Het is weer even geleden dat we nog iets hebben gemeld op mijn blog, dit heeft natuurlijk verschillende redenen. Het seizoen is al even voorbij voor mij, aangezien ik niet heb deelgenomen aan de diverse winter -en strandcompetities. En dit jaar vond het Bedrijfsvoertuigen Salon plaats, waar ik elke dag diende aanwezig te zijn. Dus van trainen kwam er ook al niet veel in huis. Maar deze week waren we met volle moed en overtuiging, en met enkele kilo's lichter stilletjes beginnen te trainen. Ik was van plan om elke dag te gaan fietsen, maar iedereen die mij een beetje kent weet dat ik 's avonds bijna gene steek voor mijn ogen zie en toch. Toch besloot ik op woensdagavond na het leveren van een voertuig te Herentals terug te keren met mijn fiets. Werken combineren met trainen, zalig, mijne baas content en ikke content. Er werd mij afgeraden om via de tramroute naar huis te fietsen, wegens te donker. Maar eenmaal aangekomen bleek dit allemaal goed mee te vallen. In het begin zijn dat daar open vlaktes en heb je nog een redlijk zicht. Echter na een paar kilometer, veranderden de open vlaktes in hoge bomen naast de route. Zicht op dat moment, zeer pover. Maar ik wist dat Hulshout niet ver meer was en daar was alles verlicht tot in Aarschot. Dus nog even blijven fietsen, we zetten onze frog led zo dat ik 1,5m voor mijn fiets nog wat schemer had. Voor die paar kilometer zou dit nogwel lukken. Ik bleef goed doortrappen, ik had er zin in en met muziek van mijn I pod fietste ik onbesuisd verder. Nergens had ik tot dan een verkeersremmer zijnde houten schutsels tegen gekomen. Tot ik ineens 1,5m voor mij zo'n houten verkeersremmer merkte. het was zoals de Titanic op die ijsschots ......onoverkomelijk, hier gingen doden vallen. In een laatste reflex, ik had geen tijd meer om te remmen probeerde ik hier nog tegen dik 30km/h te slalommen, maar tevergeefs. Ik raakt met mijn linkerhand deze ijsberg , eeuh smerig houten ding en vloog zonder helm met mijn klikken en klakken over mijn stuur. Even dacht ik terug aan de tijd dat ik voetballer was, kreunen, roepen, bijna huilend jammeren .......heel mijn lijf was in pijn, maar niemand kwam. Ik heb daar zeker 15 min. op het koude asfalt gelegen, in de pikke donker en het was daar ijzig stil (ijs van Titanic, hoe verzin ik het). Er zat niks anders op dan maar alleen recht te kruipen en te zoeken achter mijn fiets, mijn fiets had ik direct gevonden maar mijn voorwiel was spoorloos. Dit lag 10 meter terug, alles deed pijn, al jammerend belde ik naar Mario Bauwens, hij kent de streek dus hij zal mij wel vinden. Zijn eerste vraag was dan ook logisch, waar ben je ergens op de tramroute, .........Ik wist het begot niet meer, ik zag iets verder licht branden aan een huis, dit was een dokter, ik ging daar aanbellen voor hulp. Maar ondanks dat deze thuis was deed hij niet open. Dan maar verder zoeken, een dikke 100m verder brande er ook licht, deze mensen waren zo vriendelijk om zich direct over mij te ontfermen. Zij konden perfect de coordinaten geven van waar ik mij begaf SOS Dirk. Beetje later kwam Mario met zijn Audi Q8, inderdaad het heeft wat weg van een boot en ik was gered. de vork van mijn fiets was gebroken, in de kliniek bleek dat mijn hand gebarsten was. Op mijn verzoek werd deze niet beplaasterd, anders had ik 4 weken plaaster aa
n mijn broek. Ik ben er zeker van dat mijn moraal dan ook was gebroken. Nu op zoek naar een nieuw kader of vork, kader eerst nog eens laten controleren. Mijn voorwiel staat zo krom als een banaan. en toch ben ik van plan om in het weekend terug te gaan fietsen. Hoe zot kan een mens zijn? Mario, nog eens bedankt voor de reddingsoperatie, alsook aan die sympathieke onbekende menneer die mij spontaan verder hielp.
