Roc D'Azur het relaas

Na de beklimming van de Ventoux reden we dus richting St. Raphael waar we iets geboekt hadden met Stefan en Bert. Van in Bedoin is het maar een paar uurtjes rijden dus we konden ons ontspannen, eens aangekomen bleek onze locatie zeer goed mee te vallen. We werden verwolkomt door een echte Antwerpse dewelke de liefde van haar leven had gevonden aldaar. Ruim appartement met zwembad, meer moet dat niet zijn en dit bij temperaturen van 28°, hier gaan we eens genieten.Heel de week gerust en op woensdag gingen we de eerste afdalingen en hellingen eens verkennen, Bert en mezelf wisten wat er ging komen, maar voor de Steffe was dit den eerste keer. Maar na bijna een heel jaar op de baan te hebben gekoerst, viel het hier al direct geweldig tegen in de afdalingen. Mijn voorrem werkte nog niet 100%, ik had wielen gekregen van de Rob, ik stapte zonder verpinken af in de eerste technische afdaling, tot groot jolijt van mijn kompanen. Waarvan Bert iets later afstapte van moeten, over kop. Vrijdag rijden we met een nummer op mijn fiets en dan zet ik die schakelaar boven in mijn koppeke op 0. Vrijdag stonden we goed vooraan in de 2de box, de start is op mijn lijf geschreven, plat breed en maar stoempen in het peloton. Ik kwam dan ook als leider aan de eerste beklimming. Maar mijn hartslag zat toen al knal in het rood. Reden om een beetje te minderen en ons mentaal voor te bereiden op de afdalingen ..... en die afdalingen waar ik eergisteren nog afstapte die verliepen nu zonder problemen. Ik wist waar ik moest rijden en welk spoor (er is in feite geen spoor) ik moest volgen. Bert was na de start iets achterop geraakt, iets later kwam hij terug aansluiten. Warm dat het was, veel warmer dan vorig jaar, beiden reden we gezamenlijk verder. Ik moest zien dat ik mij niet forceerde bergaf, aangezien Bert gemakkelijker naar beneden reed dan Bie Bie. Maar als er een nummer op mijn stuur hangt verandert men wereld. In de marathon zitten echt mottige afdalingen, de aaaaaah en de ooeeiiieeeejoooeeeei'ssss kwamen meermalen aan bod. Als het bij mij begint te schuiven of te steil word heb je 2 mogelijkheden, ofwel probeer je af te stappen, ofwel laat ik mijn remmen los en we zien wel waar we uitkomen. Zo heb ik toch 3 keer sjans gehad, meestal met een voorganger die begon te panikeren, en dan moest ik een ander spoor kiezen met alle aaaahhh's en oeee's vandien. Wel kickken als je dan beneden komt. Ik voelde me nogthans niet goed, ik kwam niet in mijn ritme bergop, en bergaf had ik krampen in mijn kuiten van recht te staan en van me te concentreren, iets te gespannen vrees ik. Maar 1 seconde uw aandacht weg bergaf en ge ligt op uwe smoel, en het zijn hier allemaal steentjes, dus. Nogal een geluk dat Bert ook last had zijn benen bergaf, anders was hij niet te houden denk ik.
Een beetje later passeerden we waar hij vorig jaar was plat gereden, maar het noodlot sloeg nu enkele kms later toe voor Bert, bergaf pffffff en stil. Ik moest niet wachten dus op en gezapig tempo verder in de hoop dat de benen wat beter werden, een beetje later kwam ik nog bekend volk tegen, Danny van de UB Diest. 15 min voor ons gestart en hij geraakte gene meter voorruit, slechte dag blijkbaar. Ik reed prompt 1km/h sneller. We kwamen op een lang stuk klimend maar niet te steil, en hier vond ik eindelijk mijn tempo. Ik zag het terug zitten, tot ik in een afdaling ook plat reed. Aangezien mijn technische herstel capaciteiten kon dit wel even duren, ik kreeg die kote band er dan ook weer niet af in het begin, er zat product in en dat spul plakte goed. Bert passeerde mij terug al glimlachend, maar iets later had ik dan toch een nieuwe band gestoken. Tijd voor de achtervolging, tot nu toe beheerst bergaf gereden, maar nu "alle remmen los". Met alle gevolgen vandien een beetje later kwam ik uit een bocht gevlogen en daarachter een gleuf van een 1/2 meter, ik kon deze niet meer ontwijken en hopla salto. En dan moet ne mens sjans hebben, ne Fransman was direct gestopt met de vraag "Cava". Ik lag op mijne rug met mijn fiets terug naar den andere kant, ikke op mijn beste Frans "Qui, je pense". Lock -out stuk, lijf een beetje geschaafd en vinger gekneusd (lichtblauw) maar voor de rest niks. Schoon zijn en sjans hebben het is iedereen niet gegeven. Terug op de fiets en met volle moed terug de achtervolging ingezet en wat later weer plat. Toen heb ik een mentale tik gekregen, de benen wilden daarna niet meer, het werd zwaar zeer zwaar. Kwam er nog bij dat de mannen van de kleine afstand erbij kwamen, te voet bergop en te voet bergaf, Bert was nu verder weg dan ooit, mijne moraal -10°. En toch geven we niet op, aan de bevoorrading boven in het bos net voor die afdaling stond het huilen naderbij dan het lachen. Een beetje later kwam ik nog wat bekend volk tegen, we zagen al terug de kust, maar dan komen er nog wat zwaar klimmen, nog een dikke 10km, ik vroeg hen "Bert gezien?" ja zo een 3 min voor u. Drie minuten op 10 km met mijn benen, dat gaat niet meer lukken. Ik had toen al veel lijken gepasseerd, blijkbaar was ik dan ook toch niet de enige dooie op de fiets. Ik kan me al niet meer herinneren wanneer ik nog zo een petat heb gekregen, .....moet van den Dolomite geleden zijn alleen daar heb ik nog erger afgezien. Allez, verder op automatische piloot. Die helingen aan die huisjes kwam er nog aan, nog een mottig zelfs als je nog goed zit is dat een mottig stuk. Net voor de klim zak ik iemand onder een boom in de schaduw naast zijn fiets staan, hola, dat is Bert. Ik dacht stukken, maar het was erger. Totaal op, choco zijn hoofd was precies ontploft en rood dat hem zag. Ik vond het erg, maar langs den andere kant was ik blij dat hij toch ook kapot zat. Hij stond met krampen geparkeerd,daar was ik nog van gespaard gebleven. Ik had het alleen maar warm, ontzettend warm. Bij elke drankpost kapte ik dan ook ne liter water over mijn koppeke, maar niks bracht soelaas. Je kon een pan eieren bakken op mijne kop. We besloten om samen verder te rijden, gedeelde smart ..... Bij de laatste drankpost belden we naar de vrouwen dewelke op het strand hun opwachting maakte alvast 2 Cola's. Met die gedachte van een lekkere frisse Cola reden we verder, gefocust op een ijskoude Cola. Na wat lawaai te hebben gemaakt bij ons vrouwen reden we verder richting aankomst. Eindelijk binnen. De Steffe die was nog onderweg en dat ging nog wel even duren, opgeven doet hij toch niet, staat ook niet in zijn woordenboek. Maar hij kan afzien! Enkele uren later werd er al volop gediscussieerd voor de Roc Noir van morgen. Uiteindelijk hebben ze me dan kunnen overtuigen, want ik had keelpijn en koppijn en vooral geen goesting meer. Blij dat ik de dag nog gereden heb, we bleven bij elkaar en het werd nog een leuke rit. De Roc Noir met zijn 53km is dan ook wel een stuk minder lastig. Eind goed al goed. Volgend jaar gaan we het nog eens proberen denk ik! Respect voor onze oudste, niet trainen en toch maar weer uitrijden, afzien is een kunst. Want er waren velen die zijn afgestapt ......leren afzien gasten, ge gaat nog dikwijls moeten afstappen anders. Foto's volgen.