Cras Cavernas

Ik had er nog nooit van gehoord maar Dante ging een wegkoers rijden te Cras Cavernas, uiteindelijk bleek dit dorpje nabij Hannut te liggen. De mamma reed met de zoon tot ginder, pa reed met de fiets en ploegmaat Mark tot ginder, wij hadden immers deze week niks voorhanden aangezien er voor ons geen koers was gepland. Eenmaal aangekomen bleek het een vrij grote ronde, ca. 2,3km, zij dienden dus 3 rondjes af te leggen waarvan 1 achter de begeleider. Ik was aan het begin van het laatste rechte stuk gaan staan, zodoende kon ik hem in de verte aan de andere kant van het parcours ook aanschouwen. Echter wie er ginder in de verte reed kon je niet echt uitmaken aangezien dit maar stipjes aan de horizon waren. Ik zag wel bij de 2de ronde dat er 3 man weg was met 100m daar achter nog 1 renner en 50m daar achter het peloton, het stuk ginder was zelfs wind op kop, .... het zal toch niet. Bij het opdraaien van het rechte stuk, welk mooi omhoog liep tot aan de finish, bleek dat Dante niet bij de eerste 3 was, overigens allemaal mannen van 9 jaar. In Wallonie laten ze de 7, 8 en 9 jarigen bijeen rijden en als ze goesting hebben maken ze blijkbaar een apart klassement. Dante kwam echter als 4de door op nog een dikke 20m, hij had dus de boot gemist, maar bergop schakelde hij even bij, volgens mij wou hij gewoon de pa even imponeren, hij reed zo in één ruk het gat dicht. In de laatste ronde merkte ik dat ze nog steeds met zijn vieren waren, hij draaide als eerste het rechte stuk op, de finish lag op een 500m, maar ik was zo euforisch en opgevreten door de zenuwen dat ik begon te roepen. Met als gevolg dat hij aanzette van veel maar dan ook veel te vroeg, hij had direct een klein gat maar de eerste 2 renners remonteerden vrij vlug dit gat, erop en erover. Hij ging toen zitten, echter de 4de had het blijkbaar opgegeven, maar zette nog even aan en kwam er nog vlot over. Had ik nu toch mijn groot lawaai ne keer dicht gehouden, misschien was hij dan nog 3de kunnen eindigen. Nu kwam hij als vierde en fier over de meet met zijn handen in de lucht. Hij was dan wel gewonnen bij de 8 jarigen, maar ik heb hem toch stilletjes verteld als hij als vierde over de meet komt dat hij best zijn armen niet in de lucht steekt, maar aan zijn stuur moet blijven trekken en spurten tot hij over die meet is. Maar hij had een sterke koers gereden en de pa was weer zo fier als ne gieter. Nu liggen ze blijkbaar een maandje stil vanwege de examens.