Meten is weten hebben ze me vroeger verteld in school. Dus het was tijd voor de tweede test dit jaar aan de KUL te Leuven. Deze keer kon ik uitgerust de inspanningtest uitvoeren, 2 maand geleden was dit niet het geval. Dus vol goede moed aan de test begonnen, mijn I-pod meegenomen, de ventilator op stand 3 en duwen maar. De test verliep vrij vlot, ik had al de hele week last van mijn rug, echter van dit euvel was niets te merken tijdens deze inspanningtest. De trapfrequentie kon ik meteen erg hoog houden,ik ben zelfs gedurende gans de test niet onder de 100 omw/min geweest. Bij het ingaan van blok "340W", kwamen mijn longen bijna uit mijn borstkas, even later was het dan ook gedaan met koeken zingen. Ik stapte met een positief gevoel van mijn fiets. Bleek dat ik maar 1 minuutje langer had gefietst dan 2 maand geleden, mijn maximale hartslag lag 5 slagen hoger en mijn omslagpunt lag nu 7 slagen hoger. Tevens was er een lichte verbetering in elke trainingzone merkbaar. En ik stond wat lichter dan de vorige keer, dus de test was geslaagd. Alleen mijn basisconditie is nog altijd onvoldoende, en daar moet dus meer op getraind worden. Niet verwonderlijk aangezien ik niet gestopt was met koersen na de strandraces, maar direct van start was gegaan met wegkoersen. Ik had nog iets meer verwacht, maar mijn trainer was positief over deze test. Het zal wel los komen zeker, binnen 3 weken vertrekken we voor een weekje Mallorca, daar gaan we werken aan onze duurtraingen.
Ola.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten