. Maar mijn hartslag zat toen al knal in het rood. Reden om een beetje te minderen en ons mentaal voor te bereiden op de afdalingen ..... en die afdalingen waar ik eergisteren nog afstapte die verliepen nu zonder problemen. Ik wist waar ik moest rijden en welk spoor (er is in feite geen spoor) ik moest volgen. Bert was na de start iets achterop geraakt, iets later kwam hij terug aansluiten. Warm dat het was, veel warmer dan vorig jaar, beiden reden we gezamenlijk verder. Ik moest zien dat ik mij niet forceerde bergaf, aangezien Bert gemakkelijker naar beneden reed dan Bie Bie. Maar als er een nummer op mijn stuur hangt verandert men wereld. In de marathon zitten echt mottige afdalingen, de aaaaaah en de ooeeiiieeeejoooeeeei'ssss kwamen meermalen aan bod. Als het bij mij begint te schuiven of te steil word heb je 2 mogelijkheden, ofwel probeer je af te stappen, ofwel laat ik mijn remmen los en we zien wel waar we uitkomen. Zo heb ik toch 3 keer sjans gehad, meestal met een voorganger die begon te panikeren, en dan moest ik een ander spoor kiezen met alle aaaahhh's en oeee's vandien. Wel kickken als je dan beneden komt. Ik voelde me nogthans niet goed, ik kwam niet in mijn ritme bergop, en bergaf had ik krampen in mijn kuiten van recht te staan en van me te concentreren, iets te gespannen vrees ik. Maar 1 seconde uw aandacht weg bergaf en ge ligt op uwe smoel, en het zijn hier allemaal steentjes, dus. Nogal een geluk dat Bert ook last had zijn benen bergaf, anders was hij niet te houden denk ik.
Een beetje later passeerden we waar hij vorig jaar was plat gereden, maar het noodlot sloeg nu enkele kms later toe voor Bert, bergaf pffffff en stil. Ik moest niet wachten dus op en gezapig tempo verder in de hoop dat de benen wat beter werden, een beetje later kwam ik nog bekend volk tegen, Danny van de UB Diest. 15 min voor ons gestart en hij geraakte gene meter voorruit, slechte dag blijkbaar. Ik reed prompt 1km/h sneller. We kwamen op een lang stuk klimend maar niet te steil, en hier vond ik eindelijk mijn tempo. Ik zag het terug zitten, tot ik in een afdaling ook plat reed. Aangezien mijn technische herstel capaciteiten kon dit wel even duren, ik kreeg die kote band er dan ook weer niet af in het begin, er zat product in en dat spul plakte goed. Bert passeerde mij terug al glimlachend, maar iets later had ik dan toch een nieuwe band gestoken. Tijd voor de achtervolging, tot nu toe beheerst bergaf gereden, maar nu "alle remmen los". Met alle gevolgen vandien een beetje later kwam ik uit een bocht gevlogen en daarachter een gleuf van een 1/2 meter, ik kon deze niet meer ontwijken en hopla salto. En dan moet ne mens sjans hebben, ne Fransman was direct gestopt met de vraag "Cava". Ik lag op mijne rug met mijn fiets terug naar den andere kant, ikke op mijn beste Frans "Qui, je pense". Lock -out stuk, lijf een beetje geschaafd en vinger gekneusd (lichtblauw) maar voor de rest niks. Schoon zijn en sjans hebben het is iedereen niet gegeven. Terug op de fiets en met volle moed terug de achtervolging ingezet en wat later weer plat. Toen heb ik een mentale tik gekregen, de benen wilden daarna niet meer, het werd zwaar zeer zwaar. Kwam er nog bij dat de mannen van de kleine afstand erbij kwamen, te voet bergop en te voet bergaf, Bert was nu verder weg dan ooit, mijne moraal -10°. En toch geven we niet op, aan de bevoorrading boven in het bos net voor die afdaling stond het huilen naderbij dan het lachen. Een beetje later kwam ik nog wat bekend volk tegen, we zagen al terug de kust, maar dan komen er nog wat zwaar klimmen, nog een dikke 10km, ik vroeg hen "Bert gezien?" ja zo een 3 min voor u. Drie minuten op 10 km met mijn benen, dat gaat niet meer lukken. Ik had toen al veel lijken gepasseerd, blijkbaar was ik dan ook toch niet de enige dooie op de fiets. Ik kan me al niet meer herinneren wanneer ik nog zo een petat heb gekregen, .....moet van den Dolomite geleden zijn alleen daar heb ik nog erger afgezien. Allez, verder op automatische piloot. Die helingen aan die huisjes kwam er nog aan, nog een mottig zelfs als je nog goed zit is dat een mottig stuk. Net voor de klim zak ik iemand onder een boom in de schaduw naast zijn fiets staan, hola, dat is Bert. Ik dacht stukken, maar het was erger. Totaal op, choco zijn hoofd was precies ontploft en rood dat hem zag. Ik vond het erg, maar langs den andere kant was ik blij dat hij toch ook kapot zat. Hij stond met krampen geparkeerd,daar was ik nog van gespaard gebleven. Ik had het alleen maar warm, ontzettend warm. Bij elke drankpost kapte ik dan ook ne liter water over mijn koppeke, maar niks bracht soelaas. Je kon een pan eieren bakken op mijne kop. We besloten om samen verder te rijden, gedeelde smart ..... Bij de laatste drankpost belden we naar de vrouwen dewelke op het strand hun opwachting maakte alvast 2 Cola's. Met die gedachte van een lekkere frisse Cola reden we verder, gefocust op een ijskoude Cola. Na wat lawaai te hebben gemaakt bij ons vrouwen reden we verder richting aankomst. Eindelijk binnen. De Steffe die was nog onderweg en dat ging nog wel even duren, opgeven doet hij toch niet, staat ook niet in zijn woordenboek. Maar hij kan afzien! Enkele uren later werd er al volop gediscussieerd voor de Roc Noir van morgen. Uiteindelijk hebben ze me dan kunnen overtuigen, want ik had keelpijn en koppijn en vooral geen goesting meer. Blij dat ik de dag nog gereden heb, we bleven bij elkaar en het werd nog een leuke rit. De Roc Noir met zijn 53km is dan ook wel een stuk minder lastig. Eind goed al goed. Volgend jaar gaan we het nog eens proberen denk ik! Respect voor onze oudste, niet trainen en toch maar weer uitrijden, afzien is een kunst. Want er waren velen die zijn afgestapt ......leren afzien gasten, ge gaat nog dikwijls moeten afstappen anders. Foto's volgen.

Mont Ventoux

De mythische berg uit de Provence stond nog op mijn verlanglijst om ooit eens te beklimmen. Vorig jaar reden we naar de Roc D'azur om daar te gaan deel te nemen aan de mtb marathon, toen zag ik deze mythische berg liggen vanop de autosnelweg. Van ver een kale berg zonder franjes, vanwaar al die poeha, dacht ik bij mijzelf. Jammer genoeg werd er vorig jaar niet gestopt, dit jaar reden we weer richting Frejus voor de Roc, maar nu was ik alleen met mijn vrouwke, er werd dus gestopt aan deze voor fietsers oh zo heilige plaats. We hadden iets geboekt in Bedoin aan de voet, kamer met ontbijt, zeer mooi en gezellig. We waren in België vertrokken vrijdagavond, een heel nachtje doorgereden om dan daar dan 's morgens te arriveren. Ik informeerde direct naar de befaamde wind op de berg, maar dit was vandaag geen probleem. De top van de berg was nog altijd verhuld in een dicht wolkendek. Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en deze te beklimmen iets na de middag, dan kon ik daarna gaan slapen en dan 's morgens terug vertrekken richting Frejus. 's middags nog wat pasta verorberd in de plaatselijke Italiaan, "pasta du chef", bolognaise dus, maar het smaakte. Nu omkleden en mijn fiets nemen, ik had mijn mtb bij met dikke banden maar met een vaste voorvork. Speciaal voor wisselstukken, vorig jaar had ik genoeg afgezien met het zoeken naar een zadelpen dewelke de dag voor de wedstrijd was gebroken voor de wedstijd te Frejus. De bedoeling was dat ik rustig de berg ging oprijden en ging genieten van het uitzicht. Mijn vrouw ging overal wat foto's nemen en me begeleiden met de wagen, je weet maar nooit, er zijn er daar nog gestorven op die berg. Aan de voet zag ik in de verte 2 renners rijden met een racefiets, aangezien het in het begin toch nog niet echt klimmen is reed ik het gat dicht om zo in het wiel te kunnen kruipen, één van mijn specialiteiten "in't wiel zitten". Echter de eerste renner begon te versnellen, hij was een aantal jaartjes jonger dan mezelf, maar het ging vlot dus ik volgde hem. Echter na een km of 5 toen het van 2% naar 5% klimmen overging, werd deze een beetje geënerveerd door mijn aanwezigheid. Met heel wat gebaren maakte hij me duidelijk dat ik maar wat kop moest trekken. Was het het gezoem van mijn dikke banden, of het feit dat ik al wat jaartjes ouder was dat hem enerveerde, ik weet het niet. Dus ik op kop, ik hield mijn tempo gewoon aan en zat lekker in mijn ritme, het feit dat ik nauwelijks had geslapen merkte ik geenzins. Na km 7 eenmaal in het bos begint in feite het zwaarste gedeelte van de berg, gem. 9% klimmen en dit tot aan Chalet Reynaerd, met een uitschieter van bijna 11% na km 9. Lekker, zweten als een paard, i-pod in mijn oor en maar stoempen, overigens mijn compaan moest toen al lossen, daarna heb ik hem niet meer gezien. We zitten goed vandaag, na km 10 kreeg ik het even zwaar, je hebt nergens een stuk om te verpozen. Ik kon alles nemen om mijn middenblad, het tempo was goed om de zoveel bochten stond mijn vrouwtje te supporteren, maar ik was allang in mijn eigen gekeerd. Steeds zoekend in de verte naar renners die ik kon inlopen op mijn mtb, gedreven door de dancebeats en badend in het zweet en met de gilet helemaal los reed ik naar boven in elke bocht a la danseuze op de trappers. Afzien is zalig als het goed gaat, aan Chalet Reynaerd was het gedaan met fietsen tussen de bomen en het groen. Beneden dik 20° en hier hadden ze blijkbaar de deur van de frigo laten open staan, de gilet ging terug dicht. Vanaf hier zie je alleen maar stenen en nog eens stenen. Je voelt de wind en de koude, de lucht word wat ijler, maar de top is kortbij. Overigens ik had me goed kunnen amuseren om onderweg heel wat renners te remonteren en om alle namen te lezen dewelke zijn gekalkt op deze magische weg. Nog een 6 a 7km en we zijn boven. Het zakt hier even terug naar een 5% om dan stelselmatig over te gaan naar 7, 10 en op het laatste terug 9%. En we hadden nog over, stoempen, met de focus op die toren daarboven. Onderweg passeer je de gedenksteen van Simpson, er ging een koude rilling over mijn lijf, we stopten niet boven moest ik zijn. Ik had mijn teller alleen op hartslag en km/h staan, ik had geen idee van mijn tijd. ik was alwel een hele tijd in het rood aan het boenken, ik moest die meet zien.Van rustig rijden was er dus weer niet veel in huis gekomen. Boven stond het vrouwke te wachten met een windjack en beenstukken. Yes we zijn er, moeilijk om uit te leggen als je zelf niet aan sport doe maar het was een zalig gevoel. Een beetje als je al een hele tijd moest gaan plassen en dan uiteindelijk, aaah..... Daarna terug naar beneden, aan Chalet Renaerd nog gestopt voor een koffie en frieten met een omelet, en dan verder terug naar beneden. Douchen en iets later het bed in eindelijk slapen in een zalig bedje. Morgenvroeg ontbijt aan het zwembad en dan richting Frejus. Mijn vakantie is goed begonnen. Mijn tijd 1h38 met dikke banden en op de mtb, alhoewel ik die mtb zeker geen nadeel vond. Je vind altijd wel een geschikte versnelling, op mijn racefiets staat geen trippel, bij een slechte dag zou het vat al een keer vlug op zijn. Foto's van de berg en de omgeving volgen nog.
Maar hij staat nu wel op mijn "palmares", er staat nog veel op mijn verlanglijst, mischien kan ik later met de zoon mijn lijstje vervolmaken. Er zijn steeds nieuwe uitdagingen, doelen,..... Petanque is nogthans ook een mooie sport!

Koers Dorpsgenot Rillaar

Zoals beloofd alle foto's vind je hier terug.