Het einde van de Flanderscup komt stilletjes aan in zicht, en eerlijk gezegd het mocht van mij nu al gedaan zijn. Ik recupureer veel te slecht en ik geraak niet aan mijn wekelijkse trainingskilometers, tot nu toe vielen de resultaten nog mee. Maar dit kan niet blijven duren, we hebben nu ook een nieuw letsel om over te zeuren, namelijk mijn linkerknie. Ik heb deze al laten inspuiten, het was beter maar het gevoel is nu als tandpijn. Er zijn leuker dingen in het leven. Heuvelland, daar moesten we zijn vandaak 180km enkel met de wagen, volgens mijn vrouw ben ik goed zot. Het parcours is gelegen aan de Kemelberg, en er vertrekt ook zo'n stoeltjeslift. Je kan dan daar de natuur bewonderen vanuit zo'n stoeltje ettelijke meters boven de grond. Het was daar een gezellige bende, Johnny, Marc, Tom en Filip die was onderweg, gezellig. Met zijn vieren een verkenningsrondje gemaakt, het was daar niet van de poes, de hellingen bergop waren te vettig, dus tevoet en bergaf "blij dat ik glij" het was daar niet echt slijk, buiten die stukken. Dit leidde tot hilarische momenten, in de eerste vettig afdaling lagen we daar met zijn 4en tegen de Vlaams klei, man, man. Halverwege het rondje reden we naar het vertrek. Zeer mooi, een heel lange asfalt strook sterk bergop. Ik was blij er waren maar 14 renners afgezakt, zaterdag en een technisch parcour in combinatie met de gevallen regen van de afgelopen dagen kon één van de oorzaken zijn. Ik was opgelucht, als ik uitrij ben ik zeker 14de. We starten asfalt bergop, en direct wist ik hoe laat het was. Ik kon niet mee, ik kreeg geen adem. Er zijn leuker dingen dan iedereen zien weg te rijden. Ik was daar met mijn Lanza want mijn Alma was binnen met lakschade, garantiegeval. Het was toch even wennen, maar het was niet het fietske maar de bene den adem, het ging niet. Op het einde van de eerste ronde begon mijn body van mijn Mavic wiel te zoemen en te ratelen. Dat ik nu niet kon volgen geen probleem, maar niet uitrijden ..... 180km en dan 1 rondje, ik besloot direct op veilig ter rijden en niet zot te doen. 14de waren we sowieso, beter was mooi meegenomen. Niet zot doen, ik had die eerste afdaling aan de start niet verkent, ik dook daar een gat in naar beneden, 3 salto's in Peking stond ik ongetwijfeld op het podium. Was me dat verschieten, fiets heel ikke nog heel, verder en fietsen. Vroeger met het voetballen hadden ze me van het plein moeten dragen. De volgende afdaling waar we allemaal tegen de grond lagen tijdens de opwarming lukte nu wel, al was het maar kiele kiele. Marc was vanaf de eerste meters vertrokken en ik was vandaag veel te plat. Heel de koers maar op tempo gereden en de voorlaatse ronde nog eens goed op mijne zak, weer in die 2de helling, vlug recht en, inderdaad terug op mijne buik. Sjans dat hier niet teveel volk stond. de laatste ronde ging ik geen risico's meer nemen, ik ging overal te voet bergaf. De laatste ronde gingen we met zijn tweeën in maar ik had gemerkt, dat ik in het klimmen iets sterker was, en in de bosstrook in de vettige delen maakte ik telkens wat meters. De laatste 500m nog ene ingehaald, die stond helemaal geparkeerd. En zo toch nog 10de geworden. Maar den emmer is leeg, er zit nog weinig power in mijn benen, nog 3 weken en dan gaan we wat rusten. Goed voor de knie, hopelijk kunnen we onze top 10 plaats handhaven in de algemene rangschikking. Maar aangezien de laatste wedstrijd dubbele punten oplevert, zal dit er niet inzitten. Of we moeten nog eens een goede dag hebben, wie weet. Marc was 7de en Johnny 5de. Tom en Filip reden in de Funklasse een sterke race, ze reden bovendien vele sneller dan mezelf. Maar ik ben dan ook al oud en zo op het einde van het seizoen stilletjes aan versleten. Foto's volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten