Het is straf ik geraak de laatste weken niet meer toe aan trainen, ik was dan ook altijd moe. Na de slechte benen van de vorige wedstrijd heb ik een weekje rust ingelast. Nu moeten we zeggen, mijn zadel was 2,5cm gezakt en donderdagavond is mijn vrouw met mij naar spoedgevallen kunnen rijden. Ik had krampen in maag en darmen en het werd steeds erger en erger, volgens mijn doktor was het hoog tijd om te vertrekken. 's Avonds om 23h was ik genezen verklaard, ze hadden niet echt iets gevonden, een probleem dat blijkbaar toch jaarlijks terug komt. Want ieder jaar rond nieuwjaar lig ik op spoed, en nog geen enkele keer hebben ze iets gevonden. Raar, maar des te beter. Zondag was ik te laat aan de start te Messelbroek, thuiswedstrijd en toch te laat. Ik had me weer vergist van startuur. De weinige uren slaap van de nacht ervoor zal er wel voor iets tussen zitten. Maandag was er een koers te Pijpelheide, 18h15 ......om 18h was ik nog in Aarschot, ik moet wat langer werken vandaar. Toch even gebeld met Dirk Van Dijck, het is zijne grote prijs, vandaar. Zou ik nog afkomen of niet? Volgens Dirk had ik nog tijd genoeg, dus gas geven was de boodschap. Hamilton, mocht er eens achterkomen. Bij elk rood licht probeerde ik mijn koerstenue aan te trekken, met het gevolg dat ik half naakt in de wagen zat. Hopelijk moet ik nu nergens niet stoppen voor de politie. Eenmaal aangekomen stonden ze allemaal al klaar, ik mocht nog starten, gestart zonder nummer. We hadden nog niks gegeten of gedronken, we zullen wel zien. Bij het vertrek vroeg ik al direct naar welke kant gaat den eerste bocht? Ik wist niet hoe het parcours verliep. De eerste bocht was naar links, met dan direct daarna 4 haakse bochten om dan uit te komen op een lang recht stuk. Na de eerste ronde stond mijn mond al wagenwijd open, ik trapte al een beetje op mijn adem. Zo, koud vertrekken is toch niet alles. Overigens had ik niet de tijd gehad om iets te eten of te drinken. Vlammen moesten we nu doen en zo gebeurde. de eerste rondjes draaide ik vlot mee vooraan in het peloton, ik heb een keer op kop gehangen, ik was een keer weg gespurt. Maar het was nog lang, Filip de ploegmaat is duidelijk wat slimmer dan deze ouwe want hij hield zich nog wat gedeisd. Later was hij wel even weg met een groepje, waar de uiteindelijke winnaar bij zat. Er was al iemand gevallen in de bocht, gewoon zijn wiel weg vanvoor zonder veel erg. Maar een beetje later was er een serieuze valpartij met een heleboel renners, op die moment moet je gewoon veel geluk hebben dat je dan niet in de buurt zit. De ronde later was den 100 ene aan het verzorgen, resultaat ...sleutelbeen over. Het is toch maar iets akelig zo'n valpartij, je ruikt het rubber van het remmen, je hoort al die carbonfietsen kraken, je ziet ze ook door de lucht vliegen en iedereen roept en tiert. Het ging bij mij vlot, mijn ademhaling was onder controle en ik had mij meer vanachter gezet om zo de laatste ronde nog iets te proberen. Maar zover is het spijtig genoeg niet gekomen. Met nog 5 rondjes te gaan bleek ik last te krijgen in mijn rechterbovenbil, fietsen ging nog maar dat sleuren en optrekken na een bocht ging steeds minder en minder. Ik had echt schrik om daarineens met een verkrampt been te zitten, in uw bovenbillen is dat geen lachertje. Gevolg ik trok niet meer door, maar dan moest ik telkens het wiel lossen. En die gasten die dan in uw wiel zitten die kunnen daar dan niet mee lachen. Ik besloot dan maar om bij het ingaan van de laatste ronde te stoppen aan de meet, het had toch geen zin. Filip had nog net prijs. Ik was al bij al tevreden. Koud vertrokken, niet kunnen eten, alleen spijtig van die kramp. Ons gemiddelde lag rond de 42,3 km/h, regelmatig haalden we 50 km/h. Vorig jaar moest ik hier niet aan denken, nu lukt mij dit vrij aardig. Voor een oude mountainbiker is dat zo slecht nog niet. Zondag is er de laatste manche van de Flanderscup, we staan 7de .....hopelijk heb ik nog eens goede benen, want dat is al een tijdje geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten