Tegenwoordig begin ik minder en minder nerveus te worden op de wedstrijden van mijn zoon. Alhoewel vandaag in Landen had ik weer een pittige discussie met een locaal oud renner. En dan heb ik dat mooi verwoord en wat verbloemd. De wedstrijd zelf was weer vrij lastig, toch weer redelijk wat bergop en voorzien van de nodige bochten. Zijn grootste tegenstander van Zolder was ook aanwezig, het beloofde alvast een spannende wedstrijd te worden. De tijdrit schreef hij op zijn naam, voor de wedstrijd zelf had ik hem verteld dat hij als eerste uit de bocht moest komen en dan direct moest aanzetten, aangezien het hier een korte aankomst was. De eerste ronde waren ze met 3 weg, met Dante de hele tijd op kop, maar bij het ingaan van de laatste ronde kwam er een hel lawaai van zijn fiets. Bleek achteraf een spaak afgebroken in zijn achterwiel. Ze waren met 2 lichtjes afgescheiden van de eerste achtervolger, en dan was het weer afwachten geblazen wie er als eerste uit de bocht zou komen. Een trui in het zwart, en Dante volgde niet direct, dju. Even later kwam hij uit de bocht gevlogen, zetten nog aan maar strandde op 10 m. Hij was behoorlijk kwaad, blijkbaar had hij zich vergist in de voorlaatste bocht, iemand had daar het hek open gezet ...... en hij dacht 't is hier naar rechts. Toen hij besefte dat hij hier niet moest remmen was de vogel al gaan vliegen, (de pa heeft dat ook al voorgehad, maar dan wel in MTB wedstrijden, heeeeeeel lang geleden) maar het was niet zeker dat hij hier anders had gewonnen. Ze zijn met hun tweeen iets te sterk voor de rest, maar wel aan elkaar gewaagd. de vorm van de dag, parcours, juist schakelen, enz. beslist meestal over de zege.
Hij werd nog verdiend 2de met zijn gebroken spaak, maar was vooral kwaad op zichzelf. Volgende week beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten