Filip Dewyngaert 1ste op de 4h van Humbeek.

Alle foto's kan je hier bekijken.

De laatste koers van het "voorjaar" is net zoals 2 jaar geleden de Brugbergrees (= 4u van Humbeek). Toen stond ik onverwacht op het hoogste schavotje en ook dit jaar was het de bedoeling om mee te doen voor het podium. Na een heel lastige 24u van Westerlo was het gevoel in de benen de voorbije week enorm slecht en vreesde ik voor deze koers. (en ik was blijkbaar niet alleen...)
De weersvoorspellingen voor het week-end waren uitstekend en vooral zondag was het een schitterend fiets-weer, niet te warm en zeker niet te koud.
Zondagmiddag om 14u stonden we met 24 solo's aan de start van de Brugbergrees en 2 minuten na de ploegen werden we ook de lange dreef ingestuurd.
In Humbeek is de eerste bocht een beetje verraderlijk...bij het verlaten van het asfalt weggetje en opdraaien in de dreef liggen losliggende grintsteentjes en is het altijd uitkijken voor eventuele valpartijen. Bij het oprijden naar de dreef zat ik in 2de positie en moest me echt reppen om mee te zijn met de snelste starter. Bij het passeren van het eerste poortje moest de koploper al even drinken en had ik even tijd om om te kijken en zag, tot mijn verbazing, dat er niemand meer in ons wiel zat. Toen ik merkte dat mijn metgezel geen aanstalte maakte om verder door te trekken heb ik dan maar besloten om het tempo goed hoog te houden. Met de instelling van "de voorsprong die ik heb moeten ze maar goed maken" ben ik dan de eerste ronden tegen een serieus tempo blijven doorgaan. Toen ik vanaf de kant hoorde dat mijn voorsprong iets boven de minuut was kon ik (eindelijk) het tempo iets laten zakken. Het was dan ook nog een hele tijd te gaan en dit tempo aanhouden was echt wel zelfmoord. Doordat ik constant de tijdverschillen doorkreeg (waarvoor dank Rudy) was het dus mogelijk om mijn tempo aan te passen aan de 2de in de koers. Zonder al te veel problemen heb ik de volgende uren kunnen volmaken, alhoewel dit door het keiharde parkours en de vele hobbels in het bos zeer relatief was. Na 3u koers was de voorsprong rond de 5minuten en was ik dan ook heel blij (het beste was er toen compleet af) dat ik het tempo noodgedwongen kon laten zakken om uiteindelijk met 3 minuten voorsprong de finish te bereiken. Chapeau voor de achtervolgers om dat laatste uur nog zoveel tijd goed te maken, zeer sterke prestatie.
Doordat ik net (voor de 2de keer) gedubbeld was door de 1ste ploeg was het even een misverstand of het al dan niet aankomst was en heb ik dan ook niet echt kunnen "vieren" bij het overschrijden van de finish.
Heel blij met de eerste overwinning van het seizoen was het nu wachten op mijn vader die uiteindelijk 13de geworden is en Johan Perremans die als 20ste over de finish kwam. Chique dinges allebei!! Zo 2 keer op een week op het podium, dat smaakt naar meer...
Knappe prestatie van de organisatie over het algemeen maar ook dat ze zoveel mogelijk rekening hielden met de solo's... een badge voor de begeleider ed.
Ook nog een dikke merci voor mijn fotograaf/soigneuses/...