Mijn eerste buitenlandse marathon van het jaar, ik keek er al een paar weken een beetje naar uit. Maar na mijn behoorlijke prestatie in de Hagelandse Chrono was ik de dag nadien zwaar ziek geworden. Hoogstwaarschijnlijk een gevolg van het te vertikken om mij te gaan douchen na deze chrono, Filip had me nogthans gewaarschuwd. Gevolg,een bezoekje aan meneer doktoor en 10 dagen antibiotica slikken met de bijbehorende hoestfles, en niet meer fietsen. Man, man, man het moest weer lukken ....of misschien staan we te scherp, weinig weerstand ....
Niets kon de pret echter bederven, samen met vrouw en zoon naar Duitsland. Ik had overigens mijn koerskonijnen kunnen overtuigen om mee te rijden, dit werd hun eerste buitenlands marathon. Aangezien dit mijn 2de deelname was kon ik hen verzekeren dat dit een niet te technisch parcours is, zeer goed georganiseerd en zeer veel sfeer. De weers vooruitzichten waren niet denderend maar we hadden gans het weekend mooi weer. we hadden geboekt in een idyllisch hotel te Glottertal op zo'n 20km van Kirzharten. Zaterdag gingen we de beentjes wat losrijden, zodoende passeerden we daar ook de Swarzwald Kliniek, bekend van tv. De Duitse versie van spoed. Maar eerst moest en zou ik met de zoon gaan zwemmen, een hotel boeken zonder zwembad dat ging er bij hem niet in. Dus wij naar het plaatselijk openlucht zwembad, na een klein uurtje hield hij het voor bekeken, het was daar veel te koud. Zondagmorgen de grote dag, Fiip en Wim hadden bijna niet geslapen, nerveus voor wat hen te wachten stond. Op naar de start, overigens op zaterdagavond had ik nog vlug even mijn remschijf vanachter vervangen, van 140 naar 160, want ik geraakte niet gestopt bij lange afdalingen. We stonden in box 12, net voor de start mijn banden nog wat bijgepompt, en dan maar wachten op het startschot. Leuk was dan ook de verassing dat de clubgenoten uit Diest in dezelfde box terug te vinden waren en in startbox 11. Het i altijd een blij weerzien. De start is een lange asfaltstrook dewelke dan overgaat naar de bekende schotterwegen, de eerste 15km is overigens bergop, alles is echter te rijden op het middenblad. In het begin waren we nog met drie maar eens ik de United Bikers zag rijden, liet ik Filip gaan anders ging er op een ongepast moment weer ne kleine kabouter met ne grote hamer achter een boom vandaan springen, en dan was het gedaan met koeken zingen. Maar de vrienden van Diest reden een rustig tempo, na wat gelach en gezever reed iedereen verder op zijn eigen tempo. Willem bleef als enige bij mij in de buurt, best gezellig, dan kan je nog wat lachen en zeveren onderweg. Ik wist dat mijn ketting en tandwielen zo goed als versleten waren, maar tot gisteren had ik hier nog geen problemen mee gehad, tot .....vandaag. Telkens als ik vanvoor wilde schakelen, pakte de tandwielen mijn ketting mee naar omhoog. De eerste x had ik dit echter niet direct door, al bij al viel het nogal mee. steeds stoppen, afstappen, ketting even verwijderen en er terug opleggen, en dit met witte handschoenentjes. Telkens kwam Willem mij terug voorbij en zette ik de achtervolging in, hij trappend zoals Armstrong in zijne goeie tijd, ik wat groter. Aan de drankposten stopte ik steevast, Willem raasde daar telkens door. Maar zo had ik telkens een punt om naar toe te rijden. Onderweg genietend van de sfeer, het volk, het parcours en het mooie weer. Na km 85 besloot ik om het tempo wat op te drijven,we hadden toen al de beruchte "Wall" gehad een klein asfalt klimmetje van een 50m a 100m, maar o zo steil. Maar hier stond een pak volk, loeiharde muziek en bij de tonen van Smoke On The Water vloog ik naar omhoog, al spurtend (relatief op zo'n helling) tegen een Duitser. Echter eenmaal boven bleef het ettelijke kms klimmen, blijkbaar had onze Duitse vriend daar niet op gerekend. Anelies en Mia stonden ons onderweg ook nog op verschillende plaatsen aan te moedigen, kleine Coremans lag toen blijkbaar nog in zijn bedje bij de mama. Op het einde bleven we wat rijden op een plateau om dan te dalen tot aan de sintelbaan. We waren binnen na 6 uur rijden, Filip was al een dikke 45min voor mij binnen en haalde zo de top 100. Dirk kwam wat later binnen en behaalde een mooie en verdienstelijke plaats bij de +50. Op Wim was het even wachten, met de weinig trainingskilometers werd het afwachten of hij de meet zou halen. Filip was er gerust op en inderdaad, moe maar voldaan kwam hij over de meet. Knap, zeer knap. Een uitgebreide fotoreportage volgt asap. Het was gezellig en zeer sheun, zeker voor herhaling vatbaar. We hadden niet teveel last van de ziekte, de rug en de fiets sputterde wat tegen, maar algemeen was ik zeer tevreden over mijn prestatie. Op naar de 24h van Westerlo!
.JPG)