De rug was eindelijk aan de beterhand en voor de koers te Keerbergen ging ik mij nog even laten los masseren in de voormiddag, de benen voelde goed, het weer was goed en de goesting was er. Meer moet dat niet zijn, blijkbaar is het daar een moeilijke koers, met smalle banen en veel draaien. Als je hier niet goed bent hang je er sowieso af. De wagen was gepakt nu alleen nog mijn schoenen aantrekken, en toen gebeurde het, bij het bukken ging ik helemaal door mijn rug, zonder aanleiding pardoes met mijn smoel op de grond. Ik geraakte amper recht, alles was geladen en ik besloot om dan toch maar te vertrekken, het zal wel beteren. Eens aangekomen bleek het echter nog erger geworden, ik geraakte amper uit mijn wagen, ik besloot om nog niet in te schrijven maar eerst wat rondjes te proberen losrijden, samen met de ploegmaten Luc en Mark, maar die eerste ronde was een marteling, ik besloot om nog een rondje mee te rijden en dan mijn fiets terug in de wagen te zetten. echter dat tweede rondje had ik een iets beter gevoel, zou het dan toch ......
Toch maar gestart, bedoeling was alles geven in het begin tot de rug helemaal protesteert en dan maar af te stappen. Echter de eerste rondjes viel die pijn wel mee, de goesting om te koersen + de adrenaline maakt veel goed. Er werd gevlamd daar in Keerbergen, en de gasten die ja anders de laatste ronde pas ziet lagen er nu één voor één af, alles op een lint. herhaaldelijk geprobeerd om weg te geraken maar zonder succes, Mark probeerde ook telkens maar ook zonder succes. Er waren wat woordenwisselingen, omdat als Mark weg was er een paar renners het op hun heupen kreeg omdat ik dan wilde afstoppen ..... raar zij doen net hetzelfde maar dan is dat de normaalste zaak van de wereld. Halverwege koers moest ik wat gas laten want de rug begon te protesteren, onze ploeg was altijd in de koers want Luc draaide nog altijd goed mee rond, en zulks een parcours is niet echt zijn da da. Op een gegeven ogenblik waren er 4 renners weg, Mark erachter, maar hij bleef wat hangen tussen in. Ik probeerde om de sprong te maken naar Mark, het was daar smal en als ze niet direct reageren zou ik een kans maken, Luc Van Roy had dit in het snuitje en sprong direct mee en nam vol over. We reden in één ruk tot bij Mark en de koplopers, we waren weg met 7. Er was niet echt een goede verstandhouding en echt vlot rondraaien zat er dan ook niet in, uit onze kopgroep moest er nog iemand lossen, zijn benen wilde niet meer en het ging net wat te hard. En toen waren we nog met 6, maar de laatste 2 rondjes was ik bijna aan het huilen op mijn fiets, zo'n pijn in die kloterug. Meer karakter dan verstand en maar blijven doorfietsen, ik had Mark al verteld dat hij op mij niet moest rekenen voor de sprint, ik zou al blij zijn indien ik nog de meet zou halen. Uiteindelijk won Luc Van Roy in de spurt, Mark werd derde ik spurtte niet mee, wegens niet kunnen, en werd 6de. Ploegmaat Luc had een geweldige koers gereden in het peloton en had alles gecounterd in de achtervolging en het spel lam gelegd. Uiteindelijk finishte hij nog vooraan in het peloton, en dit ondanks reuze afstoppingswerk. Maar ik geraakte niet meer van mijn fiets, blijkbaar heb ik een lumbago nu en is het fietsen even gedaan, 2x kraker, 3x dokter met inspuitingen en het lukt nog altijd niet om op mijn fiets te kruipen. Ik zit hier mijn kas op te vreten. We zijn versleten, dju toch. moeten stoppen met voetballen met die klote rug en nu begint dat met dat koersen ook, ik zal dan toch moeten gaan petanque, met koordje en magneet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten