Wel zaterdag werd nog een hele leuke dag, aangezien Roel vanvoor aan het strijden was om de kampioenentrui, besloten om naar zijn schoonmoeder ginds te fietsen. Zij baat daar een café uit en telkens als we naar de Dolomieten afzakken, stappen we even binnen om wat te drinken en een goeiedag te zeggen. Hoe kon het ook anders ze was nerveus tot en met, ze volgde de wedstrijd via de computer en kreeg regelmatig updates van dochterlief. Na het tumult in de laatste rechte lijn was het natuurlijk bang afwachten, ..... en toen kwam het verlossend bericht, Roel is wereldkampioen. Ze vloog ons meteen rond de nek en omhelsden ons, we waren dan ook de enige Belgen aanwezig. Sporza, dit was een kippenvel moment. Ongeacht onze uitslag van morgen, het weekend kon niet meer stuk. 's Morgens stonden we dan zelf aan de start, we zagen dat de eerste boxen al vertrokken, en er was weer een pak volk. Ik had mijn Epic meegenomen, Italie, Dolomieten, ze kunnen het hier technisch maken ........ maar dat was het niet. De eerste 15km asfalt naar omhoog, allemaal middenblad, en je kon bijna niet passeren er was gewoon teveel volk. De laatste km van de berg was wat steiler, boven had men dan direct de eerste drankpost. Bert kwam iets naar mij boven en samen trokken we verder bergaf, schotterweg tot beneden, opletten in de bochten. Overal lagen er wel Italianen die hun bocht hadden gemist, onderweg kwamen we zelfs een losgeslagen koe tegen. Maar nog altijd veel te veel volk. Beneden in het dal was het vals plat naar beneden richting de laatste klim, aan de voet van de klim sloot Bert terug aan, maar na 100m reed ik langzaam terug weg, hij geraakte niet in zijn ritme. De klim was weer niet technisch en je kon hem gemakkelijk nemen op het binnenblad. Aangezien ik vorige week de 24h van Westerlo had gereden wist ik niet hoe mijn benen zouden reageren, dus ik bouwde wat reserve in voor de laatste kilometers. Raar vond ik het dat er veel mensen aan het sterven waren op die klim, misschien de combinatie van te weinig te drinken met zulks een warm weer. Eenmaal boven gekomen kon ik eindelijk genieten van mijn Epic, want toen werd het pas wat technischer, vooral de laatste afdaling naar het dorp toen, deze lag bezaaid met boomwortels, .....zalig. Maar nog altijd teveel volk, voorbijsteken hier was zinloos. We hadden tegen de vrouwen gezegd dat we hoogstwaarschijnlijk 4h gingen rijden, maar na 3h en 4min was ik al binnen. Bert kwam 2 min. later binnen en de Steffe 15 min. Alle drie verbaast dat we zo vlug binnen waren, er waren nog geen dames te zien. Op zich vond ik dit één van de minste marathons die ik al gereden heb, je hebt wel een paar mooie uitzichten, maar er was dit jaar veel te veel asfalt. Maar ik was eens een keer niet choco gereden, mijn vrouw kon dit appreciëren aangezien we direct verder reden naar het Gardameer. Ik was nu wel te genieten in de wagen. Ik was 64ste geworden bij de Masters 3 den eerste was binnen na 2h19. Blijven trainen zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten