De mythische berg uit de Provence stond nog op mijn verlanglijst om ooit eens te beklimmen. Vorig jaar reden we naar de Roc D'azur om daar te gaan deel te nemen aan de mtb marathon, toen zag ik deze mythische berg liggen vanop de autosnelweg. Van ver een kale berg zonder franjes, vanwaar al die poeha, dacht ik bij mijzelf. Jammer genoeg werd er vorig jaar niet gestopt, dit jaar reden we weer richting Frejus voor de Roc, maar nu was ik alleen met mijn vrouwke, er werd dus gestopt aan deze voor fietsers oh zo heilige plaats. We hadden iets geboekt in Bedoin aan de voet, kamer met ontbijt, zeer mooi en gezellig. We waren in België vertrokken vrijdagavond, een heel nachtje doorgereden om dan daar dan 's morgens te arriveren. Ik informeerde direct naar de befaamde wind op de berg, maar dit was vandaag geen probleem. De top van de berg was nog altijd verhuld in een dicht wolkendek. Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en deze te beklimmen iets na de middag, dan kon ik daarna gaan slapen en dan 's morgens terug vertrekken richting Frejus. 's middags nog wat pasta verorberd in de plaatselijke Italiaan, "pasta du chef", bolognaise dus, maar het smaakte. Nu omkleden en mijn fiets nemen, ik had mijn mtb bij met dikke banden maar met een vaste voorvork. Speciaal voor wisselstukken, vorig jaar had ik genoeg afgezien met het zoeken naar een zadelpen dewelke de dag voor de wedstrijd was gebroken voor de wedstijd te Frejus. De bedoeling was dat ik rustig de berg ging oprijden en ging genieten van het uitzicht. Mijn vrouw ging overal wat foto's nemen en me begeleiden met de wagen, je weet maar nooit, er zijn er daar nog gestorven op die berg. Aan de voet zag ik in de verte 2 renners rijden met een racefiets, aangezien het in het begin toch nog niet echt klimmen is reed ik het gat dicht om zo in het wiel te kunnen kruipen, één van mijn specialiteiten "in't wiel zitten". Echter de eerste renner begon te versnellen, hij was een aantal jaartjes jonger dan mezelf, maar het ging vlot dus ik volgde hem. Echter na een km of 5 toen het van 2% naar 5% klimmen overging, werd deze een beetje geënerveerd door mijn aanwezigheid. Met heel wat gebaren maakte hij me duidelijk dat ik maar wat kop moest trekken. Was het het gezoem van mijn dikke banden, of het feit dat ik al wat jaartjes ouder was dat hem enerveerde, ik weet het niet. Dus ik op kop, ik hield mijn tempo gewoon aan en zat lekker in mijn ritme, het feit dat ik nauwelijks had geslapen merkte ik geenzins. Na km 7 eenmaal in het bos begint in feite het zwaarste gedeelte van de berg, gem. 9% klimmen en dit tot aan Chalet Reynaerd, met een uitschieter van bijna 11% na km 9. Lekker, zweten als een paard, i-pod in mijn oor en maar stoempen, overigens mijn compaan moest toen al lossen, daarna heb ik hem niet meer gezien. We zitten goed vandaag, na km 10 kreeg ik het even zwaar, je hebt nergens een stuk om te verpozen. Ik kon alles nemen om mijn middenblad, het tempo was goed om de zoveel bochten stond mijn vrouwtje te supporteren, maar ik was allang in mijn eigen gekeerd. Steeds zoekend in de verte naar renners die ik kon inlopen op mijn mtb, gedreven door de dancebeats en badend in het zweet en met de gilet helemaal los reed ik naar boven in elke bocht a la danseuze op de trappers. Afzien is zalig als het goed gaat, aan Chalet Reynaerd was het gedaan met fietsen tussen de bomen en het groen. Beneden dik 20° en hier hadden ze blijkbaar de deur van de frigo laten open staan, de gilet ging terug dicht. Vanaf hier zie je alleen maar stenen en nog eens stenen. Je voelt de wind en de koude, de lucht word wat ijler, maar de top is kortbij. Overigens ik had me goed kunnen amuseren om onderweg heel wat renners te remonteren en om alle namen te lezen dewelke zijn gekalkt op deze magische weg. Nog een 6 a 7km en we zijn boven. Het zakt hier even terug naar een 5% om dan stelselmatig over te gaan naar 7, 10 en op het laatste terug 9%. En we hadden nog over, stoempen, met de focus op die toren daarboven. Onderweg passeer je de gedenksteen van Simpson, er ging een koude rilling over mijn lijf, we stopten niet boven moest ik zijn. Ik had mijn teller alleen op hartslag en km/h staan, ik had geen idee van mijn tijd. ik was alwel een hele tijd in het rood aan het boenken, ik moest die meet zien.Van rustig rijden was er dus weer niet veel in huis gekomen. Boven stond het vrouwke te wachten met een windjack en beenstukken. Yes we zijn er, moeilijk om uit te leggen als je zelf niet aan sport doe maar het was een zalig gevoel. Een beetje als je al een hele tijd moest gaan plassen en dan uiteindelijk, aaah..... Daarna terug naar beneden, aan Chalet Renaerd nog gestopt voor een koffie en frieten met een omelet, en dan verder terug naar beneden. Douchen en iets later het bed in eindelijk slapen in een zalig bedje. Morgenvroeg ontbijt aan het zwembad en dan richting Frejus. Mijn vakantie is goed begonnen. Mijn tijd 1h38 met dikke banden en op de mtb, alhoewel ik die mtb zeker geen nadeel vond. Je vind altijd wel een geschikte versnelling, op mijn racefiets staat geen trippel, bij een slechte dag zou het vat al een keer vlug op zijn. Foto's van de berg en de omgeving volgen nog.
Maar hij staat nu wel op mijn "palmares", er staat nog veel op mijn verlanglijst, mischien kan ik later met de zoon mijn lijstje vervolmaken. Er zijn steeds nieuwe uitdagingen, doelen,..... Petanque is nogthans ook een mooie sport!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten