LMTB Opglabbeek

Aangezien dat we vorige week in Duitsland aan het fietsen waren, hadden we de eerste wedstrijd van de LMTB gemist. Maar Tom had de kleuren van "Safety Jogger" verdedigd, hij werd heel knap 9de. In Opglabbeek gingen we van start met 3 man, de bedoeling is dat we gans de winter her en der nog wat wedstrijden meedoen. Kwestie van bezig te blijven. Raar maar waar in het begin van de week zat ik met wat zenuwen, niet echt mijn gewoonte, maar toch. Marc en Tom konden er goed mee lachen. De rollen waren omgekeerd tijdens de wedstrijddag, Marc, hij wist dat hij op dit parcours bijna zeker op het podium ging geraken, en Tom die de goede uitslag van vorige week moest bevestigen, .....ze hadden beidde last van wat stress. Het parcours zelf, zo vlak als een biljarttafel, met1 heuvel in het zand, 1 slijk strookje en dan de lussen door het park, ik heb ze niet geteld maar zeker 5 keer op en af. Tom had zich al vorige week ingeschreven, en had daarmee een nummer dewelke hem het recht gaf om vanvoor te starten. Marc en ik stonden op de laatste en voorlaatste rij. Aangezien dat het starten was in het park had je weinig kans om wat plaatsen op te schuiven. Maar starten is één van mijn specialiteiten, dus bij het uitkomen van het park waren we toch, dankzij wat kunst -en vliegwerk al goed opgeschoven. Tom reed echter al een 10tam meter verderop. ik wist dat Marc ging komen, hij had vanvoor een 48 gestoken, om zo op de lange rechte stukken goed tempo te maken. Iedereen links op een lint, Marc kwam rechts voorbij gescheurd. De moment om in zijn wiel te springen, we haalden de eerste groep met Tom op een mum van tijd in. Ik wilde mij net in Tom zijn wiel gaan nestelen toen voor Marc het noodlot toesloeg. Zijn voorwiel sloeg weg en hij begon te schuiven, er was geen houden meer aan, hij ging spectaculair ten val, en ik moest alle registers opentrekken om niet over hem te vallen. Hij lag te kermen van de pijn, ik stond helemaal stil. Dilemma, afstappen en Marc helpen of verder rijden, ik zal maar verder rijden anders krijg ik straks te horen dat ik weer slecht gereden heeft, er stond trouwens volk genoeg.
Maar ik stond weer helemaal vanachter en de vogels waren gaan vliegen.
Dankzij de vele trainings kilometers op de baan ging het mij goed af op de rechte stukken. Ik dacht nog even aan Marc, die voor de start zij "we trekken op dat eerste recht stuk een rib uit en we zijn er weer bij". De ironie van het verhaal, hij is naar spoed kunnen rijden, zijn rib was er niet uit maar wel gebarsten. Zeker de eerste 4 weken niet meer fietsen. En toen waren we nog met 2. Na de eerste ronde zag ik dat Tom met de leiders 2 lussen verder reed, maar zij waren met 9 en ik was alleen. De 2de ronde zat ik dan toch met 3 man, ik brilde ronddraaien en we rijden dat gat toe. Maar alleen de biker met de Merida draaide mee rond, de andere riep "ik kan niet beter". We kwamen geen meter korter bij het gat werd alleen maar groter, tot we te horen kregen dat er nog 2 mannen een 500m voor ons reden. Ik spurtte weg en reed het gat alleen toe. Ge moogt eens raden wie er achter mij kwam, die paljas van ik kan niet beter. Ik licht ontvlamd vertelde hem, als hij durfde de laatste ronde weg te spurtte, dat hij dan zou belanden in den decor. Hij verstond mij niet. De laatste ronde werd er tactisch gereden, we kwamen toch op de leiders niet dichterbij, maar aangezien het tempo naar beneden ging, kwamen de achtervolgers steeds dichter. Ik vertikte het om nog één meter kop te doen met die paljas in mijn wiel. En wat ik verwachte gebeurde, er werd de laatste bergop gespurt, ze reden met tweeën weg. Ik zette mij even recht en reed het gat gemakkelijk terug toe. De rest was gezien. Ik zat ideaal 3de in het wiel van de paljas, bij het ingaan van het park begon hij te spurten, en hij kon als eerste het poortje nemen. Ik brak nog liever mijn stuur in tweeen dat te eindigen achter die profiteur. Bij de eerste lus zette ik mijn fiets binnenkant, wijken of vallen. Maar dan moest ik potverdikke elke lus gaan spurten, en dan zien dat er in den bocht niemand overkwam.
Ene keer kwam er iemand buitenkant, de moment om even wijd uit de bocht te gaan en het gat toe smijten zoals de McEwen. Laatste rechte lijn, volle gas zoals Zabel in zijne goeie tijd, ze stierven in mijn wiel. Nogal een geluk dat erna de meet wat bomen stonden. Ik moest er ene vastpakken, anders viel ik van mijn fiets. Ik was tevreden, ik was 8ste, Tom was 5de, en Marc had zeker op het podium gestaan. Volgende week weer koers, dan is het wat technischer, maar ik moet dan potverdikke weer vanachter starten. Ik hoop dat ik in Tom zijn wiel kan geraken, en dat ik het daarna kan houden.
Marc sterkte, ik spring nogwel binnen deze week.
Alhoewel, mijn week is goed gevuld, ik ben nu dit jaar trainer van de pluimpjes (ze hadden geen trainer meer). Uitslagen.