La Reid 11 mei

Normaal gezien ging ik zeker niet rijden, aangezien ik zaterdag en zondag moest gaan draaien. Ik had me dan ook geamuseerd op de 8 van Zelem. Maar op zondag had ik voor mijn gewoonte vrij vlug gedaan, het goede weer zal hier ook wel een rol gespeeld hebben, vandaar de kleine opkomst op zondagavond. Ik had naar Marc een sms gestuurd dat hij me maar moest wakker bellen, ik ging mee, maar zou resoluut voor de 45km kiezen. Tom en Angie waren ook van de partij, we reden naar ginder en gingen eerst Lowie nog oppikken deze verbleef op een camping in de buurt. Eens aangekomen werden we aangenaam verrast met een lekker ontbijt. We vertrokken allemaal voor de 45km, alleen Lowie die ging voor de langste afstand. We waren een beetje laat ingeschreven, met het gevolg dat ze de mat aan de start aan het oprollen waren. Het zalige weer had ook tot gevolg dat er een pak volk was, en als laatste starten is dan géén cadeau. Lowie was al direkt vertrokken, Marc moest ik even later in de menigte laten gaan, na 25km stonden we nog steeds stil, dit zowel bergop als bergaf. Zo een file kom je alleen maar tegen richting kust op de E40. maar dit is en blijft een prachtig parcours alleen te voet spreekt het mij zo niet aan. Raar maar waar, de benen voelde redelijk, en waar ik kon rijden gaf ik me dan ook ten volle. Iets later kreeg een stok tussen mijn wiel, gevolg ketting vast achter mijn cassette. wat prutsen en wij verder, nog géén 3km later, reed ik voor de zoveelste keer dit jaar weer plat. Mijn besluit staat nu vast, mijn Fast Freds gaan eraf. Ik had mijn band gestoken, mijn eertsebommeke was leeg, maar ik had me voorzien want mijn band was nog maar voor de helft op druk. Echter ik had toch wel een verkeerd bommeke bij, dan maar weer wachten. Tom snelde me iets later ter hulp, en wij samen verder. Bij aankomst was Marc al een tijdje binnen, maar er waren problemen met zijn nummer, iets achter mij kwam ook Tom over de meet. En nog even later kwam ook Angie aangereden.
Uiteindelijk bleek dat ik onverwachts een zesde plaats had genoteerd, Marc stond achter mij in het klassement gerangschikt, hij was nogthans 30 minuten voor mij binnengekomen. Moe maar voldaan terug naar huis. De maand mei, word overigens een drukke maand. Hier in La Reid was gewoon te veel volk, veel te veel volk.

De 8 van Zelem 10 mei

Deze week had ik bijna niet gefietst en ik moest zowel zaterdag als zondag gaan draaien dus besloot ik om samen met Ludo mij eens te wagen aan de 135km. Bij aankomst stond er dan ook al een lange rij, wat wil je met zo'n fantastisch zomerweer. Sven en Johan waren ook aanwezig maar zij hadden al ingeschreven, zij het voor de 175km. Toch gaan we rijden om erbij te komen.
Met zijn tweeën maakte we vlot tempo en een beetje later sloten we aan bij een omvangrijke groep war ook onze 2 companen van Diest in vertoefden. Het tempo lag daar echter vrij laag, maar een beetje later kwam een 2de groep voorbij geraasd op een helling, wij mee in het wiel. Hier werd blijkbaar koers gereden want alles hing op een lint. Blijkbaar hadden die gasten hier nog komen fietsen want even later waren aan de eerste bevoorrading van 3. Daarna viel heel deze hoop uiteen. Wij met zijn vieren dus verder, even later namen we afscheid van onze vrienden van de 175km. Ludo zijn diesel kwam stilaan op stoom en het tempo werd iets opgedreven, nadien bleek dat er 40 man in ons wiel zat. Bij de voorlaatste stop konden we wat genieten van het landschap. Het parcours wat men kan omschrijven als licht glooiend voerde ons tot in de provincie Luik, langs kleine wegen en voor mij onbekende dorpen. Bij aankomst kregen we nog een minilasagne en reden we moe maar voldaan terug naar huis. Deze rit is zeker een aanrader. We hadden een hoog gemiddelde, de hoogte meters vielen nogal mee. Ik zal het eens controleren op mijn Polar.

Aischdall 4mei

Wel we zaten in ons intensieve trainingsweek en ik had mijn benen donderdag al laten ontploffen, vrijdag en zaterdag was ik ook nog gaan fietsen, maar zaterdagnamiddag was ik met Wim in de late namiddag naar Luxemburg gereden. Samen met de United Bikers van Diest gingen we daar met zijn twaalven een zondag lekker genieten. Ik had destijds nog voorgesteld aan een paar Rillaarse Bikers om mee te gaan, maar zij hadden geen tijd, waren nog niet zeker, enz. Er waren er nadien blijkbaar toch twee present. Rare jongens die Rillaarse Bikers. Dat zal dat befaamde groepsgevoel zijn waar ze op hun vergaderingen zo dikwijls naar verwijzen. Nu blijkbaar is in Diest ook sprake van lichte onenigheid, tussen twee groepen, de marathon mannen en de rest, de mensen die liever kleiner afstanden afhaspelen. Nu ik train speciaal om die kleiner afstanden af te haspelen, neemt niet weg dat ik af en toe het ook eens leuk vind om net iets langer op de fiets te zitten. Eenmaal aangekomen in het Hotel gingen we direct op zoek naar een Italiaan om zo nodig de benodigde koolhydraten te verorberen. Ik ken overal goed mijn weg, dus wij zonder reservatie naar Pinochio, blindelings hebben we dat daar gevonden. Het werd een gezellige avond, de dag nadien vertrokken we dan met zijn 5 voor de 115km. Er hadden er een paar nog niet getraind van het jaar, als ze dat zeggen dan weet ge al hoe laat het is. Want zonder training aan zo'n afstand beginnen is onbegonnen werk, en neen zo getalenteerd zijn we niet. Ik had goed getraind en deze week hard getraind, meermalen was ik in het rood gegaan. Sven had gisteren nog de Waalse Pijl gaan rijden, 165km, dus die moet dat toch ook voelen in zijn benen. We vertrokken op een rustig maar niet te gezapig tempo, ik hield mijn hartslagmeter goed in het oog. Alles klopte, de tikker bleef laag. Johan moest in het begin lossen, niet zozeer omdat wij te hard reden, meer omdat hij niet zo stuurvaardig was denk ik. We hadden schitterend weer, het parcours was veranderd, maar was er zeker niet slechter op geworden. De eerste kilometers was het nog wennen aan mijn Epic, het was weer geleden van in het begin van jaar dat ik er nog mee had gefietst. Maar het vlotte, de kilometers vlogen voorbij, tot ergens voor kilometer 70. Johan nam kop en dreef het tempo niets de lucht in, maar nog altijd goed doenbaar. maar de jus was op in de benen, ik voelde dat de kracht bergop serieus aan het verminderen was. Dus ik liet ze rijden, het ging echter van kwaad naar erger. Aan de voorlaatste drankpost besliste Gerrit om voor de medium toer te kiezen, 15km nog en binnen. Ik was aan het trainen dus ik reed verder nog 40km te gaan. Met zijn 4'en verder tot aan den eerste berg en dan stond ik er alleen voor. Ik had mijn mp3 speler al opgezet, al stervend genietend van goeie muziek. Bergop tegen 5km/h en dan OMD met Elektricity, zalig ....... aan de laatste drankpost waren de United Bikers al verder gereden, ik was dan ook al totaal op. Het is er in feite niet zwaar, maar het is mijn eerste marathon van het seizoen en dit in combinatie met deze zware week, ....... en het is daar potverdikke altijd bergop, al is het maar 3, 4%. Da's voor mijn stijl van rijden, veel te veel vals plat. Bij de laatste drankpost zette ik mij op een boomstam met de colafles in mijn hand, blijkbaar zag ik er geweldig slecht uit. Ik dacht eerst dat die mannen mij een "salade" aanboden, maar het was "tu es malada". De eerste serieuze inzinking van het jaar was een feit, nog 20km te gaan. Opgeven staat niet in mijn woordenboek. En de gedachte dat ik binnen 2 weken ging goed zitten, sterkte mij om verder te rijden. Alhoewel van rijden was nog nauwelijks sprake, bergaf dat ging nog, maar ik geraakte die laatste 20km niet boven de 12km/h. In het begin van de rit was het, "'t is schoon hier met die bergskes", op het laatste was het meer van "alweer n'een kl*****te berg". Bij het inrijden van het dorp stuurde ze ons nog even naar omhoog over den asfalt, man man man, zoals elke helling de laatste 20km, gebeurde dit te voet. Moe maar voldaan reed ik binnen, Wim nam mijn fietsje aan en ik kon gaan douchen. Overigens Wim was mijn slaapkameraad, en omdat ik af en toe eens durf te snurken had ik "Silence" genomen, dat product waar Lotto mee rond koerst. Geweldig slecht, maar niks gesnurkt. eenmaal thuis gekomen ben ik redelijk vlug gaan slapen, de dag nadien waren de benen nog choco.

Vandaag is in feite den eerste dag, dat mijn benen 's morgens niet meer pijn doen. Deze avond naar de masseur en dan zijn we morgen terug zoals herboren. Voor de rest was dit alweer een geslaagde uitstap met de vrienden van Diest. het was dan ook nog maar den eerste keer dat ik had meegereden. Tot binnenkort.

1 mei Omloop van Vlaanderen

We zitten in een zware trainingsweek, dit als voorbereiding op de verschillende teamevenementen die gaan komen. Vandaag reden we naar Denderleeuw om aldaar een rit van 135km te gaan afhaspelen. Marc kwam mij oppikken en Ludo reed ook mee, we hadden gerekend een uurtje rijden dus we gaan op tijd kunnen starten. Ludo wist de weg en hij reed op kop. We reden één afslag van Dederleeuw voorbij, 2 , 3 , 4 ....... ik ga toch even bellen, maar de verbinding bleek slecht. We reden momenteel richting Kortrijk, Marc stak dan maar Ludo voorbij en eenmaal naast de weg, vroegen we aan Ludo naar waar hij aan het rijden was. Deerlijk zei hij vol overtuiging. We zaten dus veel te ver. Eenmaal aangekomen te Denderleeuw bleek er veel, heel veel wind te staan. We vertrokken gezamenlijk, maar Marc had er zin in en hij had ook goeie benen. Na de eerste drankpost haakte Ludo af, wat later moest ik ook lossen maar kwam dankzij een Nederlander weer bij Marc, en toen was het afzien tot aan de meet. Als je weet dat we na de laatste drankpost bijna niet onder de 35km/h zijn geweest, bij de laatste 10 km wilde mijn benen niet meer en reed ik op mijn eigen tempo verder. Bij aankomst stond Ludo ons op te wachten, hij had voor een kleinere afstand gekozen. Moe en voldaan terug naar huis. De mamma en de kleinste zijn immers naar de kust, ..... ik ga elke dag fietsen.