Olne - Spa - Olne

Al 2 dagen namekaar vroeg uit de veren om te gaan fietsen. Zes uur gisteren hebben we alles al gepakt, want anders mij kennende kom ik toch te laat bij Bert. Samen met 5 Rillaarse Bikers richting Olne, Bert en ik voor de wedstrijd de rest voor de TT. Nog altijd goed weer en natuurlijk heel veel volk, ingeschreven, T-shirt gaan halen nog wat plezier gemaakt met Kim en Patrick en dan richting start. Ze starten daar in blokken en ze sturen u direct naar een versmalling wat op het einde uitmond in een singletrack naar beneden, en zoals ieder jaar zijn er ook nu weer een paar mannen die al aan het wringen en het drummen zijn. Ademend Dirk, rustig blijven, tot 10 tellen ..... Niet gemakkelijk om niet die mannen daar eens mijn gedacht te zeggen. Want zoals steeds rij je die paljassen op de eerste serieuze helling zo voorbij. Besloten om gewoon een tempo te rijden en te zien hoe de benen reageren na de 130km van de Ronde Van Vlaanderen van gisteren. En het viel goed mee, zeker op de verharde en asfaltstukken. Mijn banden stonden wel veel te hard, in de afdalingen was het dan ook oppassen geblazen. Bert zag me altijd rijden en na 20km zat hij bijna in mijn wiel. Buiten een pijnlijke rug ging het bij mij nog vrij vlotjes, het was dan ook niet al te slijk. Ik besloot om wat te versnellen, eens kijken of Bert nog ging volgen? Een paar kilometers later had er weer een sympathieke wandelaar geknoeid met de bordjes en bie bie zat samen met een heleboel anderen verkeerd. Terug er zat niets anders op, wie kreeg ik in mijn visier, Bert. Nog even al gevraagd of dat hij de bordjes had verwisseld en dan maar door gereden. Waar ik vroeger het verschil maakte in de afdalingen deed ik dat nu in de klimmetjes. Ik moest telkens een gat laten in de afdalingen, maar bergop reed ik direct get gat zonder enige moeite weer dicht .....genieten. Mijn ketting had er al een paar keer naast gelegen, maar we werden niet nerveus en konden steeds verder rijden, ik wist dat de laatste kilometers op mijn lijf waren geschreven. Licht hellend en veel asfalt, we gaan rijden tot we naast onze fiets vallen ....en toen sloeg het noodlot toe. Plat vanachter op 15km van de meet, vlug een bommeke erin, er zit product in mijn banden. maar het mocht niet baaten, dan maar een binnenband steken, vlug even de multi-tool van de Steffe pakken dewelke ik in een tasje onder mijn zadel had bevestigd .....tasje weg, verloren in afdaling? En ik moet een inbussleutel hebben om mijn wiel te demonteren. Miserie, miserie, dan maar te voet verder aan een paar vriendelijke bikers gevraagd of dat zij iets bij hadden. Joepie een inbus, binnenbandje steken en wij verder, ja mijn kl******ten, direct terug plat. Bleek mijn band helemaal gescheurd te zijn. Mijn vrienden van Diest stopten om te helpen, waarvoor dank. Maar we gingen maar terug wandelen, genieten van de natuur. Maar Bert was ik nog altijd niet tegengekomen, die zal ook stukken hebben, 25min later kwam hij bij mij. Nog eens geprobeerd met een bommeke maar dat was goed voor 2km. Zijn benen waren ontploft ipv van zijn band, en zat met krampen. Ik besloot om maar verder te wandelen, nog een paar kilometer en ik was binnen. Onderweg kwam Kim nog even een goeiedag zeggen, zij was vertrokken in de 2de startbox. Er zat een heel goede tijd in, maar ik heb me toch geamuseerd. Aan iedereen bedankt om te helpen. mijne rug is vandaag wel helemaal paraplu. Zo wandelen met nieuwe carbon schoentjes is ook niet alles. Maar nen echte Flandrien geeft niet op. En in de namiddag Volderke weer zien schitteren in de Ronde, mijn gemoed schoot weer vol, tot hilariteit van mijn vrouw......dan laat ik eens mijn gevoelens zien.