Na de koers met de zoon te Genk, trok Dante mee om voor de pad pa te gaan supporteren te Lommel. Maar het was aan het regenen, en de pa en regen is geen goede combinatie. Aan de inschrijvingstafel weer een discussie, want nu moesten we onze licentie toen, ..... hoe waren wij dan ingeschreven? Daarna samen met de zoon gaan verkennen, ik besloot om zolang mogelijk te treuzelen voor de start en had mijn lange broek en trui met lange mouwen maar aangehouden, het werd voor mij immers een doorgedreven training, waar wel zouden proberen om zo goed mogelijk te rijden. Echter het klassement ligt zo goed als vast dus, een baanjanet rekent graag, aankomen, meer moesten we niet doen. We kwamen net op tijd aan de start, nog 30 sec., timing is alles in het leven. We vlogen direct met gans de bende een singletrack in, hier en daar hadden ze het parcours voorzien van stukken "Finse piste", goed voor de lopers en goed voor ons, want slijk was er niet te bespeuren, maar stoempen dat je moet doen. In de eerste ronde ging er al iemand van de koplopers tegen de Lommels heide, en aan het geschreeuw te horen van de renner, zag dit er niet goed uit, het parcours werd zelfs even afgesloten totdat de hulpdiensten arriveerden. Blijkbaar had de onfortuinlijke renner 5 ribben gebroken, je zou voor minder lawaai maken. Het tempo lag in het begin niet al te hoog en de benen voelde na de training van gisteren lan niet slecht aan, en ik besloot dus maar om nr. 411 te gaan volgen, wonderwel ging dit een paar rondjes goed zonder al teveel problemen, maar éénmaal 1h MTB, en dan vindt de rug dat het wel wellentjes is geweest, blijkbaar was ik toen voor plaats 5 aan het strijden, ..... strijden, afzien is een betere verwoording. De pijn was weer niet te harden dus, liet ik mijn compaan rijden en deed het wat kalmer aan want achter mij was er direkt niet veel beweging. Echter ik liet het tempo zo hard zakken dat ik 2 concurrenten zag naderen. Even geprobeerd om ze op afstand te houden, maar dan toch maar beslist om mij laten in te lopen en zodoende er van de laatste ronde er één lange sprint van te maken. Het parcours lag mij wel daar in Lommel, we werden gedubbeld door de eerste eliterenners en het werd dus tij om een eerste bommetje te gaan gooien, fysiek had ik nog over en één rondje de pijn verbijten moet wel lukken. Ik zette aan op de heuvelzonde met mijn twee concurrenten in het wiel en ...... krak ketting over. Het is voor in uw broek te kakken, ik voelde mij lang niet slecht en wilde nog een s een volle ronde a bloc rijden, maar de ketting wou niet mee. En dit in de laatste ronde, man, man, man. Dante vroeg of ik ontgoocheld of triestig was, ik antwoordde "t'is koers, niks aan te doen". Overigens ik vond het ontzettend leuk dat hij een keer naar den ouwe kwam kijken. Hij heeft me zelfs in de 3de ronde geweldig laten lachen, ik in volle vaart aan het afzien en dan hoor je je zoon roepen "Goed bezig papa, je hangt eerste, of nee tweede, (toen was ik al 20m verder) al roepend, zeg hoeveelst ben jij in feite. Ik heb er dikwijls ambras mee maar soms heeft hij geweldige uitspraken. We waren dus laatst, dankzij de ketting. Volgende week wordt het hoogstwaarschijnlijk de laatste koers dat ik rij. Ik mag één koers missen en ik denk dat we de we voor de laatste gaan passen, alhoewel. Overigens volgende week gaan we een afspraak maken in een pijnkliniek en hopelijk kunnen zij iets doen aan mijn versleten rug. Zolang ze maar niet zeggen stoppen met fietsen, want voorlopig staat dat nog niet in mijne woordenboek. Ik ben het overigens beu om steeds te klagen over die rug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten