Aischdall 4mei

Wel we zaten in ons intensieve trainingsweek en ik had mijn benen donderdag al laten ontploffen, vrijdag en zaterdag was ik ook nog gaan fietsen, maar zaterdagnamiddag was ik met Wim in de late namiddag naar Luxemburg gereden. Samen met de United Bikers van Diest gingen we daar met zijn twaalven een zondag lekker genieten. Ik had destijds nog voorgesteld aan een paar Rillaarse Bikers om mee te gaan, maar zij hadden geen tijd, waren nog niet zeker, enz. Er waren er nadien blijkbaar toch twee present. Rare jongens die Rillaarse Bikers. Dat zal dat befaamde groepsgevoel zijn waar ze op hun vergaderingen zo dikwijls naar verwijzen. Nu blijkbaar is in Diest ook sprake van lichte onenigheid, tussen twee groepen, de marathon mannen en de rest, de mensen die liever kleiner afstanden afhaspelen. Nu ik train speciaal om die kleiner afstanden af te haspelen, neemt niet weg dat ik af en toe het ook eens leuk vind om net iets langer op de fiets te zitten. Eenmaal aangekomen in het Hotel gingen we direct op zoek naar een Italiaan om zo nodig de benodigde koolhydraten te verorberen. Ik ken overal goed mijn weg, dus wij zonder reservatie naar Pinochio, blindelings hebben we dat daar gevonden. Het werd een gezellige avond, de dag nadien vertrokken we dan met zijn 5 voor de 115km. Er hadden er een paar nog niet getraind van het jaar, als ze dat zeggen dan weet ge al hoe laat het is. Want zonder training aan zo'n afstand beginnen is onbegonnen werk, en neen zo getalenteerd zijn we niet. Ik had goed getraind en deze week hard getraind, meermalen was ik in het rood gegaan. Sven had gisteren nog de Waalse Pijl gaan rijden, 165km, dus die moet dat toch ook voelen in zijn benen. We vertrokken op een rustig maar niet te gezapig tempo, ik hield mijn hartslagmeter goed in het oog. Alles klopte, de tikker bleef laag. Johan moest in het begin lossen, niet zozeer omdat wij te hard reden, meer omdat hij niet zo stuurvaardig was denk ik. We hadden schitterend weer, het parcours was veranderd, maar was er zeker niet slechter op geworden. De eerste kilometers was het nog wennen aan mijn Epic, het was weer geleden van in het begin van jaar dat ik er nog mee had gefietst. Maar het vlotte, de kilometers vlogen voorbij, tot ergens voor kilometer 70. Johan nam kop en dreef het tempo niets de lucht in, maar nog altijd goed doenbaar. maar de jus was op in de benen, ik voelde dat de kracht bergop serieus aan het verminderen was. Dus ik liet ze rijden, het ging echter van kwaad naar erger. Aan de voorlaatste drankpost besliste Gerrit om voor de medium toer te kiezen, 15km nog en binnen. Ik was aan het trainen dus ik reed verder nog 40km te gaan. Met zijn 4'en verder tot aan den eerste berg en dan stond ik er alleen voor. Ik had mijn mp3 speler al opgezet, al stervend genietend van goeie muziek. Bergop tegen 5km/h en dan OMD met Elektricity, zalig ....... aan de laatste drankpost waren de United Bikers al verder gereden, ik was dan ook al totaal op. Het is er in feite niet zwaar, maar het is mijn eerste marathon van het seizoen en dit in combinatie met deze zware week, ....... en het is daar potverdikke altijd bergop, al is het maar 3, 4%. Da's voor mijn stijl van rijden, veel te veel vals plat. Bij de laatste drankpost zette ik mij op een boomstam met de colafles in mijn hand, blijkbaar zag ik er geweldig slecht uit. Ik dacht eerst dat die mannen mij een "salade" aanboden, maar het was "tu es malada". De eerste serieuze inzinking van het jaar was een feit, nog 20km te gaan. Opgeven staat niet in mijn woordenboek. En de gedachte dat ik binnen 2 weken ging goed zitten, sterkte mij om verder te rijden. Alhoewel van rijden was nog nauwelijks sprake, bergaf dat ging nog, maar ik geraakte die laatste 20km niet boven de 12km/h. In het begin van de rit was het, "'t is schoon hier met die bergskes", op het laatste was het meer van "alweer n'een kl*****te berg". Bij het inrijden van het dorp stuurde ze ons nog even naar omhoog over den asfalt, man man man, zoals elke helling de laatste 20km, gebeurde dit te voet. Moe maar voldaan reed ik binnen, Wim nam mijn fietsje aan en ik kon gaan douchen. Overigens Wim was mijn slaapkameraad, en omdat ik af en toe eens durf te snurken had ik "Silence" genomen, dat product waar Lotto mee rond koerst. Geweldig slecht, maar niks gesnurkt. eenmaal thuis gekomen ben ik redelijk vlug gaan slapen, de dag nadien waren de benen nog choco.

Vandaag is in feite den eerste dag, dat mijn benen 's morgens niet meer pijn doen. Deze avond naar de masseur en dan zijn we morgen terug zoals herboren. Voor de rest was dit alweer een geslaagde uitstap met de vrienden van Diest. het was dan ook nog maar den eerste keer dat ik had meegereden. Tot binnenkort.