Strandrace De Haan deel III

Zoals je kan zien op de foto heeft de mentale voorbereiding van gisteren zijn vruchten afgeworpen, we zijn er helemaal klaar voor.
De start regen, wind, ......ik beslis om zolang mogelijk in de auto te blijven zitten en net voor de start naar de startboxen te gaan. Net op tijd want achter mij werden blijkbaar de boxen gesloten. De start gebeurde al lopend, persoonlijk vind ik steeds de beste start, zo heb je minder valpartijen in de eerste kms. Het was afwachten hoever ik in deze race achter strandspecialist Marnik zou eindigen, hij stond al enige tijd op de eerste rij in de startbox. Bij het vertrek had ik hem dus ook al direct uit het oog verloren, de start was windop tot in Bredene. Daar aangekomen liep hij 20m voor mij uit, dus snelde ik naar zijn wiel. Dat hij in de strandraces regelmatig op zijn gezicht gaat kon ik nu begrijpen, hij nam de nodige risico's in de duinen. Ik besloot op veilige afstand te volgen, daar was daar nog ene aan het rondrijden als Marnik en deze duwde mij gewoon even doodleuk aan de kant. iedereen die mij kent weet wat mijn reactie is, ik duw gewoon terug. Gevolg die pippo sloeg gewoon op mijn gezicht met zijn hamsterhandjes. Toen heb ik even getwijfeld om die mijn gedacht eens te gaan zeggen zonder fiets, maar nog onder invloed van de mentale voorbereiding van de avond daarvoor besloot ik maar om het zo te laten. Het kon mij alleen maar geld kosten, zonder die mentale voorbereiding was mijn reactie misschien heftiger geweest en had hij kunnen kennis maken met mijn twee vrienden, knabbel en babbel. Aangezien ik in het verleden al veel miserie heb gehad met mijn "denkt na voor dat ge iemand de kliniek in slaagt reactie" was ik achteraf blij om eindelijk eens te handelen naar mijn leeftijd. We lieten de puber dan ook maar rijden. Met Marnik reed ik samen naar het knooppunt, tijdens het lopen moest ik wat meer moeite doen en dan maar hopen dat de rug niet helemaal blokeerd. Aan het keerpunt was het leuk bergop met draaien en keren, alleen die ellendige lange loopstrook was er teveel aan. Bij het lopen richting strand was mijn ketting ervoor weer afgevallen, een bekend euvel wegens nog altijd niet bijgeregeld, maar gewoon even verder draaien en hij komt er mooi op te liggen. Alleen nu niet, combinatie lopen en draaien aan de trapas had nu tot gevolg dat mijn ketting vanvoor 3x was dubbel geplooid. Stoppen, ketting uiteen trekken en met de hand deze erop leggen. het ging vrij vlot maar de bende waar ik en Marnik bij was was al vertrokken. Ik wist direct hoe laa het was, wind op kop tot in Bredene. Onbegonnen werk en ik liet mij dan ook afzakken naar een volgende groep, alleen die gasten hadden blijkbaar ook niet veel goesting om rond te draaien. Benieuwd hoe groot mijn achterstand op Marnik gaat zijn op de meet. We moesten immers nog eenmaal over het strand, alweer kwam ik de 2de ronde alleen aan op het strand, over slechte timing gesproken. Dan maar wachten op een groepje, daar bleek Kim samen met Nele in te vertoeven. Even tegen kim gaan vertellen dat ze bij het opdraaien in Breden richting finish mijn wiel moest pakken, ik had nog wat over dus. Nele moest lossen en Kim werd dan ook verdienstelijk 3de. Ik werd 138ste en 33ste master en Marnik was 3min voor mij binnen op een 115 plaats. Eva werd overigens winnares op de korte afstand. Kempen en Hageland boven. Vlug gaan omkleden want het was koud en we waren doorweekt en dan naar de koers op tv gaan zien met een lekkere friet voor onze neus. Het leven van een sportman valt niet mee.

Strandrace De Haan deel II

Omdat ik elke wedstrijd mij als een prof voorbereid gingen we op afzondering de avond voor de wedstrijd, dit gebeurde op de kerstmarkt te Oostende. Dit gebeurde onder toezicht van mijn mentale coaches en mecanicien. Om ons mentaal voor te bereiden waren we begonnen om ons te versterken met choco ......jenever.

Strandrace De Haan deel I

Aangezien we dit jaar besloten hadden om eens deel te nemen aan het kustcriterium, zakten we dit weekend af naar "Vosseslag" in De Haan. De weervoorspellingen beloofde niet veel goeds, maar we zitten de laatste tijd weinig op de fiets, dus waren we nu wel verplicht om te gaan fietsen. Op zaterdag viel het weer wel goed mee, dus gingen we het parcours verkennen met Geert en Eva en de rest van de bende. Alleen zij wisten blijkbaar ook niet hoe het parcours liep, ipv van rustig los te rijden werd er dan maar voluit in de wind geboenkt. Mijn achterrem bleek te haperen, de veer van de remhoef was afgebroken. Ik in allerijl naar een fietsenmaker voor een nieuwe remklauw. Nogal een geluk maar in Bredene is er een aardige fietsenzaak met een toffe en bereidwillige mecanicien, het euvel was iets later dan ook verholpen. Ik weet wel dat er morgen veel moet gelopen worden en dat het parcours door de duinen op en af gaat, in feite was er een groot gehalte aan MTB-fun op dit parcours. Het was alleen opletten geblazen met de strandbandjes.

Jaaroverzicht 2009

Jaaroverzicht 2009
Geüpload door COREMANS. - Bekijk nu nog meer sport en extreme sport video's.

Huldiging Vlaams Brabants Kampioen

Vrijdag werd Dante uitgenodigd te Overijse, daar waar hij net als alle andere kampioenen werd gehuldigd als Vlaams Brabants Kampioen. Hij haalde zijn titel in de categorie BMX - 7jaar, en was meteen de jongste van het gezelschap. Dit omdat in de andere disciplines men pas een titel kan behalen vanaf de aspiranten. Raar, bij de BMX moet men betalen voor aan een wedstrijd deel te nemen en bij de andere disciplines in deze leeftijdscategorie niet, ook raar. Er waren toch een aantal grote kampioenen aanwezig, mannen ook die net een profcontract hadden in de wacht gesleept. En een voor een stonden ze zo scherp als een mes. Als je hoort dat zij in de voorbereiding, nu dus zo'n 20 uur per week fietsen, dan weet je meteen al genoeg. Maar het zijn dan ook profs. De zoon was blij met zijn beker, het zal er mischien nooit meer van komen, wie weet. Alhoewel hopen we stiekem van wel. Op de foto alle kampioenen van BMX Bekaf.

24h+2009+Westerlo

24h 2009 Westerlo
Geüpload door COREMANS. - Meer video's over het professionele leven, studie en sport.

Cyclocross Leopoldsburg

Zondagmorgen, de zoon gaat vandaag koersen en de pa is 2 nachten moeten gaan draaien, icm met mijn miserabele zieke week valt het dan niet mee om op te staan. Samen met Marnik in colomme naar de wedstrijd, deze vond plaats op het militair domein. Een mooi parcours, douches, verwarmde kantine, ...de accomodatie was top. Bij 3° was ik al blij dat ze nu geen proeven moesten doen, door het koude weer waren er wel blijkbaar weinig renners. Dante was alleen in zijn categorie, dus hij was al gewonnen voor hij vertrok en de 9-jarigen waren met zijn 3. Hij mocht toch gelijk starten met de 9-jarigen, we hadden nog wat kleine aanpassingen gemaakt aan zijn fiets net voor vertrek, Rigo had met zijn deskundig oog opgemerkt dat zijn zadel veel te laag stond, en zijn klikkers stonden wat los, dus dit pasten we dan ook maar meteen aan. De start was een lang recht stuk asfalt, hij stond weer veel te klein, ik maar roepen maar tevergeefs. Groot was echter mijn verbazing als hij de eerste ronde van 3 als eerste passeerde, vor de 9-jarigen. Het was draaien en keren, put in put uit. Zonder schrik vlamde hij overal door. De pa keek en zag dat het goed was. Echter de tweede ronde was hij in geen velden te bespeuren, na enige tijd kwam hij als allerlaatste door, blijkbaar was hij zwaar gevallen op de asfalt. Hij stak onder zijn fiets vast nog in zijn eneklikker en de ketting lag ernaast. Gedreven door woede haalde hij net voor onze neus toch nog terug iemand in, maar hij ging veel te wild te keer. Ik rij potverdikke zo rap nog niet in die bochten, 2 bochten later schoof zijn voorwiel weg. De moraal was helemaal weg, met een huilbui als gevolg. Na wat aanmoedigingen sprong hij terug op zijn fiets, maar hij was kwaad omdat hij 2x was gevallen en hij was voor geen meter voort te branden. Op het podium nadien, kon er dan toch nog een lach af. Zijn voeten waren bevroren, ik vond dat hij fantastisch had gereden, ik had graag gezien hoe lang hij de 9-jarigen kon voorblijven. Misschien in de volgende koers. Leren fietsen doe je nu eenmaal met vallen en opstaan. De ma was weer gelukkig met de bloemen, Jarno de zoon van Marnik werd mooi derde. Het was een geslaagde en leuke zondagvoormiddag.

Strandrace De Panne

Sportweekend - 15/11/09
We gingen nog eens deelnemen aan een strandrace, niet echt mijn ding aangezien ik niet fatsoenlijk kan lopen met mijn rug, was dit wel het geval dan waren we nu nog aan het voetballen. Ik had deze wedstrijd nog nooit gereden maar ik stond dankzij mijn vergunning in de 2de startbox, samen met Marnik en nog wat andere kornuiten van Langdorp. Het weer was goed, maar er stond daar ontzettend veel wind, het vertrek was dan ook direct vol in de wind. Het was zaak om hier een goede start te nemen of ge had het aan uwe rekker, dit zou geen probleem mogen zijn. In de eerste 2 km waren er al 5 valpartijen juist voor mijne neus, 1 tot daar toe maar 5. Het probleem was dat er her en der passages waren door wat water, en daar trokken ze allemaal hun remmen toe, waarom ik zou het begot niet weten, misschien mocht hun fiets niet nat worden. Ik zag ze dan ook langs links en rechts allemaal passeren, en bie bie zat opgesloten in het midden, lomp, lomp en nog eens lomp. Ik heb me dan maar laten uitzakken naar links en om dan vol in de wind naar vanvoor te rijden, maar de vogels waren al gaan vliegen. Het peloton lag al in twee en ik zat in het verkeerde stuk. Toch nog maar even proberen om dat gat van 300m dicht te rijden, maar niemand wilde overnemen, en alleen kwam ik niet veel dichter. Meteen had ik mijn eerste pijl ,al verschoten. Ik hing rond de 250ste plaats bij de eerste passage met al meer dan 3min achter op Marnik, ik zou niks meer goed maken eerder nog 2 min. verliezen. Het was een hopeloze zaak wind op kop, ik heb me één keer volledig laten gaan en iedereen daar eens fel verwenst omdat ze niet wilde meefietsen, echter zonder succes. Ik heb me dan ook maar achteraan genesteld. Door de valpartijen klopte mijn trapas dat het niet meer mooi was, achteraf bleek mijn voorderailleur helemaal scheef te staan, zo scheef dat hij telkens mijn traparm raakte, dewelke al mooi was uitgesleten, weeral kosten. Al bij al heb ik me goed geamuseerd, Marnik heeft goed gereden, wie wet zelfs met een goede start had ik hem misschien moeten laten rijden. In het lopen kan ik hem sowieso niet volgen. We zullen het nog eens proberen in de volgende strandrace. De rug viel mee, en van de blessure aan mijn been voelde ik niets. Als ik mijn hartslaggegevens controleer had ik zelfs goed gereden, alleen in den uitslag is dit niet te zien, of misschien is dit juist mijn plaats. We zullen het toetsen aan de volgende strandrace. Ex veldrijder David Comijnene was overigens gewonnen.

LMTB wedstrijd te Meerhout

Na de koers van mijn zoon te Wuustwezel, de auto in en direct naar Meerhout. Eenparcours waar ik nog nooit had gekoersd. Het was inmiddels al meer dan één sezoen geleden dat we nog hadden deelgenomen aan een cross country wedstrijd, maar aangezien we volgende week gaan meerijden in de Panne was dit een goede voorbereiding. Gisteren hadden we nog een duurtraining van 3h30 gedaan, afwachten wat de benen zouden zeggen vandaag. We reden mee met de Masters II, er dienden 11 rondjes te worden afgelegd, en het parcours was ontzettend mooi. Veel draaien en keren hier en daar toch bergop in het zand, waarvan ik er één te voet naar omhoog moest en dan nog een stukje asfalt. Ik was blij dat ik nog wat oude bekende was tegengekomen, mijn doel was dan ook ergens rond Swakke te eindigen. Ik wist dat ik vlugger reed op de snelle stukken, maar her draaien en keren was dan weer in zijn voordeel. Bij de start had ik al direct een achterstand, ik vertrok op de laatste rij en het was dringen om rechts het zand op te draaien en daar gingen ze al direct met zijn 2'en liggen. Swakke had al direct een gat van een 100m, en ik kreeg het niet dicht, maar hij liep ook niet verder uit. Maar ik reed gewoon te traag op de technische stukken, ik kon ook niet beter, ik was het niet meer gewoon na een jaar te hebben gekoersd op de baan ben je toch het een en ander kwijt .....techniek.
Maar ik had er wel zin in, echter na 5 rondjes begon mijn rug te reclameren, te wijten aan de korte maar neidige klimmetjes en het veel draaien en keren en optrekken. De "jambes" waren nog goed maar ik moest het tempo even minderen, niet veel later reden we zijn drieën. Maar die gasten waren meer met zichzelf aan het koersen, het tempo ging er dan ook helemaal uit. Ik had een paar keer geprobeerd en telkens moesten ze wat meters laten, op de klim waar we moesten afstappen, wandelde ik naar boven, zij liepen, dju toch ik kan niet lopen met mijn rug. Echter dat gat reed ik telkens gemakkelijk terug toe. Ik had dan ook voorgenomen, indien we de laatste ronde nog bijeen waren dan ging ik in die laatse ronde er een lange spurt van maken. Echter het is niet zover mogen komen, mijn fiets deed al een paar keer raar, er sleurde af en toe iets, maar ik zag niet wat. En plots 2x kort na mekaar blokeerde alles, en bie bie bijna overkop. Bleek dat mijn wiel was los gekomen, alles stak achteraan een beetje vast. Gedaan met koersen, 2 ronden voor het einde en met nog een dikke pijl over. Swakke zou ik niet meer hebben ingehaald, maar er zou mij toch niemand meer gepasseerd zijn. het was leuk en een mooi parcours. Misschien doen we binnen 14 dagen nog eens mee om den hoop te vergroten. Dan is het in Lommel en dat parcours kennen we. Na de middag nog een schoon koers gezien op tv. Zondag was dus koersdag, en de zoon heeft meer talent dan den ouwe. Maar daar kunnen we mee leven.

Cyclocross Wuustwezel

Weer of geen weer, tegenwoordig is de zoon zodanig gefocust op het veldrijden dat hij altijd wil gaan rijden. Vandaag trokken we richting Wuustwezel, nabij de Nederlandse grens net achter Brecht. De inschrijvingen waren om 9h, dus we moesten vroeg uit ons bed. Samen met Marnik reden we naar de wedstrijd, de weergoden waren ons niet goed gezind met nu en dan een hevige regenbui als gevolg. Maar die gasten hebben niet liever. Ik moet zeggen dit was tot nu toe veruit het mooiste parcours, de wedstrijd ging gedeeltelijk over een cross parcours om dan nog een lus te maken in een bos. Dus er waren heuveltjes, er was zelfs een wasbord. Maar bij de start mochten de 8-jarigen niet gelijktijdig starten met de 9-jarigen, onder het mom "ze mogen zolang niet rijden". Raar mannen die van de bond, de weken ervoor was er steeds meer volk en toen werd er wel gelijk gestart. Met dit slechte weer was er al weinig volk, nu kreeg je dus 4 renners bij de 9-jarigen en 2 renners bij de 8-jarigen. Dante begreep het niet toen hij bij de start moest wachten en een paar minuutjes later moest vertrekken, ik begreep het ook niet. Na 300m werd het al duidelijk dat dit een tijdrit werd, hij had toen al een gat geslagen dat steeds groter werd. Maar hij bleef gaan, zelfs op het einde met een 1/2 ronde voorsprong. Het was leuker geweest mocht hij meestarten met de rest van de bende. Het is zijn derde wedstrijd, en hij word steeds handiger op dat fietske. Nu vlug de auto in en dan gaat de papa ook nog eens een koers rijden te Meerhout met zijn MTB.

Veldrit Herenthout

Dante had de smaak te pakken na zijn geslaagd optreden van vorige week. Deze week was het fietsen geblazen in Herenthout, op woensdag had hij al gaan trainen en de bossen van Gelrode en dat was hem zeer goed bevallen. Hij zag het dus zitten vandaag, zeker nu hij van zijn nieuwe beste vriend, Marnik, werd uitgerust met echte witte koersschoentjes en bijbehorende klikpedalen. Net voor de wedstrijd werden deze gemonteerd, we zullen wel zien wat het word, het vrouwke was er niet gerust, maar zoonlief was er al direct mee vertrokken, zij het een beetje onwennig. Bij de proeven, was hij al tegen de vlakte gegaan met zijn klikkers, afwachten wat het geeft in de koers. De start was een lang recht stuk, hij was als voorlaatste weg, hij geraakte immers moeilijk in zijn klikker, maar op het einde van het rechte stuk was hij al goed opgeschoven bij de 9-jarigen. Afwachten hoe lang hij dit gaat volhouden, met zijn 7 jaar is hij de jongste telg van de bende. Maar waar hij vorige week telkens in de fout ging in de bochten reed hij nu wonderwel overal mooi door. Het parcours was hier ook stukken mooier dan vorige week met een gedeelte door het bos. Op een gegeven moment was hij aan het strijden voor de 6de plaats bij de 9-jarigen, echter hij denkt nog steeds dat hij op de bmx zit. Telkens als er een andere jonge renner wilde paseren, reed hij met desbetreffende steeds naar de kant. Dit heeft hij dit jaar geleerd op de wedstrijden bij de BMX, echter hier moet je je lijn houden. een paar ouders waren zich al aan het ergeren. Na de wedstrijd heb ik hem nog even verteld dat hij zijn lijn moet houden en dat de reglementen hier iets anders zijn dan tijdens een bmx wedstrijd. Hij wist het niet, hopelijk denkt hij er volgende week nog aan. Net zoals zijn schakelen, of het is te zeggen zijn niet schakelen. Hij reed weer heel de wedstrijd op hetzelfde mes. Hopelijk zal dit binnen een paar weken wel beteren. Maar hij was in vorm vandaag, in zijn categorie won hij en hij werd 6de bij de 9 jarigen. De pa was fier en over het veldrijden kan de pa wel discussieren, van BMX ken ik echter weinig.
Volgende week Wuustwezel, en na de middag als ik op tijd terug ben ga ik ook nog eens een wedstrijdje fietsen te Meerhout.

Veldrit Hulshout

Het BMX seizoen is ten einde, en Dante fietst graag dus was er een leuk alternatief voor in de winter, ....veldrijden. Na een tweedehandsfietsje te hebben aangeschaft met 26" wielen gingen we eens testen op Zolder. Hij was vrij vlug weg met het schakelen en zag het helemaal zitten, we besloten direct om een wedstrijdje te gaan rijden te Hulshout een een paar dagen later. Mijn vrouw vond het nog wat vroeg, maar een wedstrijd is fun voor die jonge gasten, we zullen wel zien wat het word. Eerst geïnformeerd bij Marnik, zijn zoon heeft al aan een paar wedstrijden deelgenomen. Eerst wat behendigheidsproeven en daarna een wedstrijdje van een 15 min. Deze wedsrijd ging door op en rond de wielerpiste van Hulshout, het was geen technisch parcours, op en neer draaien over het veld en dan rond de wielerpiste. Het kort draaien heeft hij nog niet onder de knie, we zullen zien. Aangezien hij nog maar 7 jaar is moest hij starten bij de 8 jarigen, maar er was maar 1 tegenstander. Ze moesten wel meerijden met de 9 jarigen. Nerveus dat hij was voor de start, de proeven gingen goed, ..... de wedstrijd zou ook wel lukken. Bij de start stond hij op zijn grootste verzet, hij was dan ook als laatste weg. Zijn handen zijn nog wat klein om te schakelen, in de eerste 2 rondjes was hij al 2x gevallen telkens in de bochten. Maar hi kroop dapper terug op zijn fiets en zette steeds vol overgave de achtervolging in. Driemaal uit de bocht, éénaal los door het lint en één keer moest ik in de bocht het naderhek 1 meter achteruit trekken, of hij was er ook nog ingevlamd. Na ronde 2 was het beste er af, het kopje was helemaal wit weggetrokken. Maar hij bleef gaan, dat zal hij toch van mij hebben dood zitten maar blijven rijden, klasse. Je zou denken 15 min. is niet lang, maar voor die gasten is 15 a bloc ontzettend lang. Na afloop bleek dat er ook een podium was voor de acht jarigen. Zijn eerste cross en zijn eerste overwinning. Ik was vooral tevreden en bijzonder trots over het feit dat hij bleef doorgaan, zelfs al zat hij kapot. Na de wedstrijd is hij samen met mij en Marnik naar huis gereden ....met de fiets. Marnik was meteen zijn beste vriend, hij heeft hem immers het merendeel van de weg wat geduwd. Op naar de volgende wedstrijd, maar hij gaat nog heel wat moeten leren. Maar het belangrijkste was dat hij het leuk vond en dat is het enigste wat telt.

Mont Ventoux 2009

Mont Ventoux 2009
Geüpload door COREMANS. - Meer video's over het professionele leven, studie en sport.

Roc D'Azur het relaas

Na de beklimming van de Ventoux reden we dus richting St. Raphael waar we iets geboekt hadden met Stefan en Bert. Van in Bedoin is het maar een paar uurtjes rijden dus we konden ons ontspannen, eens aangekomen bleek onze locatie zeer goed mee te vallen. We werden verwolkomt door een echte Antwerpse dewelke de liefde van haar leven had gevonden aldaar. Ruim appartement met zwembad, meer moet dat niet zijn en dit bij temperaturen van 28°, hier gaan we eens genieten.Heel de week gerust en op woensdag gingen we de eerste afdalingen en hellingen eens verkennen, Bert en mezelf wisten wat er ging komen, maar voor de Steffe was dit den eerste keer. Maar na bijna een heel jaar op de baan te hebben gekoerst, viel het hier al direct geweldig tegen in de afdalingen. Mijn voorrem werkte nog niet 100%, ik had wielen gekregen van de Rob, ik stapte zonder verpinken af in de eerste technische afdaling, tot groot jolijt van mijn kompanen. Waarvan Bert iets later afstapte van moeten, over kop. Vrijdag rijden we met een nummer op mijn fiets en dan zet ik die schakelaar boven in mijn koppeke op 0. Vrijdag stonden we goed vooraan in de 2de box, de start is op mijn lijf geschreven, plat breed en maar stoempen in het peloton. Ik kwam dan ook als leider aan de eerste beklimming. Maar mijn hartslag zat toen al knal in het rood. Reden om een beetje te minderen en ons mentaal voor te bereiden op de afdalingen ..... en die afdalingen waar ik eergisteren nog afstapte die verliepen nu zonder problemen. Ik wist waar ik moest rijden en welk spoor (er is in feite geen spoor) ik moest volgen. Bert was na de start iets achterop geraakt, iets later kwam hij terug aansluiten. Warm dat het was, veel warmer dan vorig jaar, beiden reden we gezamenlijk verder. Ik moest zien dat ik mij niet forceerde bergaf, aangezien Bert gemakkelijker naar beneden reed dan Bie Bie. Maar als er een nummer op mijn stuur hangt verandert men wereld. In de marathon zitten echt mottige afdalingen, de aaaaaah en de ooeeiiieeeejoooeeeei'ssss kwamen meermalen aan bod. Als het bij mij begint te schuiven of te steil word heb je 2 mogelijkheden, ofwel probeer je af te stappen, ofwel laat ik mijn remmen los en we zien wel waar we uitkomen. Zo heb ik toch 3 keer sjans gehad, meestal met een voorganger die begon te panikeren, en dan moest ik een ander spoor kiezen met alle aaaahhh's en oeee's vandien. Wel kickken als je dan beneden komt. Ik voelde me nogthans niet goed, ik kwam niet in mijn ritme bergop, en bergaf had ik krampen in mijn kuiten van recht te staan en van me te concentreren, iets te gespannen vrees ik. Maar 1 seconde uw aandacht weg bergaf en ge ligt op uwe smoel, en het zijn hier allemaal steentjes, dus. Nogal een geluk dat Bert ook last had zijn benen bergaf, anders was hij niet te houden denk ik.
Een beetje later passeerden we waar hij vorig jaar was plat gereden, maar het noodlot sloeg nu enkele kms later toe voor Bert, bergaf pffffff en stil. Ik moest niet wachten dus op en gezapig tempo verder in de hoop dat de benen wat beter werden, een beetje later kwam ik nog bekend volk tegen, Danny van de UB Diest. 15 min voor ons gestart en hij geraakte gene meter voorruit, slechte dag blijkbaar. Ik reed prompt 1km/h sneller. We kwamen op een lang stuk klimend maar niet te steil, en hier vond ik eindelijk mijn tempo. Ik zag het terug zitten, tot ik in een afdaling ook plat reed. Aangezien mijn technische herstel capaciteiten kon dit wel even duren, ik kreeg die kote band er dan ook weer niet af in het begin, er zat product in en dat spul plakte goed. Bert passeerde mij terug al glimlachend, maar iets later had ik dan toch een nieuwe band gestoken. Tijd voor de achtervolging, tot nu toe beheerst bergaf gereden, maar nu "alle remmen los". Met alle gevolgen vandien een beetje later kwam ik uit een bocht gevlogen en daarachter een gleuf van een 1/2 meter, ik kon deze niet meer ontwijken en hopla salto. En dan moet ne mens sjans hebben, ne Fransman was direct gestopt met de vraag "Cava". Ik lag op mijne rug met mijn fiets terug naar den andere kant, ikke op mijn beste Frans "Qui, je pense". Lock -out stuk, lijf een beetje geschaafd en vinger gekneusd (lichtblauw) maar voor de rest niks. Schoon zijn en sjans hebben het is iedereen niet gegeven. Terug op de fiets en met volle moed terug de achtervolging ingezet en wat later weer plat. Toen heb ik een mentale tik gekregen, de benen wilden daarna niet meer, het werd zwaar zeer zwaar. Kwam er nog bij dat de mannen van de kleine afstand erbij kwamen, te voet bergop en te voet bergaf, Bert was nu verder weg dan ooit, mijne moraal -10°. En toch geven we niet op, aan de bevoorrading boven in het bos net voor die afdaling stond het huilen naderbij dan het lachen. Een beetje later kwam ik nog wat bekend volk tegen, we zagen al terug de kust, maar dan komen er nog wat zwaar klimmen, nog een dikke 10km, ik vroeg hen "Bert gezien?" ja zo een 3 min voor u. Drie minuten op 10 km met mijn benen, dat gaat niet meer lukken. Ik had toen al veel lijken gepasseerd, blijkbaar was ik dan ook toch niet de enige dooie op de fiets. Ik kan me al niet meer herinneren wanneer ik nog zo een petat heb gekregen, .....moet van den Dolomite geleden zijn alleen daar heb ik nog erger afgezien. Allez, verder op automatische piloot. Die helingen aan die huisjes kwam er nog aan, nog een mottig zelfs als je nog goed zit is dat een mottig stuk. Net voor de klim zak ik iemand onder een boom in de schaduw naast zijn fiets staan, hola, dat is Bert. Ik dacht stukken, maar het was erger. Totaal op, choco zijn hoofd was precies ontploft en rood dat hem zag. Ik vond het erg, maar langs den andere kant was ik blij dat hij toch ook kapot zat. Hij stond met krampen geparkeerd,daar was ik nog van gespaard gebleven. Ik had het alleen maar warm, ontzettend warm. Bij elke drankpost kapte ik dan ook ne liter water over mijn koppeke, maar niks bracht soelaas. Je kon een pan eieren bakken op mijne kop. We besloten om samen verder te rijden, gedeelde smart ..... Bij de laatste drankpost belden we naar de vrouwen dewelke op het strand hun opwachting maakte alvast 2 Cola's. Met die gedachte van een lekkere frisse Cola reden we verder, gefocust op een ijskoude Cola. Na wat lawaai te hebben gemaakt bij ons vrouwen reden we verder richting aankomst. Eindelijk binnen. De Steffe die was nog onderweg en dat ging nog wel even duren, opgeven doet hij toch niet, staat ook niet in zijn woordenboek. Maar hij kan afzien! Enkele uren later werd er al volop gediscussieerd voor de Roc Noir van morgen. Uiteindelijk hebben ze me dan kunnen overtuigen, want ik had keelpijn en koppijn en vooral geen goesting meer. Blij dat ik de dag nog gereden heb, we bleven bij elkaar en het werd nog een leuke rit. De Roc Noir met zijn 53km is dan ook wel een stuk minder lastig. Eind goed al goed. Volgend jaar gaan we het nog eens proberen denk ik! Respect voor onze oudste, niet trainen en toch maar weer uitrijden, afzien is een kunst. Want er waren velen die zijn afgestapt ......leren afzien gasten, ge gaat nog dikwijls moeten afstappen anders. Foto's volgen.

Mont Ventoux

De mythische berg uit de Provence stond nog op mijn verlanglijst om ooit eens te beklimmen. Vorig jaar reden we naar de Roc D'azur om daar te gaan deel te nemen aan de mtb marathon, toen zag ik deze mythische berg liggen vanop de autosnelweg. Van ver een kale berg zonder franjes, vanwaar al die poeha, dacht ik bij mijzelf. Jammer genoeg werd er vorig jaar niet gestopt, dit jaar reden we weer richting Frejus voor de Roc, maar nu was ik alleen met mijn vrouwke, er werd dus gestopt aan deze voor fietsers oh zo heilige plaats. We hadden iets geboekt in Bedoin aan de voet, kamer met ontbijt, zeer mooi en gezellig. We waren in België vertrokken vrijdagavond, een heel nachtje doorgereden om dan daar dan 's morgens te arriveren. Ik informeerde direct naar de befaamde wind op de berg, maar dit was vandaag geen probleem. De top van de berg was nog altijd verhuld in een dicht wolkendek. Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en deze te beklimmen iets na de middag, dan kon ik daarna gaan slapen en dan 's morgens terug vertrekken richting Frejus. 's middags nog wat pasta verorberd in de plaatselijke Italiaan, "pasta du chef", bolognaise dus, maar het smaakte. Nu omkleden en mijn fiets nemen, ik had mijn mtb bij met dikke banden maar met een vaste voorvork. Speciaal voor wisselstukken, vorig jaar had ik genoeg afgezien met het zoeken naar een zadelpen dewelke de dag voor de wedstrijd was gebroken voor de wedstijd te Frejus. De bedoeling was dat ik rustig de berg ging oprijden en ging genieten van het uitzicht. Mijn vrouw ging overal wat foto's nemen en me begeleiden met de wagen, je weet maar nooit, er zijn er daar nog gestorven op die berg. Aan de voet zag ik in de verte 2 renners rijden met een racefiets, aangezien het in het begin toch nog niet echt klimmen is reed ik het gat dicht om zo in het wiel te kunnen kruipen, één van mijn specialiteiten "in't wiel zitten". Echter de eerste renner begon te versnellen, hij was een aantal jaartjes jonger dan mezelf, maar het ging vlot dus ik volgde hem. Echter na een km of 5 toen het van 2% naar 5% klimmen overging, werd deze een beetje geënerveerd door mijn aanwezigheid. Met heel wat gebaren maakte hij me duidelijk dat ik maar wat kop moest trekken. Was het het gezoem van mijn dikke banden, of het feit dat ik al wat jaartjes ouder was dat hem enerveerde, ik weet het niet. Dus ik op kop, ik hield mijn tempo gewoon aan en zat lekker in mijn ritme, het feit dat ik nauwelijks had geslapen merkte ik geenzins. Na km 7 eenmaal in het bos begint in feite het zwaarste gedeelte van de berg, gem. 9% klimmen en dit tot aan Chalet Reynaerd, met een uitschieter van bijna 11% na km 9. Lekker, zweten als een paard, i-pod in mijn oor en maar stoempen, overigens mijn compaan moest toen al lossen, daarna heb ik hem niet meer gezien. We zitten goed vandaag, na km 10 kreeg ik het even zwaar, je hebt nergens een stuk om te verpozen. Ik kon alles nemen om mijn middenblad, het tempo was goed om de zoveel bochten stond mijn vrouwtje te supporteren, maar ik was allang in mijn eigen gekeerd. Steeds zoekend in de verte naar renners die ik kon inlopen op mijn mtb, gedreven door de dancebeats en badend in het zweet en met de gilet helemaal los reed ik naar boven in elke bocht a la danseuze op de trappers. Afzien is zalig als het goed gaat, aan Chalet Reynaerd was het gedaan met fietsen tussen de bomen en het groen. Beneden dik 20° en hier hadden ze blijkbaar de deur van de frigo laten open staan, de gilet ging terug dicht. Vanaf hier zie je alleen maar stenen en nog eens stenen. Je voelt de wind en de koude, de lucht word wat ijler, maar de top is kortbij. Overigens ik had me goed kunnen amuseren om onderweg heel wat renners te remonteren en om alle namen te lezen dewelke zijn gekalkt op deze magische weg. Nog een 6 a 7km en we zijn boven. Het zakt hier even terug naar een 5% om dan stelselmatig over te gaan naar 7, 10 en op het laatste terug 9%. En we hadden nog over, stoempen, met de focus op die toren daarboven. Onderweg passeer je de gedenksteen van Simpson, er ging een koude rilling over mijn lijf, we stopten niet boven moest ik zijn. Ik had mijn teller alleen op hartslag en km/h staan, ik had geen idee van mijn tijd. ik was alwel een hele tijd in het rood aan het boenken, ik moest die meet zien.Van rustig rijden was er dus weer niet veel in huis gekomen. Boven stond het vrouwke te wachten met een windjack en beenstukken. Yes we zijn er, moeilijk om uit te leggen als je zelf niet aan sport doe maar het was een zalig gevoel. Een beetje als je al een hele tijd moest gaan plassen en dan uiteindelijk, aaah..... Daarna terug naar beneden, aan Chalet Renaerd nog gestopt voor een koffie en frieten met een omelet, en dan verder terug naar beneden. Douchen en iets later het bed in eindelijk slapen in een zalig bedje. Morgenvroeg ontbijt aan het zwembad en dan richting Frejus. Mijn vakantie is goed begonnen. Mijn tijd 1h38 met dikke banden en op de mtb, alhoewel ik die mtb zeker geen nadeel vond. Je vind altijd wel een geschikte versnelling, op mijn racefiets staat geen trippel, bij een slechte dag zou het vat al een keer vlug op zijn. Foto's van de berg en de omgeving volgen nog.
Maar hij staat nu wel op mijn "palmares", er staat nog veel op mijn verlanglijst, mischien kan ik later met de zoon mijn lijstje vervolmaken. Er zijn steeds nieuwe uitdagingen, doelen,..... Petanque is nogthans ook een mooie sport!

Koers Dorpsgenot Rillaar

Zoals beloofd alle foto's vind je hier terug.

Lifting Dante

Flying Dante

Het heeft een jaartje geduurd maar hij begint het stilletjes aan te kunnen, liften lukt nu ook op sommige bergjes, daar post ik nog wel een foto van.

VWV Schriek

In Schriek is het traditiegetrouw koersen op vrijdagavond, ik had er wel zin in maar ik zat nog steeds te sukkelen met mijn hamstrings, benieuwd wat het vandaag ging geven. Het was een snel parcours met heel veel wind, in de eertse ronde gingen er een paar renners serieus tegen de vlakte, zodoende werd er in de tweede ronde de koers een paar minuten stil gelegd, aangezien er iemand moest afgevoerd worden naar het ziekenhuis. Groot was dan ook mijn verbazing dat daar een paar renners aan het zagen waren, ze waren net 100m weg gereden. Erg heel erg, we rijden in een catogerie waar de jeugd en het onozel verstand al ver achter ons zou moeten liggen. Maar toch zijn er een paar van die opgefokte oude renners die denken dat ze de mooiste overwinning hiermee uit hun carrierre gaan missen. We zaten nog maar in den eerste ronde, daar lag daar iemand te kreperen, en als je nu nog carriierre moet maken, zielig. Nogal een geluk dat het merendeel effectief voor het plezier rijd. Dat er geroepen word en getierd tijdens de wedstrijd is normaal, bij de Muppets maakten die twee oude mannen ook altijd van hun kl**ten, maar dit vond ik er een beetje over. De goesting was al direkt weg bij mij om nog verder te koersen. We hebben het een paar keer geprobeerd om mee weg te springen, maar zo gemakkelijk is het allemaal niet. Op het einde vond iemand met een dagvergunning het nodig om mij effectief weg te kwakken, toen ik hem vroeg of dit nodig was reageerde hij nogal bitsig. Verkeerde boterham mee choco gegeten zeker. Ik was nog 21ste geworden, hopelijk komt alles goed met de gevallen renners en valt de fysieke en materiele schade nog mee. En mijn been, tijdens de koers weinig last, na de koers des te meer. We zullen maar eens een dokter gaan opzoeken.

VWV Pijpelheide

Maandag 7 september, aangezien we in het weekend niet waren gaan koersen besloot ik om naar de Pijpelheide te fietsen om alsdaar te gaan koersen. Het weer was trouwens voortreffelijk en het parcours lag me wel. Afwachten werd het wel na mijn mtb marathon van zaterdag. Ik zie altijd veel meer af van dat mtb'en dan van dat koersen op de baan. Eens aangekomen had ik nog steeds flanellen benen van in het weekend, maar de ploegmaten waren allemaal present buiten Dirk, hij voelde zich niet zo goed. In de namiddag een koers op maandag, je zou denken er is niet veel volk, maar niets was minder waar. Voor de start werd Jos Voenckx nog in de bloemen gezet voor het behalen van de Wereldtitel en daarna konden we vertrekken voor 10 rondjes, en elke ronde was er een premie voorzien. Marc en ik gingen in het begin vol voor de premies, met succes. Na een een paar rondjes moesten we wel even bekomen van onze inspanningen, maar leuk wast het wel. Ieder op beurt trok voor de ander de spurt aan, we behaalden 3 premies, de sponsor zal tevreden zijn. Op het einde waren er een paar gaan lopen en zij bleven vooruit, de rest spurtte voor de ereplaatsten. Maar hier rijden ze van links naar rechts en daar heeft bie bie nog wat schrik. Het zal voor een andere keer zijn, misschien tot vrijdag te Schriek. Afwachten hoe mijn hamstrings gaan reageren op deze inspanningen, die doen de laatste weken wat moeilijk.

Plopfuif

Voor diegene die het nog niet weten, dit jaar ben ik te gast op de plopfuif. Dus ploppers, be there! En ja, heel lang geleden, maar dan ook heel lang geleden had ik ook een dj naam ......Dirk Van Vlaanderen ......

Man man man

Momenteel ben ik mijn gerestylde winterfiets in elkaar aan het steken. We gaan deze terug voorzien van de vet ogende en zeer lichte KCNC V-brakes. de fiets steekt bijna helemaal ineen, maar ik heb al avonden zitten prutsen aan die remmen. Ik kreeg ze maar niet in orde. Toevallig kwam Stefan langs, tijd om direct het probleem van de remmen uit te leggen. Hij had deze immers al een keer geplaatst op mijn Alma. Zo blij als een kind was ik toen hij na amper 5 min. het euvel had ontdekt, een stomme rondel gewoon omdraaien. Uren ben ik bezig geweest om die remmen te monteren, ik heb er van wakker gelegen, ze vervloekt, ambras tegen de vrouw, stress, enz. Janssens loste dit op na 5 min. Man, man, man, miserie, miserie.

Grote Prijs Dorpsgenot

Het Dorpsgenot richtte voor de eerste maal een wielerwedstrijd in voor dorpelingen en wielertoeristen, aangezien ze zelf ook een wielerclub hebben konden al de leden van deze club ook meefietsen met de dorpelingen. Ik had besloten om niet te fietsen. Ik ben nooit een goeie thuisrijder geweest, bewijs daarvan mijn koers in Messelbroek (afgestapt). Aangezien de Koekie (uitbater van het Dorpsgenot en bezieler van deze koers) mij contacteerde om toch mee te rijden met hem bij de dorpelingen, stemde ik toe. We waren dus met een aantal renners van het Dorpsgenot aanwezig. Het weer was voortreffelijk, maar na mijn onfortuinlijke val van vrijdag had mijn lijf en benen her en der last. We waren met dik 40 renners en de eerste ronde werd netjes achter de wagen afgelegd met Koekie op kop. Bij het ingaan van de 2de ronde werd het tempo opgedreven en de koers was bezig. Het parcours een dikke 3km bestond uit een lichte helling in 2 delen, en op het 2de deel stond de wind pal op de neus. Daarna was er een gevaarlijke haakse bocht en dan bergaf richting hoofdbaan. Eenmaal links opgedraaid richting finish hadden we de wind vanachter. Bijna elke ronde werd er gesprint voor een premie in totaal deden we iets van een 48km. Er waren nog wat renners aanwezig, zelfs een paar jonge snaken die gezwind over het parcours reden. Maar al vlug werd duidelijk dat er op de helling te traag werd gereden, daar waar je verwacht van het peloton uiteen te rammelen, daar kwam iedereen terug. Er zat dan ook weinig cohesie vanvoor. Op een gegeven moment kreeg nummer 200 zomaar een vrijgeleide. Nogthans het was een echte hardrijder, maar niemand sprong er naar toe en we bleven op 20sec. rijden. In het begin van de koers had ik steun van Chris (de plakker), trok zelfs de spurt aan voor mij voor een premie. Op een gegeven moment vielen er een paar renners achter ons, misschien word het tijd om het gat gaan toe te rijden. Ik had met de jonge renners (Jan en zijn broer denk ik) afgesproken om 3 rondjes van et einde weg te springen naar de koploper, en zo gebeurde. En toen waren we nog met 9, maar ronddraaien bleef moeilijk. Ik zat al een hele tijd met tekenen van krampen in mijn benen, te weinig gedronken en mijn bidon was al een gehele tijd leeg, de val op de bmx deed er natuurlijk ook geen goed aan. De laatste ronde sprong Jan weg op de helling, ik erachter, toen had ik vol moeten overnemen .... maar ik durfde niet aangezien ik moest zien dat mijn benen niet in de krampen schoten. Iedereen terug bijeen en massaspurt. Nu ik ben niet van de traagste dus dat kwam wel goed, ik wist dat Jan als eerste zou aanzetten, maar hij ging rechts rijden. Ik kreeg schrik dat ze mij gingen insluiten, dus ik bleef wat links van hem. Slim als een jonge renner is dook hij potverdikke rechts het gat in. En ineens zat daar iemand in zijn wiel die ik van gans de koers nog niet gezien had (slimme coureur). Dus zij naar rechts en ik naar links, met niemand om uit het wiel te komen. Ik had nogthans met mijne 11 wind af eens graag geprobeerd uit Jan zijn wiel te springen. Jan was de verdiende winnaar, jong talent en ik was verdienstelijk derde. Ik gelukkig, de Koekie gelukkig, zijne trui mee op het podium, Eefje de vrouw van de Koekie gelukkig (zij was het bloemenmeisje) en bij bloemen horen kussen. De organisatie was dik in orde, er was veel volk naast het parcours. Er komt volgend jaar ongetwijfeld een vervolg.
Foto's volgen asap.

BMX Bekaf clubkampioenschap

Het was zover ik had mij dan toch laten overhalen om te gaan meerijden aangezien mijn vrouw ook al was ingeschreven. Dus heel het gezin op de bmx, van Daniel mocht ik zijn cruiser lenen. Het probleem bij mij is eens ik met een nummer rijd ga ik er altijd vol voor. De zoon was goed bezig en won makkelijk zijn reeksen, wel spijtig en niet te begrijpen dat ze de mannen van 5 en 6 indezelfde reeks lieten rijden. Als reden werd blijkbaar te weinig bekers, al was het maar een medaille van 2€ en die mannen waren gelukkig. Daar heeft de clubleiding toch jammer genoeg een steek laten vallen. In de finale werd Dante knap 2de. De mama zag het blijkbaar niet zitten, ze werd uitgeschakeld in de reeksen met een 6de plaats. Ik ging er vol voor, reed met klikkers, wat een voordeel is maar had problemen om te blijven staan aan het starthekken. 1ste reeks fotofinish, tweede reeks 2de en derde reeks gewonnen. Maar ik begon mij steeds te ergeren in mijn start, ik stond daar als een beginneling te wiggelen aan dat verdomd starthekken. In de finale was ik dan ook als voorlaatste weg. En dan het toch niet kunnen laten en maar proberen wat plaatsten in te halen, en da's verdomd lastig op dit parcours. Bij de eerste bocht was ik er al een paar voorbij, alles moest gebeuren in den 2de bocht. Vol erdoor en vol op mijn gezicht, op het eerste zicht niet erg tot ik recht stond. mijn voet zag blauw en was opgezwollen. Na de bbq nog naar spoed, gelukkig niets gebroken. Wat pijnstillers en hopelijk kunnen we zondag terug gaan koersen op de baan. Respect is nog gegroeid voor die mannen die over dat parcours vliegen, proficiat aan alle mama's en papa's. Ik denk dat ik volgend jaar ga passen. Ik heb nog wat foto's genomen, je vind ze hier.

Koers Groot-Lo 16 augustus

Het begint op een kleine ronde te lijken, 3 dagen koers na elkaar. Vandaag waren we terug in Groot-Lo, er was een vrij omvangrijke groep aanwezig. Zaterdag reden we hier nog 38km/h gemiddeld, vandaag zou het dik 42km/h zijn. Er stond wat minder wind en het was iets minder warm. In het begin wat geprobeerd en ik voelde dat de benen vrij goed zaten, dan maar terug in het peloton gekropen tot de laatste 5 rondjes. Mee vanvoor gaan boenken, plezant. Op het einde de spurt aangetrokken voor mijn ploegmaat, maar hij werd eruit gekwakt en werd 14de. Ik had me vandaag goed geamuseerd. Vrijdag gaan we een wedstrijd bmx'en. Hopelijk komt dat goed.

Koers 's Gravenswezel 15 augustus

Mark overtuigde mij om toch maar te gaan fietsen in het Antwerpse, ik was echter nog niet lang uit mijn bed na een nachtje draaien. Onderweg gestopt bij een bakker, zo hebben we dan toch nog iets in het lijf zitten voor de start. We konden nog net 1 rondje verkennen, het was een mooi parcours met keren en draaien en één stuk asfalt. Er waren niet veel renners, ik was benieuwd hoe het lijf zou reageren. Na de start werd er al direct goed doorgetrokken en het viel niet meer stil, gisteren hadden we nog een gemiddelde van ergens in de 38km/h, nu zouden we op dik 42km/h uitkomen. Ik voelde al meteen dat de beentjes nog niet wakker waren, dus we gingen ons maar wat wegsteken in de hoop dat het zou beteren. En inderdaad naarmate de koers vorderde ging het steeds beter met de beentjes, in de voorlaatste ronde nog weggereden met een omvangrijke groep na de kasseien. Maar helaas na de spurt voor de premie, dewelke gewonnen werd door Mark, kwam alles weer bijeen. In de laatste ronde glipte er nog 3 man weg met in de achtervolging Mark die er net voor de meet nog bij kwam. Hij werd 4de in de spurt, onze dag was weer geslaagd. We zijn eens benieuwd hoe morgen de beentjes gaan reageren?

Koers Groot-Lo 15 augustus

Na het platrijden van vorige week zag ik het helemaal zitten om te starten te Groot-Lo. We waren met gans de ploeg dan ook voor de eerste keer compleet. Vanaf de start begon ik regelmatig mee te springen, tot halverwege koers was ofwel ik ofwel Mark mee in de aanval. Maar het bleef bijeen, het tempo lag niet zo hoog, het warme weer zal hier zeker voor iets tussen gezeten hebben. De laatste rondjes waren er her en der toch mannen die konden ontsnappen. Mijn pijlen waren toen al op en Mark was mee dus .... Op het wilde mijn ploegmaat nog wat versnellen met mij in zijn wiel, maar bij hem was ook het beste er al af. Ik moest van veel te ver beginnen te spurten, en dan weet je hoe laat het is. Maar we hebben ons geamuseerd, 's avonds moest ik gaan draaien en morgen gaan we mischien weer koersen. Het leven van een Dj kan zwaar zijn.

Test teamfietsen en wieleroutfit 2010

Zoals je wel weet worden de modellen van 2010 meestal al voorgesteld rond deze periode. Op de volgende foto's had onze ploegmaat Filip Dewijngaert de kans om de nieuwe fietsen en kledij te testen op de muur van Geraardsbergen. Het kaderke was wel 1 maatje te klein.

VWV Laakdal

Zaterdag hadden we 100m borduren moeten plaatsen en van fietsen was er dan ook niets van in huis gekomen. Dus stonden we vandaag met volle goesting aan de start, er waren niet al te veel renners en de wegen waren ruim, achteraan op het parcours lag er zelfs een nieuw stuk asfalt. Ideaal om met mij kartonnen hoge velgen rond te vliegen, er lag net een nieuwe tube op van Veloflex. Volgens de verkoper waren ze niet de goedkoopste, maar hier kon ik veel meer kilometers mee rijden. Dinsdag was ik wat nerveus te Booischot vandaag had ik mijn zenuwen onder bedwang. Samen met ploegmaat Luc waren we dus present, onze twee andere ploegmaten vliegen er pas terug in te Groot-Lo. Na de start had je na 25m al direct een bocht naar links, en daar begon het spelletje al. Er gingen direct al een paar renners aan de haal, ik zat wat ingesloten en kon niet direct demarreren. De benen waren goed dus wij erachter, maar er zat weer geen overleg in de achtervolging. Nu en dan sprong er iemand weg om dan 100m later terug te worden gepakt. In de derde ronde waren we dan toch met zijn vier die iet of wat ronddraaide met de rest in ons wiel. We kwamen tot op 30m van de koplopers, ik ging vol door de bocht om zodoende nog een keer over te nemen en het gat toe te rijden (proberen). Maar toen schoof mijn achterwiel zomaar weg, met wat gevloek van de mannen die in mijn wiel zaten tot gevolg. Ik kon me wonderwel recht houden, eens een mountainbiker altijd een mountainbiker zeker. Niemand was gevallen, alleen wat verschoten. Wat bleek, mijne nieuwe tube waar ik veel kilometers mee ging afmalen stond potverdikke na de tweede koers al plat. Al een geluk dat ik dit niet voorhad met mijn voorwiel, of ik had de beton weer mogen kussen. Na een 3-tal rondjes was het al gedaan voor bie bie. Dan maar wat foto's gaan trekken en supporteren voor ploegmaat Luc. Zaterdag in Grrot-Lo gaan we het nog eens proberen, en dan zijn we met de voltallige ploeg aanwezig. Ik heb van Christel eens een foto genomen, de vrolijke dame die elke week honderden foto's neemt bij de VWV.

Booischot vwv koers

Het was al een hele tijd geleden dat we nog gaan koersen waren bij de VWV. Ik had terug wat meer gaan MTB'en als voorbereiding op mijn marathons. De volgende staat pas gepland in oktober, dus gingen we weer eens meevlammen op de baan. Omdat het zolang geleden was en de Mark mij wat nerveus maakte, had ik behoorlijk wat last van zenuwen voor de start, hetgeen mij anders totaal vreemd is. Het was dan ook een criterium, en dit was nieuw voor mij. Met 3 ploegmaten aan de start, ik schat dik 50 renners, stonden we klaar voor 27 rondjes. Bij het vertrek trokken ze al direct goed door, mijn ketting had ik een paar dagen voordien vervangen maar mijn cassette was normaal gezien nog niet versleten. Maar telkens als ik na de bocht moest aanzetten, begon hij tepas en te onpas te schakelen achteraan. Het was dan ook moeilijk om soms een wiel te houden in den bocht. In ronde 4 gingen ze achter mij liggen, hoogste tijd om op te schuiven. Mark had al verwoede pogingen gedaan om weg te komen, echter zonder resultaat. 3 ploegmaten waren er vandoor gemuisd met daarachter nog eens 7 man. We hebben met een paar renners getracht om het gat terug toe te rijden, maar er deden er maar 4 mee en de rest bleef in het wiel zitten. Sommige spurten wel eens weg, om dan na 500m terug te worden gegrepen door ons. Zo zal het nooit niet lukken. Twee rondjes voor het einde zat Mark op kop, ik vlamde weg uit 7de positie samen met nog een renner. Mijn bedoeling was dat er een paar gasten dit gat gingen dichtrijden, zodoende kon Mark terug vertrekken, maar we hadden het bijna gehaald. We werden gegrepen op 50m van de meet. Toen kwam het peleton er in vliegende vaart over tot onsteltenis van mijn medevluchter. Ik had ene keer meer moeten overpakken volgens hem en ze waren nooit meer terug gekomen. Ik zal er de volgende keer eens aan denken. Mark 15de ik ergens rond de 25ste plaats. Ik heb me goed geamuseerd, volgende week gaan we hopelijk weer fietsen, maar eerst thuis borduren zetten.

Salzkammer, zeer slecht weer.

Salzkammer

Naar jaarlijkse gewoonte koppel ik mijn weekje vakantie steeds aan een marathon, dus dit jaar reden we van Italie naar oostenrijk om aldaar te Salzkammer te gaan fietsen. een marathon die ik overigens een aantal jaartjes geleden ook al had gereden, maar nu was het een ander parcours. Toen was het al genieten geblazen, het zou nu niet anders mogen zijn, maar. Inderdaad maar, juist op zaterdag, race day hadden ze geweldig slecht weer voorspeld. Hier in België zitten ze er meermaals naast, maar ginder. Om 2h 's nachts begon het aldaar te onweren, van een goede nachtrust kwam toen ook al niet veel meer in huis. 's Morgens nog gebeld naar bert en Benny, maar ze gingen blijkbaar starten. Bie bie moest beter weten, want ik had dit al eens meegemaakt in den Dolomitie, maar we zijn zeker gene ezel dus .....starten. Zes graden en gieten, ik mocht er niet aan denken wat weer het boven op de berg ging zijn ...... Man, man, man het was weer van dat sneeuw en vriestemperaturen. Niks voor een strandjanet als mezelf, naar omhoog rijden viel nog mee, middenblad naar omhoog. Ik had toen al besloten van zodra ik kon om terug binnen te fietsen, maar dan die afdalingen, koud, ijskoud. Helemaal verkleumd en bijna onderkoelt terug spurten naar boven om warm te krijgen. Eenmaal boven zag ik in de verte een berghut waaruit rook uit de schouwsteen kwam, ik daar naar toe. En jawel daar zaten nog 2 renners, de ontvangst was warm, we kregen andere kledij, een deken en we konden ons verwarmen aan de open haard, zalig. Kwam daar nog ne Tjech binnengesukkeld met een knie die helemaal was opgezwollen, als de handjes zijn bevroren kan je niet meer remmen en dan moet je even Hilversum bellen. Wij met zijn allen verder, een beetje later werden we uit koers genomen, de wedstrijd was geannuleerd daar het slechte weder. Schandalig vind ik echter dat ze ons laten vertrekken, die mannen weten beter. Ze konden beter de koers uitstellen met één dag. Maar het zal weer een geldkwestie zijn. Volledig verkleumd kwam ik over de start, mijn eerste warme chocomelk geraakte zelfs niet tot aan mijn lippen, van het bibberen was de tas al leeg eer dat ik deze aan mijn mond had staan. Ik was dan ook zeer blij dat vrouw -en zoonlief iets later arriveerde. Volgend jaar gaan we het nog eens proberen, en hopen dan maar op beter weer.

BK BMX Bekaf

Het was zover het Belgisch Kampioenschap BMX en dit op het thuisparcours te Aarschot. Er was een veel volk en de verwachtingen waren gespannen, te gespannen blijkbaar voor Dante. Voor hij moest starten liep hij al met zenuwen, maar zoals Cruyf zegt, elk nadeel heb zijn voordeel. De start van zijn eerste reeks, hij was goed weg, maar nog voor de eerste helling schoof hij van zijn pedaal en nam in zijn val nog 2 renners mee. Ik vreesde voor het ergste, maar hij deed zijn best om zo vlug mogelijk terug op zijn fietsje te zitten, maar de vogels waren al gaan vliegen. De 2de reeks werd hij vierde, dus het zat er nog in. Maar hij reed raar, ipv zijn tegenstanders uit de bocht te rijden, maakte hij nu net plaats voor ze en keek angstvallig links en rechts om zich heen. De valpartij had hem geen goed gedaan, de 3de reeks was dan ook een maat voor niks, hij keek meer opzij dan naar vanvoor, een beetje de bibbers. Jammer, volgende keer beter. Foto's vind je hier.

Black Forest filmpje

Het was leuk ga maar even kijken

28 juni 24h van Westerlo

Het was dan weer zover, maar we hadden nog geen ploeg. Ik ben niet zo te vinden voor een 24h, ik vind het net 14h te lang. Maar daar had al een ploegmaat een paar gevraagd ofdat we niet meededen. Voor mij was dit goed op voorwaarde dat we een vrouw vonden die wilde meerijden, zodoende konden we met een gemengd team deelnemen. Ik had al wat geïnformeerd bij een paar vrouwen, maar er was weinig interesse, totdat Eva me belde 2 weken voor de start. Zij zag dit wel zitten. Dju, we hebben het weer aan onze rekker, ik contacteerde de ploegmaten, maar toen begon al de miserie. Diegen die het meermalen had gevraagd ofdat we reden, reed in één keer niet meer mee, begrijpen wie begrijpen kan. Marc had op het BK zijn sleutelbeen gebroken dus die viel ook al af. Maar ik was nu wel gemotiveerd om een ploeg te zoeken, als ze met Bie Bie zijn kloten willen rammelen, dan kennen ze den deze nog niet. In de laatste week kregen we nog een aardige ploeg bijeen, met Peter, Kris en Geert. Samen met Filip en mezelf waren we compleet. Ik had mijn vrachtwagen al gaan opstellen 1 dag op voorhand, groot was dan ook mijn verbazing dat deze was verplaatst, door een team dat hun container daar ging zetten. Het leuke is, ik had ook zo'n vrachtwagen thuis staan, we zullen dat hier eens snel oplossen. Maar we mochten van de organisatie iets verder gaan staan, en daar mee was alle wrevel al opgelost, die gasten hebben zich komen verontschuldigen en hebben ons een krat Cola geschonken.
De race dan zelf, met een gemengd team is het rekenen geblazen, want tijdens de nacht zijn de rondjes korter, dus dan moest ons Eva aan de slag. Tot 23h waren nog altijd maar met zijn 5'en aan het rijden, Peter kwam tegen 23h rijden. Maar Peter kwam niet, hij zat bij onze ploegmaat die niet mee reed. Ons schema dreigde helemaal in duigen te vallen, mat alle stress vandien. Een paar keer gebeld, toen nam zelfs onze vermeende ploegmaat op, en begon ons nog een beetje te jennen. Ik vraag me af wie in zijn wieken had gereden, maar bij mij en niet alleen bij mij was het vat vol. Ik heb hem dit dan ook ongenuanceerd verteld aan de telefoon. 1/2 uur later daagde Peter dan toch op, hij kon nog 1h1/2 rijden en dan moest Eva samen met Geert en Filip de nacht vervolmaken. Ik en Kris zouden 's morgens terug beginnen, Bie Bie ziet wreed weinig in den donker. Voordat we gingen slapen lagen we 1 rondje voor op Cyber 12, 's morgens lagen we terug wat achter, maar Eva moest niet meer rijden. ik had zelfs nog aan Geert van Cyber 12 gevraagd om mee te rijden met ons want zij deden in eerste instantie blijkbaar niet mee, totdat ik belde. Maar hij verzekerde ons dat ze een slechte ploeg hadden, en dat we zonder problemen gingen winnen. Nu we hebben toch hard moeten rijden, maar uiteindelijk lagen we 2 rondjes +8min voor op Cyber 12 en werden we 8ste in het algemeen klassement. de achterstand van 's morgens werd al vlug omgezet in een mooie voorsprong, de bedoeling was bij de tweede keer dat we hen gingen dubbelen om bijeen te blijven, maar peter had ze niet opgemerkt. Op de meetste wedstrijden rijden wij over de meet als tweede, nu eindelijk eens eerste. En het was leuk samen met Eva, Geert, Filip en Peter. Hopelijk doen ze volgend jaar een 10h in Westerlo. Want van die 24h ben je een week slecht, zeker als je de oudste van het team bent. Het weer was perfect, de organisatie was perfect, en onze entourage was perfect. Alle foto's vind je hier.

Black Forest

Alle foto's kan je hier vinden.

21 juni Black Forest Ultra Bike Marathon

Mijn eerste buitenlandse marathon van het jaar, ik keek er al een paar weken een beetje naar uit. Maar na mijn behoorlijke prestatie in de Hagelandse Chrono was ik de dag nadien zwaar ziek geworden. Hoogstwaarschijnlijk een gevolg van het te vertikken om mij te gaan douchen na deze chrono, Filip had me nogthans gewaarschuwd. Gevolg,een bezoekje aan meneer doktoor en 10 dagen antibiotica slikken met de bijbehorende hoestfles, en niet meer fietsen. Man, man, man het moest weer lukken ....of misschien staan we te scherp, weinig weerstand ....
Niets kon de pret echter bederven, samen met vrouw en zoon naar Duitsland. Ik had overigens mijn koerskonijnen kunnen overtuigen om mee te rijden, dit werd hun eerste buitenlands marathon. Aangezien dit mijn 2de deelname was kon ik hen verzekeren dat dit een niet te technisch parcours is, zeer goed georganiseerd en zeer veel sfeer. De weers vooruitzichten waren niet denderend maar we hadden gans het weekend mooi weer. we hadden geboekt in een idyllisch hotel te Glottertal op zo'n 20km van Kirzharten. Zaterdag gingen we de beentjes wat losrijden, zodoende passeerden we daar ook de Swarzwald Kliniek, bekend van tv. De Duitse versie van spoed. Maar eerst moest en zou ik met de zoon gaan zwemmen, een hotel boeken zonder zwembad dat ging er bij hem niet in. Dus wij naar het plaatselijk openlucht zwembad, na een klein uurtje hield hij het voor bekeken, het was daar veel te koud. Zondagmorgen de grote dag, Fiip en Wim hadden bijna niet geslapen, nerveus voor wat hen te wachten stond. Op naar de start, overigens op zaterdagavond had ik nog vlug even mijn remschijf vanachter vervangen, van 140 naar 160, want ik geraakte niet gestopt bij lange afdalingen. We stonden in box 12, net voor de start mijn banden nog wat bijgepompt, en dan maar wachten op het startschot. Leuk was dan ook de verassing dat de clubgenoten uit Diest in dezelfde box terug te vinden waren en in startbox 11. Het i altijd een blij weerzien. De start is een lange asfaltstrook dewelke dan overgaat naar de bekende schotterwegen, de eerste 15km is overigens bergop, alles is echter te rijden op het middenblad. In het begin waren we nog met drie maar eens ik de United Bikers zag rijden, liet ik Filip gaan anders ging er op een ongepast moment weer ne kleine kabouter met ne grote hamer achter een boom vandaan springen, en dan was het gedaan met koeken zingen. Maar de vrienden van Diest reden een rustig tempo, na wat gelach en gezever reed iedereen verder op zijn eigen tempo. Willem bleef als enige bij mij in de buurt, best gezellig, dan kan je nog wat lachen en zeveren onderweg. Ik wist dat mijn ketting en tandwielen zo goed als versleten waren, maar tot gisteren had ik hier nog geen problemen mee gehad, tot .....vandaag. Telkens als ik vanvoor wilde schakelen, pakte de tandwielen mijn ketting mee naar omhoog. De eerste x had ik dit echter niet direct door, al bij al viel het nogal mee. steeds stoppen, afstappen, ketting even verwijderen en er terug opleggen, en dit met witte handschoenentjes. Telkens kwam Willem mij terug voorbij en zette ik de achtervolging in, hij trappend zoals Armstrong in zijne goeie tijd, ik wat groter. Aan de drankposten stopte ik steevast, Willem raasde daar telkens door. Maar zo had ik telkens een punt om naar toe te rijden. Onderweg genietend van de sfeer, het volk, het parcours en het mooie weer. Na km 85 besloot ik om het tempo wat op te drijven,we hadden toen al de beruchte "Wall" gehad een klein asfalt klimmetje van een 50m a 100m, maar o zo steil. Maar hier stond een pak volk, loeiharde muziek en bij de tonen van Smoke On The Water vloog ik naar omhoog, al spurtend (relatief op zo'n helling) tegen een Duitser. Echter eenmaal boven bleef het ettelijke kms klimmen, blijkbaar had onze Duitse vriend daar niet op gerekend. Anelies en Mia stonden ons onderweg ook nog op verschillende plaatsen aan te moedigen, kleine Coremans lag toen blijkbaar nog in zijn bedje bij de mama. Op het einde bleven we wat rijden op een plateau om dan te dalen tot aan de sintelbaan. We waren binnen na 6 uur rijden, Filip was al een dikke 45min voor mij binnen en haalde zo de top 100. Dirk kwam wat later binnen en behaalde een mooie en verdienstelijke plaats bij de +50. Op Wim was het even wachten, met de weinig trainingskilometers werd het afwachten of hij de meet zou halen. Filip was er gerust op en inderdaad, moe maar voldaan kwam hij over de meet. Knap, zeer knap. Een uitgebreide fotoreportage volgt asap. Het was gezellig en zeer sheun, zeker voor herhaling vatbaar. We hadden niet teveel last van de ziekte, de rug en de fiets sputterde wat tegen, maar algemeen was ik zeer tevreden over mijn prestatie. Op naar de 24h van Westerlo!

BMX interclub + topcompetie.

De zoon ging nog eens deelnemen aan wat wedstrijden, doelbewust laat ik hem niet elke week deelnemen, zodoende blijft hij nu nog gedreven en vind hij het nog plezant.
Vrijdagavond was het 2de luik van de interclub wedstrijden tegen de mannen van Keerbergen waar hij 2de was geëindigd, nu op het thuisparcours. Hij deed het voortreffelijk en won alles, hij werd 3de algemeen over de 2 wedstrijden geteld. Ik ben er nog altijd niet aan uit hoe deze telling is gebeurd, het is dan ook heel moeilijk om uit te legeen tegen uw zoon dat een 2de plaats en een eerste plaats uiteindelijk een derde plaats oplevert. Maar het is voor de fun. Zondag zou het andere koek worden dan kwamen er meer getrainde kleppertjes meerijden. Maar hij deed dit wonderwel zeer goed met winst en 2de plaatsen in de reeksen en kwartfinale. Eindelijk had hij ook door dat hij in de bocht mag afsnijden, met het risico op valpartijen, maar meestal werd hij daar gepasseerd. In de kwartfinale, probeerde hij in de eerste bocht binnen door te komen, hij hing toen derde, maar hij kwam te laat en remde tot hij stil stond. Ai, het zal nikske worden, maar in de 2de bocht was hij al terug bij en kwam binnendoor bij de derde, een lichte aanraking. Allebei stil, er passeerden hem nog twee rennertjes binnenkant, en toen besloot hij zijn benen stil te houden. Voorlaatste in de halve finale, hij had blijkbaar niet door dat de eerste 4 naar de finale gaan. nu was het B-finale waar hij mooi 2de werd. De papa was content en de zoon had zich geamuseerd. Meer moet dat nie zijn. De volgende keer gaat hij rijden te Wilrijk en daarna het BK te Aarschot, we zijn benieuwd.

Hagelandse Chrono 6 juni

Aangezien mijn zoon op vrijdag en zondag ging deelnemen aan een bmx wedstrijd (verslag volgt nog) besloot ik om nog eens mijn mtb uit de stal te halen en dit om de Hagelandse Chrono te rijden. Deze chrono is in feite een thuiswedstrijd, aangezien ik bijna elke berg en bult uit de streek wel weet te liggen. Ik had me wel voorgenomen, indien ik dit jaar weer plat rij, zoals de voorafgaande jaren, dan was het de laatse keer dat ik zou deelnemen. De organisatie en het parcours mag je beschouwen als één van de mooiste uit de streek en de verre omgeving. De afstand en de hoogtemeters waren voor mij net of net niet haalbaar, meestal als ik wat meer hms en kilometers moet rijden krijg een klop van den hamer, en meestal klopt dien dwerg ze dan nog goed door ook. Het werd dus afwachten, maar parcourkennis is natuurlijk een +punt. Ik had afgesproken met mijn ploegmaat Filip, dewelke momenteel in bloedvorm zit. Eenmaal aangekomen was er drukte van jewelste, maar wat wil je met zulks een mooi zonnig weder. Als we gingen inschrijven, zag ik Sven Nijs voorbij vliegen. De meetste toppers waren dan ook present vandaag. Het belangrijkste eerst natuurlijk, inschrijven. We starten direct na het voltallige Reevax Team, Filip had er blijkbaar goesting in en samen reden we een strak tempo, maar voor we terug aan de meet passeerden richting Rillaar had ik hem al wijselijk laten rijden. Het parcours was alweer aangepast in het begin en ze hadden de ene singletrack na de andere voorzien, zolang er geen tragere rijders voor je rijden is dit zalig! Het voordeel van parcours kennis is, dat je weet wat er komt en zo kan je dan perfect je wedstrijd indelen. Maar tussen km 30 en 40, had ik blijkbaar toch een minder moment. maar eenmaal de 40km gepasseerd kon ik bij ne jonge kadee in het wiel kruipen, we hadden toen al de Konijntjesberg en den Tienbunder gehad en we reden richting Nieuwrode. Her en der stonden de controleurs opgesteld, en we werden steeds met de glimlach verder geholpen. Toen dat bleek dat die jonge kerek van Team Nomadesk het wat moeilijker kreeg nam ik gezwind over. maar een beetje later moest hij afhaken, spijtig want we hadden nog een leuk koppel kunnen vormen tot aan de meet. Op het einde achter Nieuwrode en bij aarschot kwamen weer leuke singletracks, maar hier was het file en spijtig genoeg vertikte sommige rijders het om wat plaats te maken, het zij zo. We moesten dan maar vroeger zijn vertrokken. Met de meet in zicht nog eens alles uit de kast gehaald naast den Demer. We zijn tevreden met het resultaateen 82ste plaats en er waren meer dan 800 vertrekkers 3:37:5 23,49, Filip had het nog veel beter gedaan met een 16de plaats 3:23:4 25,11. Achteraf nog een zeer lekkere pasta gaan eten en nog wat bijgepraat met wat oude bekende.
Dit blijft één van de mooiste en zeker één van de best georganiseerde tochten uit de streek. Tot volgend jaar, aangezien ik dit jaar niet ben lek gereden!

Peisegem 1 juni

Aangezien het zaterdag redelijk goed ging besloten we om af te zakken naar Peisegem en te gaan koersen bij de VWF. Het parcours was niet van de poes, heel veel wind, 8 haakse bochten en smalle wegen. We waren met een 60 renners en ik was vol goede moed vertrokken, de beentjes voelde nog wat zwaar maar al bij al viel het goed mee. Ik kon mij redelijk handhaven vanvoor in het peloton zonder me echt te bemoeien met het ploegenspel van de mannen van Feryn. Aleen in 2 bochten remde ik steeds te vroeg en moest ik steeds enkele meters goed maken. De speaker had ons voor de start verteld dat we moesten voorzichtig zijn in de bochten,aangezien er al veel valpartijen waren voorgekomen die dag. Ik was dus weer de enige voorzichtige renner. En die voorzichtige renner had halverwege koers een moeilijk moment en moest 2x kort achtereen bijten om het wiel te houden, ik zette mij vlug opzij zodat niemand een gat moest dichtrijden, met in het achterhoofd ik pik zo dadelijk achteraan wel terug aan. Maar voor ik er goed erg in had was de laatste al gepasseerd, en Dirkske kreeg het gat niet meer dicht. Doemme toch, gedaan met zingen. Dan maar afstappen en nog wat kijken naar de koers. De Wereldkampioen had daar gewonnen, ofwel is dit een natuurtalent, ofwel had hem goei bokes met choco naar binnen gewerkd. Want die haalde daar infeite nen ongelofelijke nummer uit en maakte daar iedereen zowat belachelijk. Hij reed alleen naar de "a,s" en liet daarna die gasten ook nog achter. Het verschil tussen een wereldkampioen en zo'n platte mus als mezelf is dan ook geweldig groot.
Ik denk dat ik ga petanque.

10 uren van Grobbendonk 2009

Wel het was weer zover, onze eerste meer uren wedstrijd van het jaar. Traditiegetrouw werd dit de "10h van Grobbendonk"", en dit jaar gingen we eens meestrijden met een veteranenploeg aangezien we allemaal over een gezegende leeftijd beschikken, behalve Filip. onze jongster van 27 mocht dan ook direct starten. Mijn weekend was weer goed gevuld, vrijdagavond nog een discobar gaan plaatsen en zaterdagavond na de wedstrijd moesten we nog gaan draaien. We hadden nogthans geluk wan we waren de laatste ploeg die was ingeschreven. De start dus, het weer was mooi en onze start was uitstekend. de eerste rondjes draaiden we goed rond en reden we met nog 1 ploeg en een solorijder voor de 3de plaats. maar 10h is lang en we hadden al vlug door dat "De Biechtstoel" te sterk was voor ons, zij wonnen dan ook verdiend in onze reeks en werden zelfs 3de in het algemeen klassement. Wij deden het ook niet zo slecht met een 5de plaats algemeen en 2de bij de "vette hanen". Het blijft natuurlijk leuk dat we met ons team nog veel jonge gastjes kunnen achter ons kunnen houden, we zijn dan ook allen trainingbeesten. het parcours was dit jaar veranderd, het was zwaarder dus trager, maar veel moeilijker om te passeren, alhoewel iedereen ons gezwind liet passeren. Het ging bij mij redelijk vlot, maar het laatste rondje was er bij ook teveel aan, de benen waren volgelopen. Overigens nog eens 1000x dank aan die brave meneer die mijn Polar CS600 heeft terug gevonden, ik was zeker 2h depri en heb gans de gracht gekuist op zoek naar deze teller. De organisatie was weer dik in orde bij die mannen van het leger. En we hebben ons weer geweldig geamuseerd. Of dat we de 24h van Westerlo gaan rijden ..... wel als we een dame vinden gaan we sowieso deelnemen en anders .....wie weet?

10 uren van Grobbendonk 2009

10h grobbendonk 2009
Video verzonden door COREMANS

Beneluxcup Averbode

Beneluxcup Averbode
Video verzonden door COREMANS

Vader en zoon Dewyngaert in actie te Averbode.

Ardeche 2009

Ardeche 2009
Video verzonden door COREMANS

Flanderscup BMX

Vorig jaar heb ik deelgenomen aan de Flanderscup, maar dan wel met men mtb. Dit jaar ging Dante hieraan deelnemen maar dan wel met de bmx. Jammer genoeg moest ik de eerste wedstrijd missen, omdat ik een weekje had gepland in de Ardéche om te gaan trainen. Maar ik werd op de hoogte gebracht door vrouwlief. Jammer genoeg is hij niet verder geraakt dan de kwartfinales. Had hij een slechte dag of was de tegenstand te sterk? Hij had zich geamuseerd en zijn best gedaan. Meer moet dat niet zijn.

VWV Messelbroek 3 mei

Vene, vici, te platti of deraffi, of het gingnie. Het is allemaal van toepassing voor deze wedstrijd. Ik ging pieken dit weekend, het was eerder een diep dal dan een piek. Vrijdag de 1ste mee konden we nog vlot meedraaien te Grasheide, maar nu. Vrijdagavond waren we wel gaan draaien, zaterdagavond naar een trouwfeest en zondag zat ik na de middag nog op en communiefeest. Het zijn allemaal verzachtende omstandigheden, maar hoe ik het ook draai of keer ik geraake van de eerste ronde al de Ijsberg niet over. Met het gedacht van, het zal wel beteren, neen het werd erger en erger, en in de 4de ronde moest ik al daar boven een gat gaan dichtrijden van 20m. Ik heb toen wijselijk besloten om af te stappen achter in het peloton, net voor de meet en de harde supporterskern. Overigens het tempo zakte nadien ook al niet teveel. Ploegmaat Filip hield de eer hoog en eindigde goed vanvoor. 's Avonds in mijn zetel was het net of ik had er een wedstrijd van 200km opzitten, de benen waren totaal choco. We zullen dan toch maar onze rust eens moeten nemen zeker. Volgende week gaan we bergskes trainen in de Ardeche.

De ster is Back 2009

De ster is Back 2009
Video verzonden door COREMANS

De Ster is Back 2009

VWV Grasheide 1 mei

Het was een prachtige zonnige dag en ik moest weer gaan draaien 's avonds, mar ik besloot om toch de ploeg te gaan versterken te Grasheide. Het lijf deed nog pijn na de val van vorige week, moest ik teveel last hebben konden we nog altijd afstappen. Weer meer dan 100 renners, spijtig want ik vind dit gewoon teveel. Maar de banen waren breed en de bochten, op een na waren niet al te gevaarlijk. Samen met Filip vertrokken, al snel bleek dat het tempo vrij hoog ging liggen, er waren dan ook maar 4 bochten. Ik besloot om maar vanachter te gaan rijden en mij zo zelf eventueel te behoeden voor valpartijen, ik geloof zelfs dat er niemand gevallen is. Ik kon vlot meefietsen, maar tegen het einde protesteerden de benen een klein beetje, mischien met dit warme weer wat te weinig gedronken. De ganse familie was komen supporteren en mijn kleinste toornde elke ronde boven het andere gejoel uit. Ik dacht dat er niemand ging wegrijden en had tegen Filip verteld dat ik alles op de laatste ronde ging zetten, iets later verdween Filip uit koers met een platte band. In de laatste ronde schoof ik na het rond punt vrij gemakkelijk op, maar richting voorlaatste bocht werd het me weer net iets te gevaarlijk. Er waren in de laatste 2 rondjes enkele renners kunnen ontsnappen, en deze werden niet terufggehaald voor de meet. Op een 100m voor de voorlaatste bocht zat ik nog vanvoor in het peloton, maar dan slagen bij sommigen de stoppen soms door. Er word zonder omzien van links naar rechts gekwakt, en na de valpartij van vorige week besloot ik om maar te passen. In het heetst van de strijd riep ik nog tegen een renner dewelke ineens een onverwacht maneuver uitvoerde "hey kieken" waarop hij spontaan begon te kakelen. Je merkt dat ik ouder ben geworden, vroeger zou ik direct mijn remmen hebben dichtgegooid, of hem een een kwak hebben verkocht, dan zou hij wel anders zou kakelen. Nu blijft het echter bij roepen. Het viel dus al bij al goed mee. Deze avond gaan we weer op een feestje draaien, morgenavond naar een trouwfeest en zondag naar een communiefeest. Maar we gaan toch proberen te starten in Messelbroek, aangezien dit een thuismatch is. Zijn we dan al gerecupereerd van de voorbije dagen, ..... ik denk het niet. Ze zullen moeten wachten op mij, en anders word ik naar een paar rondjes een gedreven supporter.

Kidstour 2009

Kidstour 2009
Video verzonden door COREMANS

Kidstour Rillaarse Bikers 2009.

VWV Keerbergen 26 april

Iets voor 12h net uit mijn bed na weer een hele nacht gewerkt te hebben, blijkbaar heeft het goed geregend. Koersen zal niks worden voor vandaag, maar een paar uur later droogde de baan mooi op .....Toch maar gaan koersen, voor de zekerheid rijden we naar Keerbergen, immers als het begint te regenen, dan stap ik af. Onderweg telefoon van Dirk, hij was me net gepasseerd met de wagen. Ik moest stoppen bij Filip, want die lag in zijn luie zetel naar de koers te zien en was niet van plan om te gaan rijden. Ik heb hem dan toch kunnen overtuigen om mee te gaan fietsen, en Dirk ....die moest toen ook maar meerijden van zijn vrouw. Ge vind ze niet veel meer, vrouwen die zeggen dat ge moet gaan koersen. Een geluk dat er niet teveel renners waren, zo'n 70 man, goed te doen voor dit parcours. De eerste ronde besloot ik om vanachter te gaan rijden, en zien wat de beentjes en vooral de rug gingen zeggen. Dat viel goed mee dus in de 2de ronde schoof ik verder op in het peloton, ik volgde daar iemand in een bocht over het fietspad, knal die kerel onderuit en ik kon hem nog net ontwijken. Maar ik stond wel geparkeerd, dan maar besloten om vanvoor te gaan koersen. Ik zat net op een trouwfeest "van links naar rechts van ....", de ganse breedte van de baan werd goed benut en nu en dan viel het even stil. Ik besloot om ook maar eens mee te springen, echter zonder resultaat. Maar de benen voelde goed en dan in de laatste bocht bij het ingaan van de 3de ronde, gebeurde het.
We gingen mooi door de bocht hier was overigens plaats zat en ik zat in Johnny Vertessen zien wiel, ..... en toen zag ik het gebeuren. Hij keek naar rechts om te zien of er nog iemand kwam, net op dat moment ging de renner voor hem naar rechts en reed zijn voorwiel knal onderuit. Ik kon geen kant meer op, ik probeerde nog over zijn fiets te springen, maar tegen dik 40km/h is dit geen sinecure. Ik ging met mijn klikken en klakken onderuit, schuivend over het asfalt. Het was net of het gebeurde in slow motion, ik zag de renners achter mij naar alle kanten schieten. En dit lukte wonderwel op twee na, zij kwamen ook ten val. Volgens mij is er nog ene op mijn lijf gevallen. Ik hoorde Johnny roepen "mijne fiets" ik bleef stilletjes liggen op den asfalt. Dit heb ik nog overgehouden aan mijn voetbalcarrière, als ze u tackelen, blijven liggen. Op de moment zelf voelde ik nog niet teveel, maar mijn fiets. Er stond nog maar 3 dagen een nieuw zadel op, de eerste koers met men nieuw wielen, ....ik ga nog wat blijven liggen. De mannen van de ambulance vreesde het ergste, ik vroeg hen om even naar mijn fiets te gaan kijken. Deze was klaarblijkelijk nog redelijk in orde in tegenstelling tot de fiets van Johnny, zijn wiel stond naar alle kanten, goed voor de vuilbak.
Ik had veel schade aan mijn lijf van tandwielen, mijn onderbeen was getatoeëerd, een 1/2 meter hoger stonden ook al sporen van een tandwiel, rakelings naast mijn kindergeld. En dan de ribben deden overal pijn.Mijn vrouw dewelke anders nooit niet komt kijken, kwam terplekke als ze mij aan het verzorgen waren. "Ik heb liever dat je een been breekt dan de kader van uw fiets" 't is toch een schatje. Maar het is dan ook al de 2de valpartij op 3 maand, de laatste keer had ik mijn hand gebarsten.
Daarna nog de ploegmaten wat aangemoedigd, Filip reed in de laatste ronde weg maar kon jammer genoeg niet vooruit blijven. En onze oudste reed zonder de problemen de koers uit. Gisteren ben ik gaan fietsen, maar alles aan mijn ribben doet pijn, zeer veel pijn. Hopelijk komt het goed tegen het weekend.